Cari Cari is een opmerkelijk duo uit Wenen. Stephanie Widmer zingt, drumt en haalt af en toe de didgeridoo tevoorschijn, terwijl Alexander Köck niet alleen zingt, maar ook geweldige bluesriffs uit zijn gitaren tovert. In de openingstrack klinkt het nog even als The Xx, maar al snel sleurt Cari Cari je films van Quentin Tarantino of spaghettiwesterns in. Het duo uit Wenen kan vervolgens alle kanten op. Blues, rock, Americana, triphop, psychedelica; je hoort het allemaal op ANAANA, maar geen enkel hokje is treffend genoeg om plaats te bieden aan het debuut van Cari Cari. Wereldplaat durf ik al wel te zeggen.
Een week na de release van de derde plaat van Soap&Skin komt er weer een plaat van Oostenrijkse makelij uit de speakers en laat ik maar met de deur in huis vallen, dit is er een die absoluut mijn jaarlijstje gaat halen.
Het gaat om ANAANA, het debuut van het Oostenrijkse duo Cari Cari. Het duo dat bestaat uit Stephanie Widmer en Alexander Köck werd geformeerd in Wenen, maar het Oostenrijkse tweetal woonde de afgelopen jaren ook in Hamburg en Londen en werkte in alle rust aan het debuutalbum van Cari Cari.
Stephanie Widmer tekent op dit debuut voor de drums en de vocalen en bespeelt hiernaast de didgeridoo. Ook Alexander Köck tekent voor de vocalen en bespeelt hiernaast de gitaren die op ANAANA zijn te horen. Het geluid van het duo is nog wat verder verrijkt met spaarzaam ingezette elektronica.
Op basis van de instrumenten die worden ingezet en de samenstelling van het duo had ik direct associaties met The White Stripes. In een deel van de tracks op het debuut van Cari Cari hoor ik ook in muzikaal opzicht wel wat van de muziek van Meg en Jack White, al is het maar omdat ook Alexander Köck in zijn gitaarspel een voorliefde heeft voor blues. Over het algemeen genomen blijft Cari Cari echter ver verwijderd van de muziek van The White Stripes en zorgt het Oostenrijkse duo voor een uniek eigen geluid.
Het is een vaak beeldend geluid dat zo zou kunnen worden ingezet als soundtrack voor wat duisterdere films. De Oostenrijkse muzikanten beweerden ooit dat ze muziek zijn gaan maken om in een Quentin Tarantino film terecht te komen (de eerste EP van het duo opende vier jaar geleden met de track Dear Mr. Tarantino) en dat lijkt me inmiddels een kansrijke optie.
Cari Cari maakt muziek die zich buitengewoon lastig laat omschrijven en niet in een hokje laat duwen. Het gitaarwerk op de plaat is meestal ingetogen, maar soms opeens uitbundig en bluesy. Het drumwerk is eenvoudig, maar heeft uiteindelijk toch meer invloed op het geluid van Cari Cari dan je bij eerste beluistering zal vermoeden.
Openingstrack Summer Sun klinkt als The Xx met een psychedelische injectie van een didgeridoo, totdat het gitaarwerk wat steviger put uit de blues en het tempo wordt opgevoerd. Het bijzondere klankentapijt wordt gecombineerd met ingetogen vocalen, waarbij met name die van Stephanie Widmer zich steeds makkelijker en nadrukkelijker opdringen.
In de titeltrack van de plaat worden de drums wat steviger aangezet en hoor ik voor het eerst iets van The White Stripes, maar Cari Cari schiet uiteindelijk meerdere kanten op. De beeldende klanken van het Oostenrijkse duo roepen afwisselend associaties op met duistere voodoo praktijken en spaghettiwesterns, hetgeen nog eens illustreert wat een vat vol tegenstrijdigheden ANAANA is.
In Mapache komt Alexander Köck opeens met surfgitaren op de proppen, wat vervolgens ook weer prima lijkt te combineren met Oosterse klanken en wat overstuurde zang. Het debuut van Cari Cari is dan pas drie tracks oud, maar wat heeft het Oostenrijkse duo me al vaak verrast en wat steekt de muziek van het tweetal bijzonder in elkaar.
Het kan nog veel meer kanten op, want ANAANA sluit af en toe ook aan bij donkere en weemoedige Americana. Het is Americana waarin het bluesy gitaarspel van Alexander Köck zich opeens nadrukkelijk laat inspireren door Jimi Hendrix en Stephanie Widmer met flink wat meer passie zingt. Maar in een volgende track kan de muziek van het duo ook zomaar de kant van de onderkoelde triphop of de veelkleurige wereldmuziek op schieten, met hier en daar een vleugje My Baby.
ANAANA is een plaat vol beeldende muziek, maar het is ook bezwerende muziek, die je direct vanaf de eerste keer horen in een wurggreep houdt. Het is muziek waarbij ik geen moment aan Wenen moet denken. Cari Cari maakt muziek die thuishoort aan de oevers van de Mississippi en in de woestijn in Arizona, waar de verdwaalde Australische didgeridoo geweldig klinkt. Aan de oevers van de Mississippi of in de Woestijn in Arizona klinkt de muziek van Cari Cari vervolgens wel buitenaards, want geen enkele Amerikaanse band klinkt als het Oostenrijkse duo.
Ik ken ook geen Europese band die klinkt als Stephanie Widmer en Alexander Köck, wat van ANAANA een unieke plaat maakt. Het is een fantastische plaat die ik direct heb omarmd en waarvan ik inmiddels zielsveel houd. Jaarlijstjesmateriaal dus, maar dat heb ik aan het begin van deze recensie al verklapt. Erwin Zijleman
ANAANA van Cari Cari is verkrijgbaar via de webstore van het Oostenrijkse duo: https://www.caricariragazzi.com/shop/caricari-anaana-vinyl-lp. Doen!