Op het twee jaar geleden verschenen Furnaces bleek Ed Harcourt opeens ook met rock uit de voeten te kunnen. Het krijgt geen vervolg op Beyond The End waarop Ed Harcourt het roer weer eens omgooit, 180 graden dit keer. De Brit heeft een volledig instrumentale plaat gemaakt, waarop zijn piano centraal staat. De klassiek aandoende composities zijn stemmig, sfeervol en onthaastend, maar prikkelen ook de fantasie en zijn goed voor fraaie beelden op het netvlies. Het levert een plaat op die steeds weer nieuwe dingen laat horen en een baken van rust vormt in deze hectische tijden.
Na Maplewood maakte Ed Harcourt inmiddels al acht albums en het zijn albums die meerdere kanten van het talent van Ed Harcourt laten horen. Met name de laatste jaren zijn de contrasten groot. Van opvallend rijk georkestreerde songs tot intieme door piano gedragen songs tot het in 2016 verschenen Furnaces dat hier en daar zelfs werd omschreven als apocalyptische rock en met afstand de meest uitbundige plaat van Ed Harcourt tot dusver was.
Op het deze week verschenen Beyond The End gooit Ed Harcourt het roer weer eens om en vergeleken met Furnaces gaat het roer zelfs 180 graden om. Beyond The End is een volledig instrumentale plaat, waarop Ed Harcourt laat horen dat hij ook als pianist uitstekend uit de voeten kan. Beyond The End is mijlenver verwijderd van de flirts met rock op Furnaces en sluit aan bij het werk van onder andere Phillip Glass, Arvo Part, Michael Nyman, Brian Eno en bij de muziek van klassieke componisten als Erik Satie en Claude Debussy.
Pianoklanken staan centraal op de nieuwe plaat van Ed Harcourt en het zijn pianoklanken vol melancholie, waardoor de plaat prachtig kleurt bij het seizoen. Hier en daar worden weemoedig klinkende strijkers ingezet, maar meestal heeft Ed Harcourt genoeg aan zijn piano. De Brit zocht lang naar een nieuwe piano en vond uiteindelijk een fraai exemplaar uit 1910. Het bracht hem terug naar de piano van zijn oma, waarop een piepjonge Ed Harcourt ooit piano leerde spelen.
Ik ben een groot liefhebber van de popsongs van Ed Harcourt en van zijn stem, maar ook de klassieke composities op Beyond The End bevallen me uitstekend. Beyond The End is een plaat die 40 minuten lang zorgt voor totale onthaasting. Het is bovendien een plaat met een beeldend karakter. Er zijn vast talloze trieste en melancholische speelfilms, die naar een hoger plan kunnen worden getild door de sfeervolle klanken van de piano van Ed Harcourt, maar je mag ook zelf de beelden verzinnen bij de prachtige klanken op de plaat.
Ik luister niet al te vaak naar pianomuziek en ben dus zeker geen kenner, maar Beyond The End is voor mij niet alleen een plaat die de ruimte fraai vult met stemmige klanken en die zorgt voor rust in een hectische wereld, maar het is ook een plaat die de fantasie prikkelt en je bewust of onbewust laat afdwalen naar andere ruimtes van je bewustzijn. Ik was op voorhand wel bang dat ik het na een paar keer wel gehoord zou hebben, maar op een of andere manier klinkt Beyond The End van Ed Harcourt iedere keer weer nieuw of anders.
Beyond The End is een buitenbeentje binnen de krenten die ik dit jaar uit de pop heb gepikt, maar het is wel een buitenbeentje dat doet uitzien naar meer, al mag Ed Harcourt van mij uiteraard ook best weer een singer-songwriter plaat maken, want ook die zal anders klinken dan alles dat ik van hem ken. Fascinerende muzikant. Erwin Zijleman