Na de jaarlijstjesplaat Shadow People nu een verzameling restjes van The Limiñanas en ook dat smaakt naar veel meer
Helemaal aan het begin van het jaar leverde het Franse duo The Limiñanas met Shadow People een plaat af die mee kan gaan strijden voor een plek in mijn jaarlijstje. Zo goed als die plaat is de nu verschenen verzamelaar restjes niet, maar er valt toch weer behoorlijk wat te genieten. Zeker de tracks die dicht tegen Shadow People aan schurken zijn fantastisch, maar ook als The Limiñanas theatraal uit de bocht vliegt weten ze mijn muzikale hart te veroveren. Ik was tot het begin van dit jaar niet helemaal overtuigd van de kwaliteiten van het Franse duo, maar de twee worpen van dit jaar overtuigen me met speels gemak.
Ik beschouwde het Franse duo The Limiñanas tot het begin van dit jaar vooral als een ‘guilty pleasure’. Marie Limiñana en Lionel Limiñana eerden op hun vroege platen vooral de muzikale erfenis van Serge Gainsbourg en deden dat met een veelzijdigheid waarop de oude meester vast trots zou zijn geweest.
Het leverde een bonte mix van invloeden op, waaronder met name invloeden uit de 60s psychedelica en invloeden van The Velvet Underground, maar het duo uit Perpignan draaide ook haar hand niet om voor een vleugje shoegaze of voor invloeden uit de hedendaagse Franse pop, wat allemaal prachtig combineerde met de citaten uit het werk van de meest invloedrijke Franse popmuzikant aller tijden.
Met het begin dit jaar verschenen Shadow People maakten The Limiñanas opeens veel meer indruk op mij dan in het verleden. Ook op Shadow People maakte het Franse duo geen geheim van de diepe bewondering voor het oeuvre van Serge Gainsbourg, maar de songs op de plaat klonken rijper en volwassener. Samen met een aantal gastvocalisten liepen The Limiñanas met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek, waarbij Engeland en de Verenigde Staten minsten net zo vaak werden aangedaan als het vaderland van de twee.
Shadow People vermaakte met hopeloos aanstekelijke popliedjes en verbaasde met de vele bijzondere twists en uitstapjes buiten de gebaande paden. Net als veel van de platen van Serge Gainsbourg liet Shadow People zich beluisteren als een soundtrack bij een niet bestaande film. En het bleek een film die ik nog vaak wil beluisteren.
Shadow People staat op de longlist voor mijn jaarlijstje, maar tot mijn verbazing verscheen er deze week alweer een nieuwe plaat van The Limiñanas. I've Got Trouble in Mind Vol 2 is de opvolger van het in 2014 verschenen eerste deel en heeft als ondertitel 7'' And Rare Stuff 2015/2018, waar het eerste deel de periode 2009/2014 verzamelde.
I've Got Trouble in Mind Vol 2 moet daarom niet gezien worden als de opvolger van Shadow People, maar als een tussendoortje. Dat hoor je ook wel, want de deze week verschenen verzamelaar is een stuk minder consistent dan de jaarlijstjesplaat die het duo uit Perpignan eerder dit jaar afleverde. The Limiñanas springen in de 17 tracks en bijna 55 minuten van de hak op de tak en schieten zeker niet alleen maar met scherp.
Het grappige is echter dat de plaat me prima bevalt, zeker wanneer er songs voorbij komen die stammen uit de sessies die uiteindelijk Shadow People op zouden leveren. Vergeleken met deze plaat klinkt I've Got Trouble in Mind Vol 2 een stuk fragmentarischer en zijn er wat minder briljante popsongs, maar deze popsongs zijn wel degelijk te vinden op deze verzameling restmateriaal. Er staan een aantal songs of flarden van songs tegenover waarin The Limiñanas heerlijk uit de bocht mogen vliegen, wat hier en daar even bedwelmende als verslavende muziek oplevert.
En zo dient I've Got Trouble in Mind Vol 2 meerdere doelen. The Limiñanas vestigen nog eens de aandacht op de prachtplaat die in de eerste weken van het jaar werd afgeleverd, laten nog eens horen welke kanten het allemaal op kan in het fascinerende muzikale universum van de twee en wakkeren het verlangen naar nog meer muziek van het Franse duo nog eens aan. Fascinerend. Erwin Zijleman