Damon Albarn wedt graag op meerdere paarden, maar The Good, The Bad & The Queen kwam er de afgelopen tien jaar bekaaid af. De gelegenheidsband is nu terug met een sombere en donkere plaat die hier en daar overloopt van frustratie over alles wat er momenteel gebeurt in het Verenigd Koninkrijk. Het is een plaat met muziek die je niet direct pakt. Het is muziek vol invloeden uit het verleden van de Britse popmuziek van The Clash en The Specials tot Blur. Wanneer je vaker naar de plaat luistert komen steeds meer songs tot leven en groeit Merrie Land uit tot een indrukwekkend statement.
Voor een ander project waarin Damon Albarn een groot aandeel heeft, moeten we nog net wat verder in de tijd. Het titelloze debuut van The Good, The Bad & The Queen verscheen immers aan het begin van 2007. De gelegenheidsband kreeg gedurende de eerste tien jaar van het nieuwe millennium vorm en bestond uiteindelijk uit Damon Albarn, voormalig The Clash bassist Paul Simonon, voormalig The Verve gitarist Simon Tong en de Nigeriaanse meesterdrummer Tony Allen, die voor het eerst opdook in de entourage van Fela Kuti.
Het door DangerMouse geproduceerde debuut van The Good, The Bad & The Queen werd goed ontvangen en deed absoluut uitzien naar meer, maar desondanks heeft het wachten op de opvolger bijna twaalf jaar geduurd. Het in eigen beheer uitgebrachte Merrie Land (kennelijk durfde geen platenmaatschappij zich er aan te vertillen) verscheen dan eindelijk deze week en een betere timing is niet te bedenken. Merrie Land verscheen op de dag dat Theresa May, in het tot op het bot verdeelde Verenigde Koninkrijk, het moeizaam tot stand gekomen Brexit verdrag verdedigde.
Theresa May verdedigt de Brexit nog steeds met hand en tand, maar The Good, The Bad & The Queen kijkt er op Merrie Land toch wat anders tegenaan. De plaat lijkt in een groot deel van de songs stil te staan bij de ongewenste Brexit of bij de deplorabele staat waarin het Verenigd Koninkrijk verkeert.
The Good, The Bad & The Queen bestaat naast Damon Albarn nog steeds uit bassist Paul Simonon, gitarist Simon Tong en drummer Tonny Allen, die afgelopen zomer zijn 78e verjaardag vierde. Voor de productie werd dit keer geen beroep gedaan op DangerMouse, maar op producer Tony Visconti, die zijn stempel heeft gedrukt op flink wat klassiekers uit de geschiedenis van de Britse popmuziek en op een aantal sleutelplaten van David Bowie.
Vergeleken met het debuut is de rol van Damon Albarn in The Good, The Bad & The Queen flink gegroeid. De Brit drukt zijn stempel op de donkere, weemoedige en hier en daar van frustratie overlopende plaat. Maar natuurlijk zijn er ook dit keer de mooie baslijnen van Paul Simonon, het veelkleurige gitaarwerk van Simon Tong en het onnavolgbare drumwerk van Tony Allen, hier en daar aangevuld met keyboards, strijkers en blazers.
In muzikaal opzicht klinken vooral Britse invloeden door. Merrie Land klinkt vaak als een plaat die Blur gemaakt zou kunnen hebben, raakt aan de muziek van The Clash, maar ook aan die van Madness en The Specials en hier en daar hoor ik ook wat van Bowie of zelfs wat van de fraaie klaagzangen die Roger Waters de afgelopen decennia op ons heeft afgevuurd. Bij de eerste beluisteringen wilde het allemaal niet direct landen, maar hoe vaker ik naar Merrie Land luister, hoe meer ik er van overtuigd raak dat The Good, The Bad & The Queen een indrukwekkend statement heeft afgeleverd. Erwin Zijleman