Iets meer dan een jaar geleden recenseerde ik op deze BLOG Sinner van de Amerikaanse muzikant Stone Irr. De plaat die ik bij toeval in handen kreeg maakte diepe indruk vanwege de uiterst ingetogen klanken waarin een enorme hoeveelheid melancholie verstopt bleek. Geen muziek voor een ieder die het leven bij voorkeur door een roze bril bekijkt, maar een prachtplaat voor liefhebbers van ingetogen en vaak aardedonkere songs. Een jaar later krijgt de plaat de zo verdiende Nederlandse release en blijkt Sinner alleen maar mooier en indringender geworden.
Ik sta altijd open voor tips en hoopte in dit geval natuurlijk op een intieme vrouwelijke singer-songwriter plaat vol melancholie. Daarvoor was ik bij Stone Irr niet helemaal aan het juiste adres, want het betrof hier een mannelijke singer-songwriter uit Bloomington, Indiana. Toch was ik direct bij eerste beluistering behoorlijk onder de indruk van de muziek van de Amerikaan en begreep ik de tipgever’s associatie met de muziek van Phoebe Bridgers.
Ik schreef er net iets meer dan een jaar geleden het onderstaande over op, waarna de plaat weer wat in vergetelheid raakte, tot ik Sinner deze week zag opduiken in de lijst met nieuwe releases van distributeur Konkurrent. Alle reden dus om nog eens stil te staan bij de bijzondere plaat van de inmiddels naar Los Angeles, California, uitgeweken Amerikaanse muzikant.
Sinner wordt gepresenteerd als het officiële debuut van Stone Irr, maar de muzikant uit Indiana bracht in eigen beheer ook al een EP en een album uit. Deze worden qua schoonheid ruimschoots overtroffen door Sinner, dat direct bij eerste beluistering een onuitwisbare indruk maakte en me vervolgens alleen maar dierbaarder is geworden.
Net als het door mij zo geprezen debuut van Phoebe Bridgers is Sinner van Stone Irr een zachte, intense en van melancholie overlopende plaat. Stone Irr keert net als zijn jonge collega uit Los Angeles terug naar zijn jeugd en het is een jeugd die niet makkelijk is geweest, al zijn het andere demonen die Stone Irr op zijn pad vond. Sinner gaat niet over de verleidingen en leegheid van een grote Amerikaanse stad, maar over het conservatisme en de leegheid van het Amerikaanse platteland, waar religie nadrukkelijk regeert en niet de vrijheid biedt die Stone Irr in zijn jeugd zocht.
De melancholie op Sinner legt een donkere deken over het debuut van de muzikant uit Indiana. Het is een deken die nauwelijks daglicht doorlaat en die verstikkend kan werken, maar het is ook een deken die Sinner voorziet van een enorme intensiteit en broeierigheid. Sinner is gevuld met uiterst ingetogen klanken vol melancholie, maar het zijn ook klanken van grote schoonheid. Het is muziek die een wat unheimisch gevoel geeft, maar het is ook muziek die voorzichtig betovert. Waar de al eerder genoemde Phoebe Bridgers haar intieme akoestische klanken combineert met stekelige accenten, is de instrumentatie op Sinner zonder uitzondering zacht en intiem.
Het effect van de instrumentatie wordt versterkt door de in meerdere lagen opgenomen stem van Stone Irr. Zeker wanneer meerdere lagen worden gecombineerd doet Sinner denken aan de meest ingetogen muziek van The Beach Boys, maar het debuut van Stone Irr heeft ook volop raakvlakken met de platen van Sufjan Stevens en met het glorieuze debuut van Jeff Buckley.
Sinner is een fluisterzachte plaat vol melancholie en schoonheid, maar het is ook een intense plaat vol onderhuidse spanning. Het is een plaat die aangenaam voortkabbelt op de achtergrond, maar wanneer je met wat meer aandacht luistert is het ook een plaat die van alles met je doet en die alleen maar mooier en intiemer wordt.
Stone Irr opereert vooralsnog voornamelijk in de anonimiteit of obscuriteit, maar Sinner is een plaat die veel meer aandacht verdient en die zomaar kan uitgroeien tot een van de grote verrassingen van 2018 (helaas lukte het in 2017 niet). Erwin Zijleman
Sinner van Stone Irr is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de Amerikaanse muzikant. Helaas nog altijd niet op vinyl overigens (maar wel op cassette): https://stoneirr.bandcamp.com/album/sinner.