23 november 2018

Lewsberg - Lewsberg

Lewsberg maakte een paar maanden geleden een gitaarplaat die liefhebbers van het genre maar beter niet missen
Van de nieuwe releases van het moment kan ik momenteel flink wat platen wegstrepen (alles dat ook maar ruikt naar kerst of verzamelaar), waardoor eindelijk de enorme stapel met vergeten releases in beeld komt. Direct bij de eerste greep had ik het titelloze debuut van Lewsberg in handen en wat is dit een geweldige gitaarplaat. Het debuut van de band uit Rotterdam is soms bezwerend, soms verslavend, soms grillig en soms tegendraads, maar altijd intrigerend en meeslepend. In muzikaal opzicht neemt de plaat je mee terug naar Lou Reed in de jaren 70 en een band als The Feelies, maar ook het zo invloedrijke Pavement heeft weer eens zijn sporen nagelaten. Absoluut een aanwinst op het stapeltje uitstekende gitaarplaten dat dit jaar is verschenen.


Vergeleken met de afgelopen weken is het momenteel relatief rustig wanneer het gaat om nieuwe releases, wat me de mogelijkheid geeft om eindelijk iets doen met de enorme stapel vergeten releases die zich de afgelopen maanden heeft opgebouwd. 

Bij de eerste greep van deze stapel had ik het titelloze debuut van Lewsberg in handen. De plaat opent met een dialoog tussen twee personen (naar later blijkt de Nederlandse dichters Cornelis Bastiaan Vaandrager en Frans Vogel), maar vervolgens verrast Lewsberg met prachtig eigenzinnige gitaarpop. 

In muzikaal opzicht zou ik Lewsberg in eerste instantie plaatsen in het New York uit de jaren 70, waarbij ik afwisselend associaties heb met de muziek van The Velvet Underground en The Feelies en met het solowerk van Lou Reed. Dat laatste dankt Lewsberg met name aan de bijna gesproken zang op de plaat, terwijl de bijzondere gitaarlijnen herinneringen oproepen aan The Feelies en de zo roemrijke band van Lou Reed. 

Het zijn met name deze gitaarlijnen die me onmiddellijk wisten te overtuigen van de kwaliteit van het debuut van Lewsberg. Lewsberg komt overigens niet uit New York, maar uit Rotterdam en heeft haar naam ontleend aan die van dichter Robert Loesberg. De band heeft kennelijk wat met dichters. De dialogen tussen Cornelis Bastiaan Vaandrager en Frans Vogel keren een paar maal terug en worden gecombineerd met even bezwerende als minimalistische klanken en ook als Lewsberg kiest voor bijna gesproken zang, hebben de songs van de Rotterdamse band iets poĆ«tisch. Het combineert prachtig met de gitaarsongs van de band, die prachtig introspectief kunnen klinken, maar die ook mogen rammelen en rafelen. 

De afgelopen jaren was de oogst wat mager wanneer het gaat om goede gitaarplaten, maar dit jaar heb ik al een aardig stapeltje liggen. Het debuut van Lewsberg kan op dit stapeltje makkelijk mee. De band slaagt er in om bezwerende gitaarsongs af te wisselen met songs die uit de bocht vliegen en in beide gevallen is de muziek van Lewsberg zowel onweerstaanbaar lekker als hopeloos intrigerend. 

Ik kan mezelf natuurlijk wel voor mijn kop slaan dat ik de plaat zo lang heb laten liggen, maar gelukkig is het debuut van Lewsberg een plaat voor alle seizoenen en een plaat die voorlopig nog wel even mee kan. 

Zeker in de songs waarin flink gas wordt teruggenomen hoor ik wel wat van Spain, maar Lewsberg schuift net zo makkelijk op richting de hierboven genoemde voorbeelden of richting Pavement, dat een inspiratiebron is die mij altijd nieuwsgierig maakt. 

Het is zeker geen excuus om de plaat zo lang te hebben laten liggen, maar ik moet zeggen dat de melancholische gitaarlijnen en de donkere sfeer en thematiek op de plaat uitstekend passen bij de kille en donkere dagen van het moment, waardoor de muziek van Lewsberg nog wat indrukwekkender en onweerstaanbaarder wordt. Voor liefhebbers van gitaarmuziek een plaat die je maar beter niet mist. Erwin Zijleman

De muziek van Lewsberg is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://lewsberg.bandcamp.com/album/lewsberg.