Jaarlijstjes. Voor de een is het hogere wiskunde of zelfs een hoger doel, voor de ander een overbodige en nietszeggende momentopname die net zo goed achterwege kan worden gelaten. Ik zit er dit jaar wat tussenin. Het is nuttig om de balans op te maken over een mooi muziekjaar, maar ik heb dat dit jaar, zeker vergeleken met vorige jaren, vrij grof gedaan.
Na een eerste schifting had ik nog ruim 150 albums over voor mijn jaarlijstje over 2019. Na een aantal rondes wegstrepen kwam ik na een steeds lastiger proces uit op 60 en daar heb ik het maar bij gelaten. Hieronder zie je de 60 albums die ik na wikken en wegen heb bestempeld als de albums die mij het afgelopen jaar het meest dierbaar waren.
Na flink schuiven kwam ik tot de tien albums die ik, in de juiste volgorde, het afgelopen jaar het beste, mooiste of het meest indrukwekkend vond. Voor ik hier aan toe kom volgen eerst de nummers 60 tot en met 11 in alfabetische volgorde.
Morgen of volgende week duiken er vast albums op die ook niet hadden misstaan in mijn jaarlijst, maar de top 10 lijkt inmiddels in beton gegoten. Ik ben al met al dus toch blij met het onderstaande lijstje.
Ook in 2019 waren er overigens veel mooie muziekboeken en nog veel meer interessante reissues. Als ik er van allebei één uit moet pikken kies ik voor:
1. Het stiekem al in 2018 verschenen, maar pas dit jaar breed onder de aandacht gebrachte The Girl In The Back: A Female Drummer's Life With Bowie, Blondie And The '70s Rock Scene van Laura Davis-Chanin en
2. De geweldige live-registratie Live At Woodstock van Creedence Clearwater Revival.
En dan ......
De nummers 60 t/m 51
60. Aldous Harding – Designer
Album nummer drie alweer van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter Aldous Harding, die op Designer kiest voor een net wat zonniger maar nog altijd intrigerend geluid
In de laatste weken van 2014 maakte ik kennis met het op dat moment nog nauwelijks in Nederland verkrijgbare debuut van Aldous Harding. De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter maakte op haar debuut indruk met aan psychedelische Amerikaanse folk uit de jaren 60 herinnerende muziek, die op opvolger Party uit 2017 werd voorzien van donkere en indringende klanken. Opvolger Designer klinkt een flink stuk opgewekter, maar Aldous Harding is nog altijd niet vies van een flinke dosis melancholie, die vooral in de meer ingetogen tracks aan de oppervlakte komt. Het zorgt er voor dat ook Designer weer flink onder de huid kruipt en bij iedere luisterbeurt weer net wat meer indruk maakt.
Angel Olsen pakt op haar nieuwe album heel stevig uit met elektronica en een flink orkest, maar na enige gewenning valt alles toch weer op zijn plek
Voor een ieder die denkt dat Angel Olsen nog steeds navelstarende folksongs maakt, zal beluistering van All Mirrors even schrikken zijn. Op haar nieuwe album pakt de Amerikaanse singer-songwriter uit met een flinke hoeveelheid bombast. De strijkers zwellen keer op keer stevig aan, waarna een bak synths het nog wat grootser en meeslepender maakt. Angel Olsen schreeuwt zo af en toe de longen uit haar lijf, maar kan op All Mirrors ook fluisterzacht of heerlijk dromerig zingen. Enige gewenning is absoluut noodzakelijk, maar bij iedere beluistering valt er weer meer op zijn plek en dwingt Angel Olsen steeds meer respect af voor dit gewaagde album.
58. Anna Tivel - The Question
Het vorige album van Anna Tivel eindigde hoog in mijn jaarlijstje en haar nieuwe album is nog mooier en indrukwekkender
Ik had nog nooit van Anna Tivel gehoord toen ik nog geen twee jaar geleden haar album Small Believer in handen kreeg, maar een paar maanden later stond het album hoog in mijn jaarlijstje. Het heeft de lat hoog gelegd voor opvolger The Question, maar het nieuwe album van Anna Tivel is nog een stuk beter dan zijn voorganger. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en spannender, maar vooral de zang van Anna Tivel maakt nog meer indruk. Anna Tivel voorziet haar songs van lading en emotie en betovert met songs die dieper graven en dieper raken. Bijzonder album van een bijzondere singer-songwriter.
57. Better Oblivion Community Center - Better Oblivion Community Center
De samenwerking tussen Conor Oberst en Phoebe Bridgers zat er aan te komen, is er opeens vrijwel uit het niets en stelt zeker niet teleur. Integendeel.
Ik ben een groot fan van Phoebe Bridgers. De jonge singer-songwriter uit Los Angeles leverde met haar debuut een van de mooiste platen van 2017 af en verraste in 2018 met het debuut van de gelegenheidsband Boygenius. Ook in 2019 duikt ze op met een gelegenheidsband en dit keer werkt ze samen met Conor Oberst. Het is een samenwerking die uitstekend uitpakt. De twee maken indruk met laid-back folkrock en prachtig bij elkaar kleurende stemmen, maar het debuut van Better Oblivion Community Center mag af en toe ook heerlijk ontsporen. Direct bij eerste beluistering was ik onder de indruk van de samenwerking van de twee, maar hoe vaker ik naar de plaat luister, hoe mooier en indrukwekkender hij wordt.
56. Billie Eilish - When We All Fall Asleep, Where Do We Go?
Dat Billie Eilish bulkt van het talent wisten we al, maar desondanks komt haar fascinerende debuut aan als een mokerslag
Billie Eilish is pas 17 jaar, maar timmert inmiddels al een paar jaar aan de weg. Het leverde muziek op die met hooggespannen verwachtingen deed uitzien naar haar debuutalbum. Dat album is er nu en maakt alle verwachtingen waar. Het debuut van Billie Eilish is een buitengewoon fascinerende popplaat die alle kanten op schiet. Van uiterst ingetogen en suikerzoet tot elektronisch, overstuurd en aardedonker. WHEN WE ALL FALL ASLEEP, WHERE DO WE GO? is een productioneel hoogstandje, maar het is ook een album vol geweldige songs, die laten horen dat Billie Eilish terecht is uitgeroepen tot een van de grootste talenten van het moment. Het zal niet iedereen bevallen, maar ik ben diep, diep onder de indruk.
55. Black Pumas - Black Pumas
Austin, Texas, lijkt de nieuwe hoofdstad van de soulmuziek, want na het geweldige Los Coast is hier nu het minstens even goede Black Pumas met een geweldige soulplaat
Natuurlijk doet soulmuziek het uitstekend bij de zomerse temperaturen van het moment, maar je hebt soulmuziek en soulmuziek. De spannendste soulmuziek van het moment wordt gemaakt in Austin, Texas. Net als stadgenoten Los Coast, dat vorige week debuteerde, slaat ook Black Pumas een brug tussen verleden en heden en verrijkt het een broeierig en authentiek klinkend soulgeluid met invloeden uit flink wat omliggende genres. In muzikaal opzicht klinkt het allemaal prachtig en ook de zang op het debuut van Black Pumas is van een hoog niveau. Het levert een debuutalbum op dat bijzonder aangenaam vermaakt, maar dat je ook keer op keer weet te verrassen.
54. Carly Rae Jepsen – Dedicated
Madonna deed de afgelopen week publiek troonafstand, maar gelukkig staat Carly Rae Jepsen klaar als nieuwe Queen of Pop
Je moet er van houden, maar als je er van houdt zijn de perfecte popalbums van Carly Rae Jepsen albums om in de gaten te houden. E-MO-TION werd eind 2015 terecht overladen met positieve recensies en ook het nu verschenen Dedicated is een heel goed popalbum. Carly Rae Jepsen werkte dit keer met meer dan 20 (!) producers, maar houdt zelf de regie op een album dat binnen de pop een breed spectrum verkent. De ene keer gaat de Canadese terug naar de jaren 70 en 80, de volgende keer staat ze met beide benen in het heden. Alles is even knap gemaakt, met de prima zang en de persoonlijkheid van Carly Rae Jepsen als bonus. Krachtvoer voor de liefhebber van pure pop.
53. Cate Le Bon - Reward
Cate Le Bon maakt het de luisteraar wederom niet makkelijk, maar stel je open voor Reward en je wordt bijzonder rijkelijk beloond met een album vol verrassing
Voor lekker in het gehoor liggende popliedjes ben je bij Cate Le Bon al jaren niet aan het juiste adres en de singer-songwriter uit Wales maakt het je ook dit keer niet makkelijk. Zowel de instrumentatie als de vocalen op Reward strijken flink tegen de haren in, maar zitten op hetzelfde moment vol prachtige accenten. Cate Le Bon heeft een album gemaakt dat anders klinkt dan alle andere albums van het moment en het is een album dat iedere keer weer net wat mooier en bijzonderder is. Geen moment in een hokje te duwen en vol experiment, maar ook een album dat maar blijft intrigeren.
52. Clairo - Immunity
De jonge Amerikaanse singer-songwriter Clairo verrast met een debuut vol even aanstekelijke als avontuurlijke popliedjes vol bijzondere accenten
De vijver met jonge vrouwelijke singer-songwriters is al een tijdje overvol, maar met enige regelmaat komt er een talent bovendrijven dat niet gemist mag worden. De uit Boston afkomstige Clairo is zo’n talent. De jonge Amerikaanse singer-songwriter imponeert op haar debuut met even knap als eigenzinnig in elkaar stekende popliedjes die alleen maar beter worden. Na een aantal op haar slaapkamer opgenomen lo-fi popliedjes maakt Clairo dit keer indruk met een volle productie die vol bijzondere accenten en vol opvallende wendingen zit. Haar aangename maar ook bijzonder fraaie fluistervocalen maken de verleiding compleet. Voor liefhebbers van dit genre is Clairo er een om op te schrijven voor de jaarlijstjes.
51. Dakota - Here's The 101 On How To Disappear
Eerder dit jaar verscheen het debuut en mogelijk ook direct de zwanenzang van de Amsterdamse band Dakota en wat is het een prachtplaat
Vele maanden lag het debuut van de Nederlandse band Dakota op de stapel, mar toen ik het album eindelijk beluisterde was ik direct verliefd. Het is een album dat extra lading krijgt door het trieste verhaal dat komt met het album van de Amsterdammers en dat naar grote hoogten groeit door al het moois op het album. Here's The 101 On How To Disappear is een vast vol tegenstrijdigheden, dynamiek en avontuur, maar de songs van Dakota zijn ook songs van het type dat je onmiddellijk wilt omarmen en koesteren. Er zijn dit jaar wel meer goede debuten verschenen, maar er zijn er niet veel zo goed als dit prachtdebuut, dat hopelijk geen zwanenzang wordt.
De nummers 50 t/m 41
50. Derek Senn - How Could A Man
De Californische singer-songwriter Derek Senn imponeert met een serie ijzersterke songs die zich niet zomaar in een hokje laten duwen maar stuk voor stuk gekoesterd mogen worden
Zonder een tip van een lezer van deze BLOG had ik waarschijnlijk nooit gehoord van de Amerikaanse muzikant Derek Senn. Het zou doodzonde zijn geweest, want met How Could A Man heeft de in Nederland volslagen onbekende singer-songwriter een prachtplaat afgeleverd. Derek Senn imponeert op How Could A Man met fraaie rootssongs, maar verrast evenzeer met volstrekt tijdloze rockssongs. In muzikaal opzicht klinkt het prachtig, de zang is prima, de songs dringen zich genadeloos op en Derek Senn vertelt ook nog eens prachtige verhalen. Na één keer horen was ik verslaafd aan dit album, maar How Could A Man wordt bij iedere luisterbeurt beter en beter. Wat een aangename verrassing.
Elbow levert een album af dat voortborduurt op haar inmiddels bekende geluid, maar dat ook stappen zet, waardoor Giants Of All Sizes meer indruk maakt dan zijn directe voorgangers
Elbow grossierde de afgelopen twee decennia in prachtige albums, maar de verrassing was er de laatste jaren wel wat af. Giants Of All Sizes is net wat avontuurlijker dan zijn directe voorgangers en is bovendien wat donkerder. Hier en daar duiken wat ruwere accenten op in de stemmige muziek van de Britse band, maar ook invloeden uit de progrock krijgen zo nu en dan alle ruimte. Giants Of All Sizes is met 39 minuten het kortste Elbow album, maar het is wel een album dat je 39 minuten op het puntje van je stoel houdt. Het niveau van The Seldom Seen Kid was de afgelopen jaren onbereikbaar, maar Giants Of All Sizes komt zeker in de buurt.
48. Faye Webster: Atlanta Millionaires Club
Faye Webster vermengt op bijzondere wijze invloeden uit de country en de R&B met bijzonder aangename verleiding als resultaat
Faye Webster is pas 21, maar maakt al een aantal jaren muziek. Op Atlanta Millionaires Club vloeit al haar vorige muziek prachtig samen in een warmbloedige mix van R&B, soul en een beetje country. Atlanta Millionaires Club staat vol met even broeierige als lome klanken, waarbij het heerlijk wegdromen is, maar vergeet ook vooral niet te luisteren naar de uitstekende muzikanten, naar de prima zang, naar de bijzondere mix van invloeden en naar de persoonlijke teksten van de jonge Amerikaanse singer-songwriter. Het valt niet mee om in 2019 nog met een origineel geluid op de proppen te komen, maar Faye Webster slaagt er glansrijk in.
47. Fontaines D.C. - Dogrel
Dogrel van Fontaines D.C. wordt al op meerdere plekken het debuut van het jaar genoemd en heel overdreven is dat niet
Jonge honden die een memorabele gitaarplaat maken zijn op het moment helaas schaars, maar ze zijn er gelukkig nog wel. Fontaines D.C. uit het Ierse Dublin heeft een gitaaralbum afgeleverd dat met één been in de postpunk van de late jaren 70 staat, maar er met het andere been van alles en nog wat bijharkt. Het debuut van de jonge honden uit Ierland strooit driftig met memorabele gitaarsongs. Het zijn songs die aan van alles en nog wat doen denken, maar die uiteindelijk anders klinken dan alles wat er al is. Dogrel is een debuut dat onmiddellijk overtuigt, maar het is ook een debuut dat steeds weer nieuwe dingen laat horen en dat beter en beter wordt. Waar het eindigt durf ik niet te voorspellen, maar dat hier sprake is van een droomdebuut is voor mij al lang zeker.
46. Frankie Lee - Stillwater
Frankie Lee debuteerde eind 2015 met een heuse jaarlijstjesplaat en maakt er nu nog een met het nog mooiere Stillwater dat van de eerste tot de laatste noot betovert en imponeert
Wat raakte ik alweer drieënhalf jaar geleden verslingerd aan American Dreamer, het debuut van de Amerikaanse muzikant Frankie Lee. Opvolger Stillwater is misschien nog wel mooier. Het nieuwe album van Frankie Lee valt op door een gloedvol en bijzonder fraai geluid, door songs die je na één keer horen niet meer wilt vergeten en wordt vervolgens naar grote hoogten getild door de prachtige stem van de Amerikaanse muzikant. Stillwater is een album om hopeloos verliefd op te worden en het is ook nog eens een zwaar verslavend album, dat bij iedere nieuwe beluistering weer net wat mooier en indrukwekkender is.
45. Jamestown Revival - San Isabel
Jamestown Revival combineert prachtige stemmen en een al even mooie instrumentatie in songs die maar blijven groeien en betoveren
San Isabel is al het derde album van het Amerikaanse duo Jamestown Revival en het is wat mij betreft een voltreffer. Het Texaanse duo imponeert op haar nieuwe album met prachtige stemmen, die echt bijzonder fraai samenvloeien, maar maakt ook indruk met een zeer verzorgde en uiterst trefzekere instrumentatie en met prima songs. Met twee zo mooi bij elkaar kleurende stemmen is de verleiding groot om alleen te vertrouwen op vocaal vuurwerk, maar het Texaanse tweetal kiest voor de balans, wat uitstekend uitpakt. Het levert een uiterst subtiel en smaakvol rootsalbum op dat echt alle aandacht verdient. Ook in Nederland.
Jamila Woods kleurt flink buiten de lijntjes van de R&B en levert een fascinerend R&B album af dat niet gaat misstaan in de jaarlijstjes over een maand of zes
Ik durf mezelf geen liefhebber van R&B te noemen, maar wordt toch steeds weer verrast door de betere albums in dit genre. Na onder andere Janelle Monáe en Solange is het nu Jamila Woods die een R&B album heeft gemaakt dat je van de eerste tot de laatste noot in een wurggreep houdt. De muzikante uit Chicago schiet op LEGACY! LEGACY! alle kanten op en incorporeert invloeden uit onder andere de soul, jazz en hiphop in haar razend spannende R&B. In muzikaal opzicht is het smullen dankzij de talloze verrassende wendingen en veelheid aan invloeden en ook in vocaal opzicht maakt Jamila Woods indruk op dit album dat het absoluut verdient om gehoord te worden, ook als je niet gek bent op R&B.
43. Jessica Pratt - Quiet Signs
Jessica Pratt neemt je nogmaals mee terug naar de Amerikaanse folk uit de late jaren 60, maar voegt er dit keer bijzondere accenten aan toe
Ik was alweer ruim vijf jaar geleden zeer gecharmeerd van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt. Dit debuut was geworteld in de Amerikaanse folk uit vervlogen tijden en combineerde een sobere instrumentatie met een bijzondere stem. Die instrumentatie klinkt op Quiet Signs net wat voller, maar nog steeds ingetogen. Het past prachtig bij de bijzondere stem van Jessica Pratt. Het is een stem waar ik iedere keer weer aan moet wennen, maar het is ook eens stem die ook dit album weer naar een hoger plan tilt. Folk domineert ook op deze plaat, maar door jazzy of zelfs bossa nova accenten klinkt Quiet Signs warmer en lomer. Heerlijk.
42. Joe Henry - The Gospel According To Water
Joe Henry keek de dood in de ogen, wat een sober, stemmig en melancholisch, maar ook een verpletterend mooi album oplevert dat behoort tot zijn beste werk
Joe Henry heeft een enorme staat van dienst als muzikant en producer, maar zeker zijn albums zijn niet in heel brede kring bekend. The Gospel According To Water verdient een beter lot, want wat is dit een mooi en bijzonder album. Joe Henry vreesde het afgelopen jaar voor zijn leven, maar het weerhield hem er niet van om een prachtig intiem album te maken. Het is een album met een verrassend sobere instrumentatie, die de doorleefde zang van de Amerikaanse muzikant perfect ondersteunt. The Gospel According To Water is een album om heel stil van te worden, maar ook een album dat steeds meer gevoel en schoonheid prijs geeft.
Fool is in alles een Joe Jackson plaat en het is een Joe Jackson plaat die natuurlijk niet kan tippen aan zijn klassiekers, maar uiteindelijk toch verrassend dicht in de buurt komt
Tussen 1979 en 1986 was Joe Jackson een van mijn muzikale helden en maakte hij met Night And Day en Big World platen die ik zou overwegen voor het koffertje dat mee mag bij verbanning naar een onbewoond (en Internet-vrij) eiland. Joe Jackson maakte na Big World vooral platen waar ik niets mee kon, maar met Fast Foward wist hij de liefde voor zijn muziek weer aan te wakkeren. Dat doet hij nog veel trefzekerder met zijn nieuwe plaat Fool, die klinkt als vintage Joe Jackson, maar die ook sprankelt, intrigeert en hopeloos vermaakt. Het is een plaat vol flarden uit het verleden, maar het is ook een plaat die met beide benen in het heden staat en de concurrentie met alle andere releases van deze week aan kan.
40. Johnny Lloyd - Next Episode Starts In 15 Seconds
Ik heb het heel vaak geprobeerd met Johnny Lloyd dit jaar, maar afgelopen week had hij me opeens te pakken met zijn intieme en persoonlijke songs
Johnny Lloyd heeft een muzikaal verleden in een aantal Britse rockbands en bovendien een persoonlijk verleden dat op zijn minst zorgelijk was. Het is een verleden dat eerder dit jaar werd verwerkt op een indrukwekkend soloalbum. Het is een album dat ik steeds maar niet op wilde pakken of weg wilde leggen, maar inmiddels heb ik het omarmd. Het laatste zetje werd hierbij gegeven door een flinke serie demo’s, die het talent van Johnny Lloyd als songwriter nog eens onderstrepen. Johnny Lloyd schrijft geweldige songs en raakt af en toe aan de grote Elliott Smith. Meer hoef ik eigenlijk niet te zeggen.
39. Julia Jacklin - Crushing
Julia Jacklin maakt een breakup plaat vol prachtige popliedjes en een stem die bij iedere keer horen meer indruk maakt
Ik was bijna tweeënhalf jaar geleden zeer onder de indruk van het debuut van Julia Jacklin. Het was een debuut dat aangenaam rammelde en van de hak op de tak sprong, maar ook een getalenteerd songwriter en even getalenteerd zangeres liet horen. Het komt allemaal nog wat beter uit de verf op het bijzonder fraaie Crushing. Crushing kiest wat vaker voor ingetogen songs en juist in deze songs maakt de stem van Julia Jacklin de meeste indruk. Haar plaat krijgt bovendien een indringende lading door het centrale thema, dat van Crushing een echte breakup plaat maakt. Ik was al gek op Julia Jacklin, maar met deze plaat schaart ze zich onder mijn persoonlijke favorieten.
38. Kacy & Clayton - Carrying On
Kacy & Clayton stuwen elkaar inmiddels al een aantal jaren naar grote hoogten en doen er op hun nieuwe en lekker gruizig klinkende album nog een schepje bovenop
De samenwerking tussen Kacy Anderson en Clayton Linthicum smaakt al jaren naar meer en doet dat ook weer op het uitstekende Carrying On. Het album werd, net als zijn voorganger, geproduceerd door Wilco’s Jeff Tweedy, die het Canadese duo nog wat verder de jaren 60 in sleept. Invloeden uit de folk worden vermengd met onder andere countryrock, psychedelica en rock ’n roll en steeds is er een hoofdrol voor het gruizige gitaarwerk van Clayton en voor het vocale vuurwerk van Kacy, die steeds beter gaat zingen. Het levert een retro album op dat zowel tijdloos als urgent klinkt en dat je meesleept op een muzikale reis door de tijd.
37. La Féline - Vie Future
La Féline maakt een bijzonder en intiem klinkend album dat steeds meer aan schoonheid, avontuur en bezweringskracht wint
Vie Future is mijn eerste kennismaking met de muziek van La Féline en het is een kennismaking die diepe indruk heeft gemaakt. Het alter ego van Agnès Gayraud heeft een zich langzaam voortslepend album gemaakt dat wordt gedragen door bijzondere elektronische klanken en fluisterzachte vocalen. Het lijkt een sober en atmosferisch klinkend album, maar ondertussen gebeurt er van alles in de muziek van La Féline en duiken steeds weer accenten van een bijzondere schoonheid op. Ik ben niet vies van de lichtvoetige popmuziek die normaal gesproken uit Frankrijk komt, maar dit intense en avontuurlijke album is toch een paar klassen beter.
36. Leonard Cohen - Thanks For The Dance
Leonard Cohen keert nog één keer terug met een prachtig gearrangeerd slotakkoord dat een half uur lang de aandacht opeist en diep ontroert
Drie jaar na zijn dood keert Leonard Cohen nog één keer terug met een album. Volgens zijn zoon Adam is het echt het laatste album en het is een album waar Adam zijn ziel en zaligheid in heeft gestoken. De hele ruwe schetsen en grotendeels gesproken teksten die overbleven na de You Want It Darker sessies zijn door Adam Cohen en een heel leger aan topmuzikanten verder ingekleurd. Dat is op bijzonder smaakvolle en subtiele wijze gedaan, waardoor de intense zang en gesproken woord van Leonard Cohen centraal staan. Thanks For The Dance is echter geen dichtbundel op muziek, maar een album dat geen moment misstaat in het niet heel omvangrijke maar desondanks bijzonder indrukwekkende oeuvre van Leonard Cohen.
35. Lou Doillon - Soliloquy
Lou Doillon maakte twee geweldige maar in Nederland nauwelijks opgepikte platen en overtuigt nu met plaat nummer drie
Lou Doillon heeft een beroemde moeder en een beroemde halfzus, maar kiest in muzikaal opzicht haar eigen weg. Dat leverde de afgelopen jaren al twee geweldige platen op en ook Soliloquy is er weer een. Het is een plaat die zich niet in een hokje laat duwen en er steeds andere genres en geluiden bij sleept. Het past allemaal fraai bij de bijzondere stem van Lou Doillon, die een voorkeur heeft voor donkere tinten en klanken, maar ook muziek maakt waar je als muziekliefhebber heel erg blij van wordt. Het is ook nog eens muziek die af en toe doet denken aan die van Fiona Apple, wat de plaat voor mij nog een stuk aantrekkelijker maakt.
34. Lula Wiles - What Will We Do
Lula Wiles combineert stokoude Amerikaanse rootsmuziek met frisse songs en betoverend mooie zang op een plaat die maar groeit en groeit
Een paar jaar geleden vond ik de muziek van Lula Wiles nog weinig bijzonder, maar wat is het trio uit Boston gegroeid. Eleanor Buckland, Isa Burke en Mali Obomsawin slaan op hun tweede plaat op indrukwekkende een brug tussen Amerikaanse muzikale tradities van heel lang geleden en het heden. What Will We Do heeft oog voor traditie, maar klinkt ook verrassend fris en eigentijds. In muzikaal opzicht is het smullen, maar de vocalen en harmonieën zijn zo nu en dan van een bijna onwerkelijke schoonheid. Het levert een plaat op die onmiddellijk indruk maakt, maar dan nog moet beginnen aan een indrukwekkend groeiproces.
33. Luther Dickinson And Sisters Of The Strawberry Moon – Solstice
Luther Dickinson is en blijft een geweldig gitarist, maar op zijn nieuwe plaat geeft hij alle ruimte aan een aantal zangeressen van wereldklasse
Luther Dickinson leek een jaar of 20 geleden wereldberoemd te worden met zijn band The North Mississippi Allstars, maar op een of andere manier lukte dat niet. Hij maakte sindsdien flink wat platen met andere bands en solo en het zijn platen die wat mij betreft worden overtroffen door het werkelijk prachtige Solstice. Op Solstice laat Luther Dickinson natuurlijk horen dat hij een geweldig gitarist is, maar het plekje in de spotlights is dit keer gereserveerd voor een aantal zangeressen van wereldklasse, die een bijzonder fraai rootsgeluid verrijken met vocalen die steeds weer uit de tenen en uit het hart komen.
Modern Nature betovert en verwondert met een bijzonder en wonderschoon geluid dat zich niet in een hokje laat duwen of in de tijd laat plaatsen
Het zijn de Britse jaarlijstjes die mij op het spoor hebben gezet van How To Live van Modern Nature. De uit gelouterde Britse muzikanten bestaande band heeft zich naar eigen zeggen laten beïnvloeden door folk en jazz, maar sleept er nog veel meer bij op dit fascinerende debuutalbum. De beeldende muziek van de Britse band betovert en bezweert en nodigt uit tot dagdromen, waarbij lome en ingetogen klanken voorzichtig kunnen ontsporen. Het levert een album van een bijzondere of zelfs unieke schoonheid op en het is een album dat alleen maar beter en indrukwekkender wordt.
31. Native Harrow - Happier Now
Native Harrow laat Laurel Canyon folk en Britse folk herleven met tijdloze klanken en een stem waarvan je alleen maar intens kunt houden
Happier Now is het derde album van het Amerikaanse duo Native Harrow en het is een bijzonder indrukwekkend album. Stephen Harms en Devin Tuel laten zich op hun nieuwe album nadrukkelijk inspireren door de Laurel Canyon folk zoals die aan het eind van de jaren 60 werd gemaakt en imponeren met een warm en volstrekt tijdloos geluid. Ook de songs van het tweetal zijn ijzersterk en worden gedragen door de prachtige stem van Devin Tuel. Het is een stem die zich genadeloos opdringt en waarvoor je alleen maar kunt smelten. Het zorgt ervoor dat het derde album van Native Harrow stijgt tot grote hoogten. Bijzonder indrukwekkend album dat echt alle aandacht verdient.
30. Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen
Nick Cave is opeens terug met een nieuw album vol werkelijk aardedonkere songs, maar ook songs van een bijzondere schoonheid en intensiteit
Nick Cave bekeek het leven nooit door een roze bril op zijn albums, maar op Ghosteen zijn zelfs de grijstinten vervangen door gitzwart. Ghosteen is een zich langzaam voortslepend album zonder de karakteristieke uitbarstingen die we van Nick Cave kennen. Donkere pianoklanken en de emotievolle stem van de Australische muzikant worden begeleid door atmosferische elektronische klanken die vaak het karakter van soundscapes hebben. Het levert een betoverend mooi maar ook loodzwaar album op. Het is een album dat 70 minuten lang donkere wolken voor de zon drijft. Makkelijk is het allemaal niet. Mooi en indrukwekkend wel. Bijzonder indrukwekkend zelfs.
Opeth intrigeert wederom met een ruim een uur durende en buitengewoon dynamische mix van 70s hardrock en progrock en metal van recentere datum
Opeth was jarenlang vooral een metal band en dat is niet mijn genre, maar sinds het drie jaar geleden verschenen Sorceress heeft de band uit Stockholm mijn volledige aandacht. Ook op het nu verschenen In Cauda Venenum combineert de Zweedse band invloeden uit de metal met flink wat 70s progrock en hardrock. Het levert ruim een uur buitengewoon intrigerende muziek op. Opeth wisselt toegankelijke stukken af met muzikaal vuurwerk en schakelt moeiteloos tussen stevige riffs en bijna ingetogen muziek. Het herinnert meer dan eens aan de rockmuziek uit een ver verleden, maar In Cauda Venenum staat ook absoluut in het heden.
Orville Peck grijpt op fraaie wijze terug op muziek uit de jaren 50, maar sleept er net zo makkelijk invloeden uit de new wave bij op dit fascinerende debuut
Wat een fascinerende plaat is dit. Het gitaarwerk neemt je het ene moment mee terug naar de rockabilly en country uit de jaren 50, maar trekt je het volgende moment zomaar de hoogtijdagen van The Smiths in. Stokoude rootsmuziek gaat hand in hand met donkere new wave, zonder dat het ook maar een moment vervreemd. In vocaal opzicht is Pony nog indrukwekkender, want crooner Orville Peck kan alle kanten op. Van honingzoete country tot aardedonkere new wave; alles wat Orville Peck op zijn debuut Pony aanraakt verandert in goud. Prachtplaat.
27. Pernice Brothers - Spread The Feeling
Het was veel te lang stil rond Pernice Brothers, maar de band rond Joe Pernice is gelukkig terug met wederom een instant klassieker
Joe Pernice heeft een oeuvre om van te watertanden, maar heel bekend is de Amerikaanse muzikant nog steeds niet. Zelf ben ik sinds de albums van de Scud Mountain Boys compleet verslingerd aan de muziek van Joe Pernice en teleurstellen doet hij me eigenlijk nooit. Ook Spread The Feeling staat weer vol met songs waarvan je alleen maar zielsgelukkig kunt worden. Het zijn volstrekt tijdloze songs vol flarden uit het beste dat de popmuziek heeft voorgebracht, maar het zijn ook songs die allemaal het unieke stempel van Joe Pernice bevatten. Het was even stil rond de Amerikaanse muzikant, maar gelukkig is hij terug met een volgend juweel.
26. Purple Mountains - Purple Mountains
David Berman maakte een stapeltje prachtplaten met Silver Jews en levert na tien jaar stilte een al even mooi album af met zijn nieuwe band Purple Mountains
Silver Jews had zomaar een hele grote band kunnen zijn als Stephen Malkmus zich niet volledig had gericht op Pavement, maar het liep anders. Pavement schreef muziekgeschiedenis terwijl Silver Jews het moest doen met een cultstatus. Het leven van voorman David Berman ging de afgelopen decennia door diepe dalen, maar gelukkig is hij het schrijven van briljante songs nog niet verleerd. Zijn nieuwe band Purple Mountains, een samenwerking met Woods, klinkt in muzikaal opzicht opgewekt, maar de donkere stem van David Berman stort toch weer een bak melancholie over je heen. Voor mij weer een onbetwiste prachtplaat van deze cultheld.
25. Robert Forster - Inferno
Voormalig voorman van The Go-Betweens eert meer dan ooit tevoren het geweldige werk van deze Australische band en stijgt boven zichzelf uit
De Australische band The Go-Betweens maakte een bovengemiddeld aantal klassiekers, maar ontbreekt helaas in de meeste muziekcollecties. Robert Forster eerde vorig jaar zijn te vroeg overleden bandgenoot Grant McLennan in een prachtig boek en eert nu het werk van zijn band. Inferno is een lome en zwoele plaat die de sfeer van een snikhete zomer in Berlijn vangt. Het is ook een plaat die vol staat met de zonnige en perfecte, maar ook eigenzinnige popliedjes waarop The Go-Betweens sinds het begin van de jaren 80 het patent hebben. Volkomen terecht overladen met superlatieven in de recensies die tot dusver zijn verschenen.
24. Rocketship - Thanks To You
Rocketship is bekend als cultband uit de jaren 90 maar keert nu terug met een vat vol tegenstrijdigheden en een schatkist vol moois en bijzonders
De Amerikaanse band Rocketship was in 1996 de tijd ver vooruit. Rocketship had een shoegaze en dreampop klassieker kunnen maken, maar sleepte er zoveel bij dat er niet veel meer in zat dan een cultplaat. De band bracht in eigen beheer al wat meer muziek uit, maar keert nu officieel terug met het bijzonder fraaie Thanks To You. De band uit Portland, Oregon, verwerkt op haar nieuwe album zoveel invloeden dat het je soms duizelt, maar levert ondertussen ook het ene na het andere memorabele popliedje af. Rocketship laat zich nog steeds niet in een hokje duwen, maar levert een album af dat flink wat muziekliefhebbers aan moet kunnen spreken.
23. Sarah Lee Langford - Two Hearted Rounder
Het valt niet mee om je te onderscheiden binnen het enorme aanbod aan rootsmuziek van het moment, maar Sarah Lee Langford doet het met haar debuut
Een bijzondere stem, sterke songs, indringende persoonlijke verhalen en een vol geluid vol prachtig gitaar- en pedal steel werk. Het zijn de belangrijkste ingrediënten van het debuut van Sarah Lee Langford. De singer-songwriter uit Birmingham, Alabama, put vooral uit de archieven van de country, maar voegt er een subtiel randje rootsrock aan toe. Niet iedereen zal gecharmeerd zijn van de stem van Sarah Lee Langford, maar als je je raakt, raakt Two Hearted Rounder je ook goed. Een van de betere debuten binnen de Amerikaanse rootsmuziek van dit jaar.
22. Sharon Van Etten: Remind Me Tomorrow
Sharon Van Etten kiest voor een elektronischer en zwaarder aangezet geluid, maar blijft gelukkig ook gewoon Sharon Van Etten
Ik lees nogal wat kritische woorden over de productie van de nieuwe plaat van Sharon van Etten, maar persoonlijk kan ik zwaar aangezette en veel elektronischere geluid van topproducer John Congleton wel waarderen. Remind Me Tomorrow klinkt anders dan zijn voorgangers, maar is desondanks een echte Sharon van Etten plaat met emotievolle en gepassioneerde vocalen en bloedstollend mooie songs, die vaak een voorkeur voor donkere of zelfs duistere tinten lijken te hebben. De nieuwe van Sharon Van Etten is bovendien een plaat die steeds nieuwe dingen laat horen en daarom lang aan kracht wint.
21. Stella Donnelly – Beware Of The Dogs
Stella Donnelly maakte de belofte van haar eerste EP waar met een album dat laat horen dat ze meerdere kanten op kan
Ik was ruim twee maanden geleden enorm onder de indruk van de eerste EP van de Australische singer-songwriter Stella Donnelly. Het was een EP die indruk maakte met ruwe en opvallend intieme en persoonlijke popliedjes en deed uitzien naar het debuutalbum van de Australische. Dat album is er nu en laat in een aantal songs een wat voller en verzorgder geluid horen. Het is een aangenaam geluid dat makkelijk verleidt, maar het is een geluid dat gelukkig ook nog wordt afgewisseld door de meer ingetogen songs die haar EP zo bijzonder maakten. Die EP liep over van de belofte en wat mij betreft maakt Stella Donnelly de belofte waar.
De nummers 20 t/m 11
20. Sway Wild - Sway Wild
Dave McGraw en Mandy Fer keren terug als Sway Wild en imponeren met een bijzonder geluid, een veelheid aan stijlen, uitstekende songs en zang om van te watertanden
Na drie prachtalbums werd het wel weer eens tijd voor een nieuw album van Dave McGraw en Mandy Fer, maar aangevuld met bassist Thom Lord duiken de Amerikaanse muzikanten nu op als Sway Wild. Het levert een bijzonder avontuurlijk debuutalbum op. Het is een album waarop Mandy Fer alles uit haar elektrische gitaar haalt, waarna de wat staccato basis fraai wordt ingekleurd met onder andere strijkers, blazers en bas en drums. Het levert een bont geluid op dat alle kanten op schiet, maar dat neerslaat in fraaie songs wanneer Mandy Fer begint te zingen. Het levert een album op dat niet al te veel aandacht heeft gekregen de afgelopen maanden, maar dat met de allerbesten mee kan.
19. The Claypool Lennon Delirium - South Of Reality
Sean Lennon eert samen met Les Claypool de muzikale erfenis van zijn vader en doet dit op bijzondere en verfrissende wijze
Het debuut van The Claypool Lennon Delirium is me in 2016 eerlijk gezegd ontgaan, maar deze tweede plaat is prachtig. Les Claypool en Sean Lennon overtuigen met een cocktail waarin gelijke delen psychedelica en progrock op smaak worden gebracht met Beatlesque songs en verrassende uitstapjes die alle kanten op kunnen schieten en altijd fascinerende baslijnen laten horen. Het levert een fascinerende luistertrip op die het werk van Sean Lennon’s vader eert, maar ook laat horen hoe groot de talenten van Sean Lennon en Les Claypool zijn. Geweldige plaat.
18. The Secret Love Parade - Late Night Sunlight
Helaas door bijna iedereen over het hoofd gezien, maar wat is het derde album van het Nederlandse duo The Secret Love Parade mooi en bijzonder
Alweer zeven jaar geleden bracht het Amsterdamse duo The Secret Love Parade een goed ontvangen tweede album uit. Album nummer drie liet lang op zich wachten, maar verscheen eerder dit jaar. Het album werd nauwelijks opgemerkt, maar is van een bijzondere schoonheid. Janna Coomans en Aino Vehmasto verrassen op hun derde album met een prachtig geluid, dat varieert van sprookjesachtig tot bezwerend en van loom tot tegendraads. Het wordt gecombineerd met al even mooie vocalen, die het bijzondere effect van de songs versterken. Nog altijd ongrijpbaar, maar ook klassen beter dan zijn voorganger. Late Night Sunlight van The Secret Love Parade is een album dat echt alle aandacht verdient.
17. Trash Kit - Horizon
Trash Kit ontworstelt zich op haar nieuwe album aan een aantal iconen uit de jaren 70 en slaagt er in om volkomen uniek te klinken
Trash Kit maakt op haar derde album bijzondere muziek. Onnavolgbare ritmes, gitaarlijnen uit de Afrikaanse muziek, post-punk baslijnen, wat onvaste zang en heel veel bijzondere accenten vloeien samen in een geluid dat af en toe wat doet denken aan het geluid van een aantal roemruchte jaren 70 vrouwenband, maar dat toch vooral volkomen uniek klinkt. Het is een geluid dat zonnig en exotisch klinkt, maar het is ook een geluid dat overloopt van avontuur. Het is niet altijd lichte kost die Trash Kit ons voorschotelt, maar het is absoluut kost die de smaakpapillen op alle mogelijke manieren prikkelt en betovert.
16. Vampire Weekend – Father Of The Bride
Vampire Weekend duikt deze weken op in flink wat jaarlijstjes en ik kan na herhaalde beluistering alleen maar concluderen dat dit volkomen terecht is
Father Of The Bride werd ruim een half jaar geleden enthousiast ontvangen en is niet vergeten in de jaarlijstjes die momenteel in brede kring worden opgemaakt. Ik heb het album zelf laten liggen eerder dit jaar en dat is een blunder van jewelste. Father Of The Bride is immers een album vol geweldige popsongs en het is een album dat de zon uitbundig doet schijnen. Het zijn popsongs die je na één keer horen wilt koesteren, maar Vampire Weekend strijkt af en toe ook nog aangenaam tegen de haren in. De Amerikaanse band komt op de proppen met een uur popmuziek en het is een uur genieten.
15. Vanishing Twin - The Age Of Immunology
Vanishing Twin betovert en verwondert met een legendarische luistertrip vol invloeden die alleen maar mooier en bezwerender wordt
The Age Of Immunology is mijn eerste kennismaking met de muziek van het vanuit Londen opererende muzikantencollectief Vanishing Twin en het is een kennismaking die naar veel en veel meer smaakt. Vanishing Twin smeedt op haar tweede album 1001 invloeden aan elkaar, met een duidelijke voorkeur voor ruimtelijke en zweverige 60s psychedelica. Op het eerste gehoor luister je naar een 45 minuten durende jamsessie, maar het is een jamsessie waarin steeds meer puzzelstukjes in elkaar vallen. Een heerlijk album om bij weg te dromen, maar ook een album dat de fantasie genadeloos prikkelt en blijft prikkelen.
14. VanWyck - Molten Rock
VanWyck leverde één van de mooiste albums van 2018 af en herhaalt dat kunstje nu met het nog mooiere Molten Rock, dat 50 minuten lang imponeert
VanWyck, het alter ego van de Nederlandse singer-songwriter Christine Oele debuteerde aan het begin van 2018 buitengewoon knap met An Average Woman, dat zich liet beluisteren als een tijdloze singer-songwriter plaat vol echo’s naar de groten uit de jaren 70. Met Molten Rock zet VanWyck een indrukwekkende volgende stap. Het nieuwe album klinkt warmer en intiemer dan zijn voorganger en laat op alle terreinen groei horen. De instrumentatie en productie zijn nog wat subtieler en trefzekerder, de zang is nog wat mooier en doorleefder en de songs zijn rijker en beeldender. Absoluut één van de betere singer-songwriter albums van het jaar, zo niet de beste.
13. Vivian Girls - Memory
Vivian Girls leek lang een mooie herinnering uit een ver verleden, maar keert terug met een album dat veel beter is dan alle albums van de volgelingen van de band
Vivian Girls maakte tussen 2008 en 2011 drie albums die talloze bands inspireerden tot het maken van muziek, overigens zonder het niveau van Vivian Girls te halen. Het naar Los Angeles verhuisde drietal keert na een afwezigheid van acht jaar terug met een fantastisch album. Het is een album dat aan de ene kant rauw en gruizig klinkt, maar de songs van Vivian Girls zijn ook honingzoet. De mix van flink wat invloeden blijkt al snel bijzonder verslavend, zeker wanneer de band de gitaarmuren contrasteert met zonnige koortjes. Het maken van een goed comeback album is maar weinig bands gegeven, maar Vivian Girls doet het. En hoe!
12. Weyes Blood - Titanic Rising
Weyes Blood pakt op Titanic Rising flink of zelfs overdadig uit en levert een buitengewoon fascinerend album op dat je op verschillende manieren kunt beluisteren
Weyes Blood, het alter ego van Natalie Mering, had al een drietal fascinerende albums op haar naam staan, maar zet een volgende stap met het bijzondere en wat mij betreft wonderschone Titanic Rising. Het is een album dat je heen en weer slingert tussen Joni Mitchell, Aimee Mann, ABBA, The Beatles, Kraftwerk, John Barry, Laura Nyro, Enya, Depeche Mode, Jenny Hval en nog veel meer, maar dat uiteindelijk vooral klinkt als Weyes Blood. Het is een album vol tijdloze popliedjes, maar ondertussen gebeurt er zoveel dat het je soms duizelt en bouwt Natalie Mering bijna stiekem aan een uniek geluid.
11. Young Guv - GUV I+II
Young Guv bracht dit jaar al twee albums uit en bundelt ze nu tot een uur onweerstaanbare (power)pop die de zon uitbundig laat schijnen
Matthew Sweet had er ooit het patent op. Een orkaan van briljante powerpopsongs die de zon lieten schijnen en je in katzwijm achter lieten. Het is een kunstje dat de Canadese muzikant Young Guv ook tot in de perfectie beheerst. Het alter ego van Ben Cook schotelt je in een uur maar liefst 19 perfecte powerpopliedjes voor en de een is nog lekkerder dan de ander. Soms klinkt het wat ruw, soms rammelt het een beetje, maar dat draagt alleen maar bij aan het geweldige gevoel dat GUV I+II je geeft. Het lijkt Young Guv geen enkele moeite te kosten, maar ondertussen levert de Canadese muzikant een razendknappe prestatie. Wat een heerlijke plaat.
De top 10
10. Big Thief - U.F.O.F.
Big Thief kiest op haar derde album voor een meer ingetogen, loom en folky geluid dat uiteindelijk nog meer indruk maakt dan het geluid op de terecht geprezen voorgangers
Na twee geweldige albums koos Big Thief frontvrouw Adrianne Lenker vorig jaar op haar soloalbum voor een meer ingetogen geluid. Het is een geluid dat zijn weg heeft gevonden naar het nieuwe album van Big Thief. U.F.O.F. klinkt loom, dromerig en folky en verrast met een subtiele instrumentatie en buitengewoon trefzekere fluisterzang van Adrianne Lenker, die op ieder album beter gaat zingen. Ook de songs op het nieuwe album zijn prachtig en zitten vol verrassende lagen en wendingen. Het levert een album op dat wordt overladen met superlatieven en daar valt niets op af te dingen.
9. Michael Kiwanuka - Kiwanuka
Michael Kiwanuka gaat samen met Danger Mouse verder waar het geweldige Love & Hate drie jaar geleden ophield maar vergeet niet om een volgende stap te zetten
Ik ben normaal gesproken niet zo gek op het woord luistertrip, maar Kiwanuka van Michael Kiwanuka is er zeker een. De Britse muzikant laat zich op zijn nieuwe album nadrukkelijk beïnvloeden door de soul en psychedelica uit de jaren 60 en 70, maar slaat ook een brug naar het heden. Waar Love & Hate zich liet beluisteren als een vergeten klassieker uit de 60s en 70s soul, is Kiwanuka een eigentijdse soulklassieker vol invloeden uit het verleden. Het een van de meest aansprekende producties van Danger Mouse tot dusver, waardoor je maar nieuwe dingen blijft ontdekken bij beluistering van dit fascinerende album, maar ook in vocaal opzicht is het smullen.
8. Sunn O))) - Life Metal
De drones van Sunn O))) denderen weer over je heen, maar wat is er dit keer veel moois verstopt in al het geweld
Sunn O))) maakt al jaren muziek die vooral bestaat uit door elektrische gitaren gegenereerde drones. Dat is over het algemeen genomen zware kost en uitsluitend geschikt voor de echte liefhebber, maar het onlangs verschenen Life Metal klinkt net wat minder duister dan de vorige albums van de band. Het album werd prachtig opgenomen door topproducer Steve Albini, die ieder detail wist te vangen, en verder verrijkt door een aantal gastmuzikanten. Geef je over aan de drones van Sunn O))) en de muziek van de Amerikaanse band neemt bezit van je, om je vervolgens pas na 70 minuten weer los te laten. Het levert een luisterervaring op die zijn weerga niet kent.
7. Rozi Plain - What A Boost
Rozi Plain maakt al een paar jaar albums, maar overtreft zichzelf op het sfeervolle, spannende en met grote regelmaat wonderschone What A Boost
In Engeland kan Rozi Plain, het alter ego van de jonge Britse singer-songwriter Rosalind Leyden, al een paar jaar rekenen op zeer lovende recensies, maar met What A Boost moet ook Nederland aan de zegekar worden gebonden. Rozi Plain verrast op haar nieuwe album met een bloedstollend mooie en spannende instrumentatie, waarin prachtige gitaarlijnen gezelschap krijgen van avontuurlijke percussie en uiteenlopende maar altijd fraaie accenten. Het past allemaal prachtig bij de mooie stem van Rosalind Leyden, die laat horen dat ze zowel in folk, jazz, pop als rock uit de voeten kan.
6. Eleni Mandell - Wake Up Again
Eleni Mandell maakt tot dusver alleen maar bescheiden klassiekers en ook haar nieuwe album is er weer een om intens te koesteren
20 jaar geleden ontdekte ik bij toeval de muziek van Eleni Mandell en sindsdien weet ze me met ieder nieuw album te verrassen. Ook haar nieuwe album is er weer een van een bijzondere schoonheid. Wake Up Again is een wat donker klinkend en opvallend intens album, waarop prachtige gitaarlijnen samenvloeien met de bijzondere stem van de singer-songwriter uit Los Angeles. Eleni Mandell klinkt ook op haar nieuwe album weer net wat anders dan op haar vorige albums, maar de kwaliteit spat er ook dit keer van af. Het is een album dat zich niet in een hokje laat duwen maar meerdere genres laat samenvloeien in een geluid dat intrigeert en betovert. Topalbum nummer 11 van deze helaas zeer onderschatte muzikante.
5. Bruce Springsteen - Western Stars
Een nieuw Springsteen album is lang niet altijd een garantie op succes, maar op Western Stars verkeert de Amerikaanse muzikant in een grootse vorm en levert hij zijn beste album in vele, vele jaren af
Na een aantal matige albums was ik er zeker niet gerust op, maar na vele malen beluisteren durf ik wel te beweren dat Bruce Springsteen eindelijk weer eens een groots album heeft afgeleverd. Western Stars wisselt fraai ingetogen momenten af met zwaar georkestreerde passages, maar alles op het nieuwe album draagt bij aan de schoonheid en de verbeeldingskracht van de songs die Springsteen heeft geschreven. Western Stars zit vol echo’s uit het rijke oeuvre van Bruce Springsteen, maar laat toch ook een nieuw geluid horen. Het is het geluid van een muzikant die dit jaar 70 wordt, maar nog lang niet versleten is. Of Western Stars uiteindelijk een Springsteen klassieker wordt laat zich lastig voorspellen, maar dat het zijn beste album is in heel veel jaren is voor mij zeker.
4. Lana Del Rey - Norman Fucking Rockwell!
Lana Del Rey maakte al een aantal prima albums, maar Norman Fucking Rockwell! is wat mij betreft nog een paar klassen beter
Lana Del Rey betoverde acht jaar geleden met Video Games en sindsdien heb ik een zwak voor met name haar zwoele, nostalgische en melancholische songs. De Amerikaanse singer-songwriter maakte een aantal prima albums, maar deze albums moeten het stuk voor stuk afleggen tegen het geweldige Norman Fucking Rockwell!. Lana Del Rey wentelde zich tot dusver in de hitgevoelige pop, maar heeft met NFR! een tijdloos singer-songwriter album gemaakt. Samen met producer Jack Antonoff bezweert, betovert en hypnotiseert Lana Del Rey ruim een uur lang met ingetogen songs, maar ook met songs die durven te experimenteren. NFR! is door de uit duizenden herkenbare vocalen onmiskenbaar een Lana Del Rey album, maar het is ook een album dat flink anders klinkt dan zijn voorgangers.
3. Big Thief - Two Hands
Na het prachtig dromerige U.F.O.F. levert Big Thief met het stekelige, aardse en intieme Two Hands haar tweede en misschien nog wel indrukwekkendere jaarlijstjesplaat van 2019 af
Big Thief dook drie jaar geleden op met het geweldige Masterpiece, dat ik goed genoeg vond voor mijn jaarlijstje. Opvolger Capacity was niets minder en ook het vorig jaar verschenen soloalbum van Adrienne Lenker was uitstekend. Dit jaar zet de band uit Brooklyn, New York, echter reuzenstappen. Eerder dit jaar was er het dromerige en wonderschone U.F.O.F. en nu is er het vrijwel direct erna opgenomen Two Hands. Het is een totaal ander album geworden. Two Hands is sober, intiem, broeierig en ruw, maar is net als zijn voorganger van een unieke schoonheid. Het is een album dat je meesleept in de bijzondere wereld van Big Thief, waarna je Two Hands voorgoed wilt koesteren.
2. The Lumineers - III
The Lumineers worden vaak versleten als eendagsvlieg, maar maken nu diepe indruk met een gedurfd en bloedmooi album van jaarlijstjesniveau
Denk aan The Lumineers en vrijwel iedereen zal op de proppen komen met het niemendalletje Ho Hey. Je zou bijna vergeten dat de Amerikaanse band al twee uitstekende albums maakte en deze twee albums worden nu op alle fronten overtroffen door het prachtige III. III vertelt een aantal prachtige verhalen, maar maakt vooral indruk met een uiterst sobere instrumentatie en met zang waar de emotie en melancholie van af spat. III is een introspectief album zonder enige opsmuk, maar het is ook een album met songs die stuk voor stuk onder de huid kruipen en die je na één keer horen alleen maar wilt koesteren. Voor mij een van de mooiste en meest indrukwekkende albums van 2019 tot dusver.
1. Allison Moorer – Blood
Allison Moorer heeft een album gemaakt bij haar autobiografie en het is een indrukwekkend album dat dwars door de ziel snijdt
Dat Allison Moorer een onmenselijk zware jeugd heeft gehad was al bekend, maar het stond nog niet eerder zo centraal in haar muziek. Blood is de titel van de binnenkort te verschijnen autobiografie van Allison Moorer, maar ook de titel van een album waarop ze de gebeurtenissen uit haar jeugd een plek geeft. In tekstueel opzicht is het keer op keer goed voor kippenvel, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht raakt ze iedere keer de juiste snaar. Allison Moorer was altijd al een groot zangeres, maar de emotie en doorleving van Blood maakt het nog wat intenser en indringender. Het levert een album af dat diep onder de huid kruipt en behoort tot de meest indrukwekkende albums van het jaar.