In de laatste weken van 2014 maakte ik kennis met het op dat moment nog nauwelijks in Nederland verkrijgbare debuut van Aldous Harding. De Nieuw-Zeelandse singer-songwriter maakte op haar debuut indruk met aan psychedelische Amerikaanse folk uit de jaren 60 herinnerende muziek, die op opvolger Party uit 2017 werd voorzien van donkere en indringende klanken. Opvolger Designer klinkt een flink stuk opgewekter, maar Aldous Harding is nog altijd niet vies van een flinke dosis melancholie, die vooral in de meer ingetogen tracks aan de oppervlakte komt. Het zorgt er voor dat ook Designer weer flink onder de huid kruipt en bij iedere luisterbeurt weer net wat meer indruk maakt.
Het debuut van de singer-songwriter die werd geboren in Lyttelton, herinnerde nadrukkelijk aan de indringende en psychedelisch aandoende folk van illustere Amerikaanse voorgangers uit de jaren 60 als Linda Perhacs, Karen Dalton en Judee Sill, maar raakte ook aan eigenzinnige folkies uit het heden als Joanna Newson.
Het debuut van Aldous Harding was in eerste instantie alleen via het Internet verkrijgbaar in Nederland, maar het album van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter kreeg ook hier gelukkig al snel de waardering die het verdiende. Het in het voorjaar van 2017 verschenen Party trok hierdoor direct een wat breder publiek en terecht. Ook het door de vooral van PJ Harvey bekende John Parish geproduceerde Party herinnerde aan psychedelische folk uit vervlogen tijden, maar klonk een stuk donkerder dan het debuut van de singer-songwriter uit Christchurch.
Ook voor het deze week verschenen Designer deed Aldous Harding een beroep op de productionele vaardigheden van John Parish, maar de Nieuw-Zeelandse klinkt op haar derde album toch weer anders dan op de donkere voorganger. Designer laat vergeleken met deze voorganger een wat lichtvoetiger en zonniger geluid horen, maar het gaat te ver om Designer direct een lentealbum of zomeralbum te noemen.
John Parish verdient ook dit keer waardering voor zijn productiewerk. Designer is voorzien van een warm geluid dat aan de ene kant herinnert aan de sobere folkies van weleer, maar dat ook is voorzien van allerlei fraaie accenten, waaronder accenten van gitaren, piano en strijkers. Het album schuift hierdoor wat op van psychedelische folk uit de jaren 60 en 70 richting de Laurel Canyon singer-songwriter muziek uit dezelfde periode.
Designer klinkt, zeker vergeleken met zijn twee voorgangers, verrassend vrolijk en zonnig, maar een flinke dosis melancholie is nooit ver weg. Designer is in muzikaal opzicht een aantrekkelijk en interessant album en de warme klanken passen ook nog eens prachtig bij de vaak fluisterzachte vocalen van Aldous Harding, die nog altijd herinneren aan vergeten folkzangeressen uit het verleden.
Designer klinkt qua instrumentatie en productie voller dan zijn twee voorgangers, maar er is ook dit keert volop ruimte voor uiterst ingetogen passages, waarin alles aan komt op de opeens wat donkerder klinkende stem van Aldous Harding (die opschuift richting Nico) en de duisternis het toch even wint van het daglicht.
Het debuut van de Nieuw-Zeelandse singer-songwriter en opvolger Party waren allebei albums die zich langzaam maar zeker steeds meer opdrongen en dat geldt ook weer voor Designer, dat ik inmiddels een aantal weken in mijn bezit heb en in die weken alleen maar mooier en indringender is geworden. Het onderstreept het talent van Aldous Harding die alleen maar beter lijkt te worden en een album aflevert dat er deze week flink uitspringt. Erwin Zijleman
De muziek van Aldous Harding is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://aldousharding.bandcamp.com/album/designer.