Jonge honden die een memorabele gitaarplaat maken zijn op het moment helaas schaars, maar ze zijn er gelukkig nog wel. Fontaines D.C. uit het Ierse Dublin heeft een gitaaralbum afgeleverd dat met één been in de postpunk van de late jaren 70 staat, maar er met het andere been van alles en nog wat bijharkt. Het debuut van de jonge honden uit Ierland strooit driftig met memorabele gitaarsongs. Het zijn songs die aan van alles en nog wat doen denken, maar die uiteindelijk anders klinken dan alles wat er al is. Dogrel is een debuut dat onmiddellijk overtuigt, maar het is ook een debuut dat steeds weer nieuwe dingen laat horen en dat beter en beter wordt. Waar het eindigt durf ik niet te voorspellen, maar dat hier sprake is van een droomdebuut is voor mij al lang zeker.
Nu is de spoeling in dit genre helaas dun. Ondanks de vele goede voorbeelden uit het verleden, kiezen veel van de hedendaagse jonge honden voor andere genres en bij voorkeur voor veel elektronica en lijkt het klassieke gitaarbandje zo af en toe zelfs een zeldzaamheid te worden. Gelukkig zijn er nog bands als Fontaines D.C., dat met Dogrel een fantastisch debuut heeft afgeleverd.
Fontaines D.C. is een band uit het Ierse Dublin (D.C. staat voor Dublin City) dat geen geheim maakt van haar helden uit het verleden. Invloeden van Joy Division, The Fall en The Jam, om maar eens drie namen te noemen, zijn duidelijk hoorbaar op Dogrel, maar ook invloeden van uiteenlopende bands als The Pogues, The La’s, The Smiths, The Cure en The Clash zijn hoorbaar, terwijl ik ook raakvlakken hoor met bands van het moment als Shame en IDLES.
Het is vergelijkingsmateriaal waar je als debuterende band mee thuis kunt komen, maar het knappe van Fontaines D.C. is dat het ook nadrukkelijk en misschien zelfs wel vooral haar eigen ding doet. Aan het bovenstaande lijstje namen kan ik overigens nog flink wat namen toevoegen en dat zegt wat over de veelzijdigheid van het debuut van Fontaines D.C., dat zich niet makkelijk in een hokje laat duwen.
Dogrel citeert meer dan eens uit de archieven van de postpunk, zeker wanneer de basloopjes aansluiten bij die van de hoogtijdagen van het genre, maar het debuut van de band uit Dublin schiet ook allerlei andere kanten op. Dogrel gaat aan de haal met invloeden uit de noiserock, de punk, de Krautrock, new wave en garagerock, maar biedt hier en daar ook ruimte aan folky invloeden. Het levert een album op dat in de late jaren 70 ongetwijfeld zou zijn uitgegroeid tot klassieker, maar ook in 2019 klinkt het debuut van Fontaines D.C. verrassend fris en urgent.
De Ierse band kiest vooral voor rauwe songs met vocalen die je mee terugnemen naar de hoogtijdagen van de punk, maar in muzikaal opzicht steekt het allemaal verrassend knap in elkaar. Veel van de songs op Dogrel volgen hetzelfde stramien, maar Fontaines D.C. legt steeds weer net iets andere accenten.
Zeker de postpunk bassen maken de songs van de band uit Dublin vrijwel onweerstaanbaar, maar ook het gitaarwerk op het debuut van de Ieren is ijzersterk en verrassend veelkleurig. Dogrel is absoluut een geweldige gitaarplaat van een stel jonge honden, maar het is ook een gitaarplaat die hopeloos intrigeert en die steeds weer nieuwe dingen laat horen en dingen doet die je niet verwacht.
Het debuut van Fontaines D.C. is inmiddels op meerdere plekken uitgeroepen tot het debuut van het jaar. Dat zijn grote woorden, maar heel overdreven is het wat mij betreft niet. Dogrel is goed voor 11 songs en 39 minuten pure opwinding en dat kan ik nog niet over heel veel debuutalbums zeggen dit jaar. Wat een prachtig en nu al memorabel album. Erwin Zijleman
De muziek van Fontaines D.C. is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://fontainesdc.bandcamp.com.