Het duurde even voor ik de muziek van Jeffrey Halford ontdekte, maar sinds Lo-Fi Dreams had ik de Amerikaanse muzikant en zijn band The Healers hoog zitten. De belofte van het prachtige Lo-Fi Dreams wordt volledig waargemaakt op West Towards South dat op alle fronten nog net wat beter is. De plaat ademt de sfeer van het diepe Zuiden van de Verenigde Staten, klinkt loom en broeierig en overtuigt ook dit keer met een prachtige instrumentatie, waarin weergaloos gitaarwerk de hoofdrol speelt. Jeffrey Halford vertelt ook dit keer mooie verhalen en vertolkt ze met hart en ziel op deze fantastische rootsplaat.
De muzikant uit San Francisco brengt al sinds het eind van de jaren 90 albums uit, maar kreeg in Nederland pas echt voet aan de grond met het uit 2014 stammende Rainmaker. Dat album haalde ik om onduidelijke redenen nooit uit het cellofaan, waarna ik opvolger Lo Fi Dreams uit 2017 veel te lang liet liggen.
Toen Lo-Fi Dreams voor het eerst uit de speakers kwam was ik echter onmiddellijk verkocht, waardoor het deze week verschenen West Towards South hoog op het lijstje voor deze BLOG stond.
Jeffrey Halford en zijn band The Healers overtuigden op hun vorige twee albums met fenomenaal gitaarwerk, een hecht bandgeluid, lekker in het gehoor liggende songs, een veelheid aan invloeden, fraai doorleefde zang en een prachtig geluid waarin alle details fraai aan de oppervlakte kwamen. West Towards South trekt al deze lijnen door, maar doet alles wat mij betreft nog net wat beter.
Jeffrey Halford en zijn band verdienen ook dit keer een pluim voor de wijze waarop het album is opgenomen en geproduceerd. Waar de meeste albums tegenwoordig overvol klinken en in alle regionen in het rood springen, klinkt West Towards South weer fantastisch. Het geluid is goed in balans en geeft alle instrumenten de aandacht die ze verdienen, waardoor je geen detail hoeft te missen.
Jeffrey Halford & The Healers lieten op Lo Fi Dreams al horen dat ze binnen de Amerikaanse rootsmuziek een opvallend breed palet kunnen bestrijken en dat doen ze ook dit keer. De plaat opent met een lome en broeierige track waarin gesproken teksten worden gecombineerd met prachtige gitaarwolken en een fraai scheurend orgeltje. Het is een track die herinnert aan de muziek die Robbie Robertson ooit maakte en het is muziek die de thuisbasis van Jeffrey Halford verruilt voor de moerrassen van Louisiana.
West Towards South is niet zomaar een titel, want het zonnige Californië wordt op het album veel vaker verruild voor het diepe Zuiden van de Verenigde Staten. In de tweede track sleept Jeffrey Halford er wat rock ’n roll bij en lijkt een jonge Johnny Cash opgestaan. In muzikaal opzicht is het direct weer smullen. Jeffrey Halford speelt heerlijke bluesy riffs, maar kan zijn gitaarlijnen ook breed uit laten waaien of juist messcherp laten klinken.
The Healers klinken inmiddels als een geoliede machine en voorzien de muziek van Jeffrey Halford van invloeden uit de blues, rock ’n roll, folk, rock, funk en nog veel meer. In de loop van het album worden er flink wat instrumenten bijgesleept waardoor iedere track weer anders klinkt. Aan de andere kant is West Towards South een opvallend consistent album.
De sfeer is bijna continu loom en broeierig en tovert en maakt de hitte in het diepe Zuiden van de VS bijna voelbaar. Jeffrey Halford vertelt ondertussen mooie verhalen, verkent alle uithoeken van de Americana en laat horen dat hij als zanger nog wat is gegroeid. Hier en daar klinkt hij als Robert Cray, wat ik persoonlijk een geweldige zanger vind, maar Jeffrey Halford kan ook ruwer uithalen of zijn verhalen op meeslepende wijze voordragen.
Iedere keer als ik West Towards South uit de speakers laat komen hoor ik weer nieuwe fraaie details in de instrumentatie en komen de songs nog wat meer tot leven. Jeffrey Halford is misschien niet de bekendste rootsmuzikant van het moment, maar levert met zijn band een album af waar de meeste van zijn collega’s niet aan kunnen tippen. Erwin Zijleman