De instrumentale muziek van Rodrigo Y Gabriela maakte op mij nog geen onuitwisbare indruk. Het muzikale talent van het tweetal was overduidelijk, maar het pakte me niet. Het na een stilte van vijf jaar verschenen Mettavolution pakte me onmiddellijk. Op het nieuwe album van het Mexicaanse tweetal valt alles op zijn plek. Muzikale hoogstandjes volgen elkaar in hoog tempo op en worden steeds weer gecombineerd met andere invloeden. Het is muziek met een bezwerend karakter die langzaam maar zeker bezit van je neemt. Alles komt uiteindelijk samen in de weergaloze versie van Pink Floyd’s Echoes, die alle twijfel definitief wegneemt.
Na het lezen van een aantal zeer positieve recensies besloot ik het nieuwe album van het Mexicaanse duo echter toch weer een kans te geven, waarbij de Pink Floyd cover op het album me over de streep trok.
Rodrigo Y Gabriela lieten de afgelopen vijf jaar niet heel veel van zich horen, maar keren nu terug met Mettavolution. Ondanks mijn matige ervaringen met de vorige albums van het tweetal wist Mettavolution we direct te boeien. Het akoestische gitaarspel van het Mexicaanse duo is nog altijd stevig geinspireerd door de traditionele flamenco, maar sleept er op Mettavolution van alles bij. De muziek van Rodrigo Y Gabriela klinkt in de meeste tracks opzwepend, vaak psychedelisch en ook verrassend funky.
De percussie op het album voorziet het fenomenale gitaarspel van Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero van veel energie, terwijl de bezwerende klanken van de twee akoestische gitaren de muziek op Mettavolution voorzien van hypnotiserende gaven. Het vloeit allemaal prachtig samen met de invloeden uit de traditionele Spaande en Mexicaanse muziek, die ook dominant aanwezig is in het bijzondere geluid van Rodrigo Y Gabriela.
Zoals gezegd verveelde de instrumentale tracks van het tweetal me in het verleden snel, maar Mettavolution houdt de aandacht moeiteloos vast. In de meer ingetogen tracks eren Rodrigo en Gabriela de muzikale tradities van hun vaderland, maar wanneer het tempo wat wordt opgevoerd, klinkt Mettavolution opeens verrassend funky, wat ongetwijfeld de verdienste is van de funky gitaarloopjes, die wel wat doen denken aan het baanbrekende gitaarwerk, waarmee Nile Rodgers in de jaren 70 de disco van Chic op de kaart zette.
Ik geef direct toe dat ik lang niet altijd in de stemming ben voor dit soort instrumentale muziek, maar Mettavolution heeft iets dat ook de eerste twee albums van Andreas Vollenweider hadden (Prince gebruikte deze albums niet voor niets als de muziek voor het begin van zijn memorabele live-optredens in de jaren 80).
Rodrigo Sanchez en Gabriela Quintero bouwen de spanning op de eerste zes tracks van dit in Los Angeles opgenomen album prachtig op. Het gitaarspel van de twee is werkelijk onnavolgbaar en het aantal invloeden verrassend groot, maar toch is Mettavolution een album om heerlijk bij achterover te leunen. Mettavolution is in dat geval goed voor een fascinerende luistertrip, maar het is ook een album waarvan je alle geheimen wilt ontrafelen en dat zijn er heel wat.
Na de eerste zes tracks was ik behoorlijk onder de indruk van het energieke en betoverende geluid van Rodrigo Y Gabriela, maar het toetje moest toen nog komen. Dit toetje is een maar liefst 19 minuten durende bewerking van Pink Floyd’s Echoes (Pink Floyd had er in 1971 op Meddle overigens ruim 23 minuten voor nodig). Het is een versie die totaal anders klinkt dan het origineel, al is het maar vanwege de vele invloeden uit de flamenco muziek, maar het blijft Echoes van Pink Floyd. Echoes is een fraai toetje na de zes nieuwe tracks van Rodrigo Y Gabriela, maar het is ook de kers op de taart. Het duo uit Mexico City kon me de afgelopen 15 jaar niet heel erg boeien, maar dit album is prachtig, van de eerste tot de laatste noot. Erwin Zijleman