Ik hou erg van de albums van Lissie. De Amerikaanse singer-songwriter schoof de afgelopen jaren op van roots naar pop, maar bleef imponeren met goede songs en een geweldige stem. Hoe goed de songs en de stem van Lissie zijn hoor je nog net wat beter op het nu verschenen When I'm Alone: The Piano Retrospective, waarop Lissie de grootse instrumentatie en productie verruilt voor de intieme klanken van haar piano. Het zorgt ervoor dat haar krachtige stem nog wat meer indruk maakt en dat haar songs op fraaie wijze een tweede leven krijgen. Het is misschien maar een tussendoortje, maar wel een bijzonder fraai tussendoortje.
Lissie Maurus groeide op in Rock Island, Illinois, maar verruilde deze kleine provinciestad voor het bruisende Los Angeles toen ze haar carrière in de muziek een boost wilde geven (later liet ze LA. overigens gedesillusioneerd achter zich).
Die carrière kreeg in 2010 een vliegende start met Lissie’s debuut Catching A Tiger, waarop de Amerikaanse singer-songwriter de perfecte balans vond tussen in artistiek opzicht verantwoorde Amerikaanse rootsmuziek en in commercieel opzicht succesvolle popmuziek.
Sindsdien is Lissie flink opgeschoven richting pop. Back To Forever uit 2013 flirtte met een grootse en meeslepende productie, waarna Lissie op het twee jaar geleden verschenen en opvallend donker klinkende My Wild West klonk als het tweelingzusje van Lana Del Rey, waar wat mij betreft overigens helemaal niets mis mee is. Ook op het vorig jaar verschenen Castles waren associaties met Lana Del Rey nauwelijks te onderdrukken, maar het meer door haar piano gedomineerde album maakte ook geen geheim van Lissie’s liefde voor de perfecte popliedjes van Fleetwood Mac, wiens Go Your Own Way ze een paar jaar geleden vertolkte op de soundtrack bij de film Safe Haven.
Na Castles liep de relatie van Lissie op de klippen en vond ze tijdelijk een thuis in Berlijn, waar ze When I'm Alone: The Piano Retrospective opnam. Zoals de titel al doet vermoeden horen we op het nieuwe album van Lissie alleen haar piano en haar stem en komen een aantal songs van haar eerdere albums voorbij.
De selectie uit Lissie’s eigen oeuvre is aangevuld met het van de Dixie Chicks bekende Cowboy Take Me Away en voor de tweede keer vertolkt Lissie een song van Fleetwood Mac; dit keer Dreams van million-seller Rumours uit 1977.
Ik gaf hierboven al aan dat ik tot dusver zeer gecharmeerd ben van de albums van Lissie. Dat is niet zozeer vanwege haar flirts met pop, maar vooral vanwege haar kwaliteiten als songwriter en haar even krachtige als emotievolle stem. Het zijn kwaliteiten die nog wat beter dan in het verleden worden belicht op When I'm Alone: The Piano Retrospective.
Lissie kan zich dit keer niet verschuilen achter een blinkende instrumentatie en productie. De songs op haar nieuwe album klinken naakt. Alles komt aan op de pianoklanken, op de zang en natuurlijk op de kwaliteit van de songs van Lissie. When I'm Alone: The Piano Retrospective laat op indrukwekkende wijze horen dat het met alle drie wel goed zit.
De piano klinkt op When I'm Alone: The Piano Retrospective warm en melancholisch, de stem van Lissie maakt diepe indruk met krachtige uithalen, maar ook intieme en emotionele passages en de songs van de Amerikaanse singer-songwriter komen op indrukwekkende wijze tot leven.
Op When I'm Alone: The Piano Retrospective horen we niet de popprinses Lissie maar de singer-songwriter Lissie en dat bevalt me zeer. Haar eigen songs klinken stuk voor stuk geweldig, maar ook het stukgedraaide Dreams zet Lissie makkelijk naar haar hand in een even intieme als gloedvolle versie.
Ik heb zelf nooit getwijfeld aan de kwaliteiten van Lissie, maar een deel van de fans van het eerste uur haakte af toen de Amerikaanse muzikante koos voor de pop. Hopelijk luisteren deze fans van het eerste uur wel weer naar When I'm Alone: The Piano Retrospective, want Lissie heeft een intieme en ingetogen singer-songwriter album gemaakt die overloopt van lef, maar die ook nog eens flink boven het maaiveld uitsteekt. Het is een album dat gepresenteerd wordt als een tussendoortje, maar ik vind het het meest indrukwekkende werk van Lissie tot dusver. Erwin Zijleman