Elbow grossierde de afgelopen twee decennia in prachtige albums, maar de verrassing was er de laatste jaren wel wat af. Giants Of All Sizes is net wat avontuurlijker dan zijn directe voorgangers en is bovendien wat donkerder. Hier en daar duiken wat ruwere accenten op in de stemmige muziek van de Britse band, maar ook invloeden uit de progrock krijgen zo nu en dan alle ruimte. Giants Of All Sizes is met 39 minuten het kortste Elbow album, maar het is wel een album dat je 39 minuten op het puntje van je stoel houdt. Het niveau van The Seldom Seen Kid was de afgelopen jaren onbereikbaar, maar Giants Of All Sizes komt zeker in de buurt.
Giants Of All Sizes, het nieuwe album van Elbow, opent met een track die niet op het album van Peter Gabriel zou hebben misstaan. Bijzondere ritmes, afwisselend atmosferische en dominant aanwezige synths, hier en daar een gitaaruithaal en natuurlijk de stem van Elbow voorman Guy Garvey, die Peter Gabriel nog nooit zo dicht benaderde. Het is een bijna naadloos vervolg op het bijna 40 jaar oude album van Peter Gabriel, maar het is ook onmiskenbaar Elbow.
De band uit Manchester dook aan het eind van de jaren 90 nog wat voorzichtig op, maar bracht vervolgens de ene na de andere prachtplaat uit. The Seldom Seen Kid uit 2008 hoort wat mij betreft bij de mooiste albums van het huidige millennium, maar ook de albums die Elbow hierna uitbracht mochten er zijn. Enig kritiekpunt was wat mij betreft dat Elbow zich de afgelopen tien jaar nauwelijks meer vernieuwde, maar wat maakt dat uit wanneer geweldige albums als Build A Rocket Boys! (2011), The Take Off And Landing Of Everything (2014) en Little Fictions (2017) worden afgeleverd.
Het zijn albums die worden overtroffen door Giants Of All Sizes, want op het nieuwe album van Elbow vernieuwt de band zich wel. Het begint met het stuwende Dexter & Sinistir, dat zoals gezegd begint bij de muziek van Peter Gabriel uit de vroege jaren 80, maar dat in ruim 6 minuten meerdere kanten op schiet en eindigt bij de progrock die Peter Gabriel in 1980 zo verafschuwde. Giants Of All Sizes vervolgt met een track die minder ver is verwijderd van het Elbow geluid van de afgelopen jaren, maar het klinkt net wat spannender. Guy Garvey zingt soepeler, de instrumentatie is spannender en de ritmes zijn avontuurlijker.
Giants Of All Sizes is over de hele linie avontuurlijker en zeker ook dynamischer dan zijn voorgangers. Elbow heeft nog altijd een voorkeur voor lome en stemmige tracks, maar de accenten in de sfeervolle instrumentatie zijn scherper en gedurfder. De ene keer is het gitaarwerk opeens wat steviger dan we van de band gewend zijn, de andere keer mogen de synths ontsporen of experimenteert Elbow met voorzichtige beats. Aan de andere kant zijn er de vele flirts met progrock, waardoor de invloeden van Peter Gabriel zich dit keer niet beperken tot zijn solowerk, maar ook zijn werk als voorman van Genesis wordt meegenomen.
Er gebeurt veel meer in de songs van Elbow en het is daarom misschien maar goed dat de band voor de afwisseling eens geen album van ruim 50 minuten heeft afgeleverd, maar het na nog geen 40 minuten goed vindt. Het zijn veertig minuten van een bijzonder hoog niveau.
Elbow houdt op Giants Of All Sizes vast aan het inmiddels bekende geluid van de band, maar zet ook nieuwe stappen. Elbow klinkt in een aantal songs net wat rauwer dan in het verleden en kiest ook voor een net wat donkerder geluid, wat wordt versterkt door de teksten, die hier en daar zijn getekend door persoonlijke misère of ellende in de wereld in het algemeen en het Verenigd Koninkrijk in het bijzonder.
Elbow kan nog altijd doorslaan richting bombast, zeker wanneer de strijkers aanzwellen, maar houdt haar muziek op Giants Of All Sizes ook prachtig klein. Elbow heeft de afgelopen jaren geen slecht album gemaakt, maar het nieuwe album van de band bevalt me net wat beter dan zijn directe voorgangers. Of Giants Of All Sizes ook de strijd met The Seldom Seen Kid aan kan zal de tijd moeten leren. Erwin Zijleman