Ik was ruim twee jaar geleden zeer gecharmeerd van het debuut van de Amerikaanse band Cigarettes After Sex. Het eerste album van de band werd een trouwe metgezel op de avonden in met name de herfst en de winter en behoorde wat mij betreft tot de mooiere debuten van 2017. Cry gaat verder waar zijn voorganger ophield. Ook op het tweede album kleurt Cigarettes After Sex keurig tussen de lijntjes en betovert het met stemmige en zeer melodieuze klanken. Het zijn klanken waarbij het heerlijk wegdromen is, maar ook de fraaie details in de instrumentatie verdienen alle aandacht.
Het debuut van de band riep twee jaar geleden gemengde reacties op. De een vond de muziek van Cigarettes After Sex net zo kitscherig als de bandnaam, de ander schaarde het album moeiteloos onder de favorieten in het hokje slowcore met een randje dreampop.
Ik behoorde twee jaar geleden tot de laatste groep en ook het nieuwe album van de band bevalt me uitstekend. Cigarettes After Sex maakt op Cry muziek die raakt aan de slowcore uit de jaren 90, maar waar slowcore meestal was voorzien van een rauw randje, klinkt ook het nieuwe album van de band behoorlijk gepolijst. Cry staat vol subtiele gitaarlijnen en zweverige synths, die de perfecte onderlaag vormen voor de wat melancholische zang van Greg Gonzales.
De band nam haar tweede album niet thuis in Brooklyn op, maar week uit naar een studio op het Spaanse Mallorca. De omgeving heeft op zijn minst een subtiele invloed gehad op het geluid van de band. Ook Cry is weer een album dat het uitstekend zal doen op regenachtige herfstavonden of koude winteravonden, maar het album heeft hier en daar ook het broeierige van een warme zomeravond.
Net als zijn voorganger klinkt Cry prachtig loom en melodieus. De muziek van Cigarettes After Sex strijkt nergens tegen de haren in en streelt subtiel het oor. Ook op Cry klinkt de muziek van de band vaak als Beach House met een zanger en een flinke dosis valium. Het is muziek met niet alleen invloeden uit de slowcore, maar ook een flinke hoeveelheid dreampop. Hiernaast heeft de muziek van de band uit Brooklyn iets beeldends, waardoor veel songs op het album niet zouden misstaan op de soundtrack van een volgend seizoen van Twin Peaks.
Cry roept net als zijn voorganger gemengde reacties op. Critici roepen luid dat het tweede album van Cigarettes After Sex mooi maar dodelijk saai is of dat de weemoedige songs van de band vooral krokodillentranen huilen. Ik kan me iets voorstellen bij deze kritiek, maar voor mij voelt ook het tweede album van de Amerikaanse band vooral aan als een warm bad.
Het is een warm bad waarin weinig wordt gevarieerd, maar dat hoeft voor mij ook niet. De gitaarlijnen op het album zijn van een grote schoonheid, de synths klinken heerlijk zweverig en de lome zang van Greg Gonzales maakt het dromerige geluid van de band op fraaie wijze compleet.
Terwijl het buiten regent of koud is verwarmt Cigarettes After Sex op fraaie wijze de ruimte met warme en melodieuze klanken die de regen en de kou steeds wat verder verdrijven. Nog mooier wordt het overigens wanneer je Cry met de koptelefoon beluistert en het subtiele klankentapijt op Cry nog wat fraaier maar ook trefzekerder aan de oppervlakte komt en de saaiheid wat mij betreft volledig wordt verdreven. Wat overblijft is een album om lekker bij weg te dromen, maar ook een album dat meer te bieden heeft dan de criticus beweert. Erwin Zijleman
De muziek van Cigarettes After Sex is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://cigarettesaftersex.bandcamp.com/album/cry.