Jeff Tweedy liet de afgelopen jaren nadrukkelijk van zich horen met een aantal soloalbums en een mooie autobiografie, maar dit jaar ligt de focus weer op Wilco. De albums van de band vielen de afgelopen jaren wat tegen, maar met Ode To Joy voegt de band weer een topalbum toe aan haar oeuvre. Het duurt even voor je dit door hebt want Ode To Joy is een verrassend ingetogen en ingehouden plaat, die bij eerste beluistering wat voort lijkt te kabbelen. Onder het wat zompige geluid wordt de spanning echter prachtig opgebouwd met bijzondere details, waardoor de ingehouden songs op het album steeds meer tot leven komen en Ode To Joy uitgroeit tot een prachtalbum.
Schmilco uit 2016 was geen hele slechte plaat, maar doet binnen het rijke oeuvre van de band uit Chicago mee in de achterhoede. Met het deze week verschenen Ode To Joy keert Wilco terug en revancheert de band zich voor de zwakke voorganger.
Ode To Joy is een behoorlijk ingetogen plaat. Het is een plaat die aansluit op het solowerk van Jeff Tweedy, maar is wat mij betreft meer dan Jeff Tweedy met een begeleidingsband.
Vergeleken met een deel van het vroegere werk van de band is het wel even wennen. Ode To Joy is een behoorlijk ingehouden plaat en is voorzien van een wat zompig klinkend geluid. Het is een geluid dat er voor zorgt dat het net lijkt of de band zich continu in moet houden, maar het is ook een geluid dat zorgt voor een bijzondere spanning.
Ode To Joy moet het niet hebben van overrompeling. De meeste songs op het album slepen zich langzaam voort en worden zorgvuldig opgebouwd. Het nieuwe album van Wilco is een wat introvert album dat aangenaam voortkabbelt wanneer je er niet al te zorgvuldig naar luistert. Bij zorgvuldige beluistering komt de schoonheid van Ode To Joy echter makkelijk aan de oppervlakte.
Glenn Kotche drumt weer uitermate subtiel maar trefzeker, terwijl Nels Cline in iedere song op het album imponeert met fraai gitaarwerk. Ook het toetsenwerk op het album is van een grote schoonheid en alles kleurt prachtig bij de ingetogen zang van Jeff Tweedy, die zich niet van de wijs laat brengen door het subtiele muzikale vuurwerk van met name Nels Cline.
Ik vond Ode To Joy direct beter dan de laatste paar albums van Wilco, maar iedere keer dat ik naar het album luister, klimt Ode To Joy wat verder omhoog uit de middenmoot van het bijzondere oeuvre van de band. Wilco was in het verleden vaak de band van de grote stappen, maar zet in de songs op Ode To Joy steeds ministapjes. Het lijken misschien songs die wat voortkabbelen, maar het zijn de bijzondere details die de ruwe diamanten op het album slijpen tot fonkelende diamanten.
Jeff Tweedy trekt Ode To Joy wat dichter naar zijn soloalbums toe, maar Glenn Kotche en vooral Nels Cline maken er Wilco songs van. Zeker wanneer je wat dieper in het zompige geluid op Ode To Joy duikt word je keer op keer betovert door prachtig en veelkleurig gitaarwerk en door de subtiel stuwende percussie. Het doet af en toe wel wat denken aan het latere werk van The Beatles of aan het solowerk van John Lennon, maar het blijft toch ook onmiskenbaar Wilco.
Ode To Joy blijft een zachte en wat voorzichtige plaat, maar ondertussen gebeurt er van alles en groeien de songs op het album gestaag door en worden de persoonlijke teksten van Jeff Tweedy steeds intenser voorzien van een bijzondere muzikale lading. Zeker wanneer het album voorzichtig ontspoort speelt Nels Cline een heldenrol, maar het steeds weer Jeff Tweedy die uiteindelijk de aandacht naar zich toetrekt met zijn prachtig ingehouden zang.
Ode To Joy is geen album dat onmiddellijk een onuitwisbare indruk maakt. De ingetogen songs op het album moeten de kans krijgen om te groeien en doen dit vervolgens ook op indrukwekkende wijze. Het album moet absoluut nog even rijpen, maar zou zich wat mij betreft zomaar kunnen ontwikkelen tot een van de betere albums in het unieke oeuvre van de band uit Chicago. Erwin Zijleman
De digitale versie van Ode To Joy is ook verkrijgbaar via de bandcamp pagina van de band: https://wilcohq.bandcamp.com.