De naam Caroline Polachek deed bij mij niet direct een belletje rinkelen en haar debuut Pang klonk voor mij in eerste instantie als een mooie maar niet heel opzienbarende elektropop plaat, maar inmiddels weet ik beter. De muzikante uit New York liet al eerder horen dat ze niet vies is van avontuur en dat ze geweldig kan zingen en dat doet ze ook op Pang, dat spannende en veelzijdige elektropop laat horen. Het is elektropop vol melancholie, want Pang is ook nog eens een breakup plaat, wat nog een extra dimensie toevoegt aan de muziek van Caroline Polachek. Ik ben inmiddels overtuigd door de kwaliteiten van dit album.
Een jaar of vijf geleden maakte ze als Ramona Lisa al eens een prima en zeer goed ontvangen album (Arcadia) en hiervoor speelde ze in de band Chairlift. Bovendien maakte ze twee jaar geleden een instrumentaal album onder de naam CEP (haar initialen).
Dat Pang niet onder de naam Ramona Lisa of de naam CEP wordt uitgebracht is logisch, want in muzikaal opzicht is het debuutalbum van Caroline Polachek lichtjaren verwijderd van het debuut van Ramona Lisa of dat van CEP. De muziek van Chairlift is misschien nog het minst ver weg, al drukt Caroline Polachek nadrukkelijk haar eigen stempel op haar nieuwe album.
Pang past in het hokje moderne elektronische popmuziek of elektropop, maar hoewel Caroline Polachek zeker niet vies is van lekker in het gehoor liggende popsongs, is ze ook zeker niet de zoveelste 13 in een dozijn popprinses. Pang combineert hitgevoelige elektronische popmuziek met avontuurlijke R&B en met diepgang die niet heel gangbaar is in het genre.
Het elektronische geluid op Pang is soms zwaar aangezet, soms zeer aanstekelijk, maar Caroline Polachek schuwt ook het avontuur en het experiment niet. Het avontuur in het elektronische klankentapijt op Pang onderscheidt het album al ruimschoots van de middelmaat en dat doet Caroline Polachek nog veel overtuigender met haar stem, die de songs op haar debuut stuk voor stuk optilt.
Dat hoor je het duidelijkst in de zich wat langzamer voortslepende songs, waarin de muziek van de singer-songwriter uit New York opeens iets melancholisch heeft. Dat is niet zo gek, want Pang is een breakup album dat volgt op een stukgelopen relatie. Zeker in de songs waarin de elektronica even een pas op de plaats maakt, lucht Caroline Polachek haar hart en stort ze het nodige leed over ons uit. Juist in deze songs hoor je hoe mooi en veelzijdig haar geschoolde stem is en geeft ze de andere zangeressen in het genre flink het nakijken, ook als ze sporadisch de autotune gebruikt.
Maar ook als de elektronica flink aanzwelt valt er veel te genieten op Pang. Net als bijvoorbeeld Solange kiest Caroline Polachek voor een aangenaam klinkend, maar ook verrassend elektronisch klankentapijt, dat haar songs voorziet van meerdere dimensies. Het is knap hoe de muzikante uit New York experimenten die bijna tegen de haren instrijken kan laten klinken als lekker in het gehoor liggende popsongs, maar ook als ze echt buiten de lijntjes kleurt blijft Pang een behoorlijk toegankelijk album.
Het is een album dat waarschijnlijk makkelijk aan de kant zal worden geschoven en zal worden afgedaan als 13 in een dozijn pop, maar dat is Pang zeker niet. Het is een album waarop je steeds weer nieuwe dingen hoort en waarop Caroline Polachek op indrukwekkende wijze haar leed vertaalt in spannende songs, waarin hier en daar toch ook weer fragmenten van de muziek van Ramona Lisa en CEP opduiken. Na eerste beluistering aarzelde ik nog wel wat, maar sindsdien is Pang van Caroline Polachek alleen maar leuker en interessanter geworden. Erwin Zijleman