De combinatie van Neil Young en Crazy Horse staat lang niet altijd garant voor goede albums, maar vaak is er die bijzondere chemie die je ook weer hoort op Colorado. Neil Young en zijn band trokken naar een oud goudzoekersdorp op ruim 2000 meter hoogte, maar klinken net zo loom en gruizig als in de Californische woestijn een aantal decennia geleden. Crazy Horse heeft een impuls gekregen door het toetreden van jonkie Nils Lofgren (geboortejaar 1951) en het geweldige gitaargeluid van de band inspireert Neil Young tot een aantal prima songs, waarin de muzikant op leeftijd zich ouderwets boos maakt om alles dat we doen om de aarde ten gronde te richten. Zomaar één van de beste Neil Young albums in vele, vele jaren.
De combinatie van Neil Young en Crazy Horse stond zeker lang niet altijd garant voor goede albums. Het afgelopen decennium maakten Neil Young en Crazy Horse er tot dusver twee, waarvan Americana één van de slechtste Neil Young albums van de afgelopen tien jaar was en Psychedelic Pill één van de beste.
Beide in 2012 verschenen albums worden nu gevolgd door Colorado, dat volgt op een aantal soloalbums en op een aantal albums met Promise Of The Real, de band rond de zonen van Willie Nelson. Neil Young is de 70 inmiddels dik gepasseerd en hetzelfde geldt voor de meeste leden van Crazy Horse (leden van het eerste uur Billy Talbot en Ralph Molina zijn nog steeds van de partij), die dit jaar zestiger Nils Lofgren verwelkomden als nieuw lid van de band. Het is de terugkeer van een oude bekende, want de huidige gitarist van Springsteen’s E-Street Band speelde aan het begin van de jaren 70 als jonkie ook al een paar keer in de band van Neil Young en is te horen op de man’s beste platen.
Of het aan Nils Lofgren ligt weet ik niet, maar op Colorado klinken Neil en Crazy Horse weer verrassend geïnspireerd. Colorado werd opgenomen in de gelijknamige Amerikaanse staat in een dorp op hoogte dat in het verleden vooral goudzoekers aantrok. Het album klinkt echter of het in de Californische woestijn is opgenomen. Het tempo op het album ligt laag, het geluid is broeierig en het gitaarwerk zo ruw en gruizig als je van een Neil Young album met Crazy Horse mag verwachten.
Er is de afgelopen tien jaar veel gemopperd over de zang van Neil Young, maar in de ijle lucht van Colorado klonk het prima en raakt hij af en toe ook een verrassend zuivere noot. Neil Young is nooit een heel groot zanger geweest en klinkt op Colorado hier en daar ook weer behoorlijk onvast, maar de rocker op leeftijd klinkt ook gedreven, net als zijn band, die er wederom in slaagt om het uit duizenden herkenbare en zo geliefde Crazy Horse geluid te produceren.
50 jaar na Everybody Knows This Is Nowhere, 40 jaar na Rust Never Sleeps en 28 jaar na het ook uitstekende Weld mag je van Neil Young en Crazy Horse geen onbetwiste klassieker meer verwachten, maar Colorado is zeker niet minder dan het zeven jaar oude Psychedelic Pill en is daarom wat mij betreft het beste Neil Young album in heel wat jaren.
Neil Young & Crazy Horse laten op Colorado horen dat ze hun wilde haren nog niet kwijt zijn. Dat hoor je uiteraard in het schurende en gruizige gitaarwerk op het album, maar je hoort het ook in de teksten, waarin Neil Young zich ouderwets kwaad maakt over alles dat er fout gaat in de wereld in het algemeen en met het klimaat in het bijzonder.
Zeker als de band de tijd neemt voor soleren is het gitaarwerk van Crazy Horse onweerstaanbaar, maar ook de songs met een kop en staart spreken me meer aan dan ik op voorhand had verwacht. Gewoon weer een prima album van Neil Young en de band waarmee ik hem het liefst hoor. Het mag best een prestatie van formaat worden genoemd. Erwin Zijleman