Voor een ieder die denkt dat Angel Olsen nog steeds navelstarende folksongs maakt, zal beluistering van All Mirrors even schrikken zijn. Op haar nieuwe album pakt de Amerikaanse singer-songwriter uit met een flinke hoeveelheid bombast. De strijkers zwellen keer op keer stevig aan, waarna een bak synths het nog wat grootser en meeslepender maakt. Angel Olsen schreeuwt zo af en toe de longen uit haar lijf, maar kan op All Mirrors ook fluisterzacht of heerlijk dromerig zingen. Enige gewenning is absoluut noodzakelijk, maar bij iedere beluistering valt er weer meer op zijn plek en dwingt Angel Olsen steeds meer respect af voor dit gewaagde album.
Bij Angel Olsen weet je nooit wat je kunt verwachten, wat, in ieder geval bij mij, zorgde voor hooggespannen verwachtingen rond haar nieuwe album. Het deze week verschenen All Mirrors blijkt een album dat je compleet van je sokken blaast en niet alleen omdat Angel Olsen weer totaal anders klinkt dan op haar vorige albums.
All Mirrors werd gemaakt met een flink orkest en het is een orkest dat de bombastische uitbarstingen niet schuwt. Angel Olsen sluit met haar zang zo nu en dan aan bij de volle en vaak wat dramatische klanken van het orkest dat haar begeleidt en trekt alle registers met enige regelmaat open. Holle bombast en compleet over the top was mijn eerste reactie na beluistering van de openingstrack, maar ik heb Angel Olsen hoog zitten en wilde daarom niet te snel oordelen.
Inmiddels komt All Mirrors daarom voor de zoveelste keer voorbij. Ik vind het nog steeds een heftige plaat en een plaat die tegen de lijn tussen functionele en holle bombast aan schuurt. De strijkers zwellen keer op keer stevig aan en om het geluid nog wat grootser en meeslepender te maken heeft co-producer John Congleton, met wie Angel Olsen ook samenwerkte op Burn Your Fire For No Witness, ook nog een flinke batterij synths toegevoegd. Wanneer de ritmesectie vervolgens ook nog eens zwaar aangezette baslijnen en drums toevoegt, klinkt All Mirror als Siouxsie & The Banshees geproduceerd door Phil Spector.
Angel Olsen zou echter Angel Olsen niet zijn als ze de luisteraar niet meerdere malen op het verkeerde been zet. Na het grootse en meeslepende drama van de eerste tracks volgt een bijna lichtvoetig popliedje met synths, die afwisselend lijken weggelopen uit de jaren 80 elektronische pop of uit de progrock uit de jaren 70, waarna Angel Olsen verder gas terugneemt in een ingetogen popsongs met afwisselend fluisterzachte zang en gesproken teksten.
De instrumentatie is in alle tracks zwaar aangezet en wordt gedomineerd door elektronische klanken en door de stevig uitpakkende strijkersarrangementen van Jherek Bischoff en Ben Babbitt. Het waren de net wat minder groots uitpakkende songs die me als eerste wisten te overtuigen. Zeker wanneer Angel Olsen niet de ambitie heeft om aan te sluiten bij de girlpop van Phil Spector of bij het vocale vuurwerk van een zangeres als Ellen Foley, klinkt ze prachtig dromerig of zelfs zweverig, waardoor ook invloeden van een band als Cocteau Twins opduiken in het geluid op All Mirrors, maar ook het naar de jaren 50 hangende geluid van Lana Del Rey is soms niet heel ver weg.
Natuurlijk verlang ook ik bij beluistering van alle elektronica en strijkers met enige regelmaat naar een ingetogen folksong van Angel Olsen, maar het siert de Amerikaanse singer-songwriter dat ze steeds haar grenzen verlegt. Het elektronische geluid schiet bovendien met zevenmijlslaarzen door de geschiedenis van de popmuziek en sluit net zo makkelijk aan bij de synthpop uit de jaren 70 en 80 als bij de muziek van de zo bejubelde St. Vincent. De zwaar aangezette orkestratie voorziet All Mirrors niet alleen van veel dynamiek en dramatiek, maar zorgt bovendien voor het altijd bijzondere geluid waarop Angel Olsen inmiddels patent heeft. Even wennen dus, maar vervolgens toch weer genieten. Erwin Zijleman
De muziek van Angel Olsen is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://angelolsen.bandcamp.com/album/all-mirrors.