Ik had tot eerder deze week nog nooit van Foxes In Fiction gehoord, maar de New Yorkse band rond de Canadese muzikant Warren Hildebrand maakt op Trillium Killer flink wat indruk met dromerige popsongs vol mysterie. Invloeden uit de 80s pop en 90s dreampop worden gecombineerd met weidse en atmosferische soundscapes en dromerige en vaak wat vervormde vocalen. Het levert een groots geluid op dat makkelijk bedwelmt, maar onder de atmosferische soundscapes zijn intieme en wonderschone songs verstopt. Op Trillium Killer gebeurt zoveel dat het je soms duizelt, maar het is ook een album met honingzoete en verleidelijke popsongs. Voor mij een van de grote verrassingen in een week waarin de grote namen het even rustig aan doen.
Foxes In Fiction maakte lange tijd vooral soundscapes en muziek die in het hokje ambient past, maar op het deze week verschenen Trillium Killer laat Warren Hildebrand horen dat hij veel meer kan.
Trillium Killer opent met een instrumentale track waarin elektronica steeds meer wordt verdrongen door atmosferische klanken. Het is een track die met een beetje fantasie nog wel in het hokje ambient past, maar het is ook een track die makkelijk kan worden uitgebouwd richting dreampop.
Dat is precies wat Warren Hildebrand doet in de track die volgt. De wat tegendraadse elektronica waar de openingstrack mee begon is vervangen door dromerige gitaarlijnen, die vervolgens gezelschap krijgen van nog dromerigere zang. Het sluit opeens aan bij de dreampop uit een tijd waarin de Canadese muzikant nog niet eens geboren was, maar Warren Hildebrand doet nadrukkelijk zijn eigen ding met de invloeden uit de dreampop.
Foxes In Fiction maakt opeens popsongs met een kop en een staart, maar het zijn popsongs waarin de ambient achtige soundscapes naadloos worden opgenomen, wat het dromerige en zweverige effect van de muziek van Foxes In Fiction verder versterkt.
Het is niet alleen maar wegdromen bij de muziek op Trillium Killer, want in iedere track schiet de instrumentatie ook wel een keer een kant op die je niet verwacht, bijvoorbeeld door bijzonder klinkende elektronica toe te voegen of door de strijkers flink te laten aanzwellen. Trillium Killer is over het algemeen genomen echter een behoorlijk toegankelijk album met popsongs die invloeden uit de 90s dreampop en de 80s elektronische pop combineren met invloeden uit de ambient en invloeden uit de ongrijpbare popmuziek van een band als Sigur Rós of de onderkoelde songs van Grouper.
Het is knap hoe Warren Hildebrand eenvoudige en intieme momenten om kan laten slaan in een kakafonie van geluid of hoe aardse klanken binnen een paar noten kunnen wegdrijven richting weidse en surrealistische landschappen. In instrumentaal opzicht gebeurt er van alles op het album dat moeiteloos schakelt tussen lome en bedwelmende klanken en een enorme experimenteerdrift, maar ook in vocaal opzicht is Trillium Killer een spannende plaat.
Zeker in de wat zoetere songs op het album treedt Warren Hildebrand zo in de voetsporen van Prefab Sprout, maar veel van de vocalen op het album zijn flink elektronisch bewerkt, wat de muziek van de Canadese muzikant een futuristisch karakter geeft.
Foxes In Fiction moest het tot dusver vooral hebben van de bijzondere soundscapes, maar op Trillium Killer toont de inmiddels vanuit New York opererende Warren Hildebrand zich een begenadigd songwriter, die een aantal volstrekt tijdloze popliedjes uit de hoge hoed tovert. Het waren deze popliedjes die als eerste indruk op me maakten, maar inmiddels hebben ook de wat minder toegankelijke songs op het album me te pakken.
Ik had een paar dagen geleden nog nooit van Foxes In Fiction gehoord, maar ben het oeuvre van de band nu aan het uitpluizen. Vooralsnog steekt Trillium Killer er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit. Erwin Zijleman
De muziek van Foxes In Fiction is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://foxesinfiction.bandcamp.com/album/trillium-killer-2.