Dat Allison Moorer een onmenselijk zware jeugd heeft gehad was al bekend, maar het stond nog niet eerder zo centraal in haar muziek. Blood is de titel van de binnenkort te verschijnen autobiografie van Allison Moorer, maar ook de titel van een album waarop ze de gebeurtenissen uit haar jeugd een plek geeft. In tekstueel opzicht is het keer op keer goed voor kippenvel, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht raakt ze iedere keer de juiste snaar. Allison Moorer was altijd al een groot zangeres, maar de emotie en doorleving van Blood maakt het nog wat intenser en indringender. Het levert een album af dat diep onder de huid kruipt en behoort tot de meest indrukwekkende albums van het jaar.
Het zal duidelijk zijn dat ik een enorm zwak heb voor Allison Moorer, waardoor ik al ruim vier jaar uit kijk naar de opvolger van Down To Believing. Twee jaar geleden was er het aardige maar zeker niet opzienbarende album dat ze samen met haar zus Shelby Lynne maakte (Not Dark Yet), maar zo langzamerhand werd het wel weer eens tijd voor een nieuw soloalbum van Allison Moorer. Aan deze wens wordt deze week voldaan met Blood.
De release van het nieuwe album van Allison Moorer valt samen met de release van haar gelijknamige autobiografie. Hierin kan Allison Moorer uiteraard niet voorbij gaan aan haar jeugd. Allison Moorer had door armoede, alcoholisme, misbruik en verwaarlozing zeker geen makkelijke jeugd in het zuiden van Alabama, maar haar jeugd kreeg een gitzwarte wending toen haar vader haar moeder vermoordde en vervolgens de hand aan zichzelf sloeg. Allison en haar zus Shelby stonden er alleen voor en bouwden in de jaren die volgden een bijzondere, maar zeker niet altijd makkelijke relatie op.
Down To Believing was vier jaar geleden al een donkere plaat, maar Blood is nog een paar tinten donkerder, wat gezien de thematiek ook niet zo gek is. Het album opent prachtig met het meeslepende Bad Weather, dat begint met atmosferische klanken, waarna Allison Moorer met veel gevoel invalt en direct zorgt voor kippenvel. Het is kippenvel dat bij de verdere beluistering van Blood niet meer verdwijnt.
Blood is direct vanaf de eerste noten het meest persoonlijke album dat Allison Moorer tot dusver heeft gemaakt en is hierdoor ook het meest intense album van de Amerikaanse singer-songwriter. Het meest emotionele moment is zonder enige twijfel de uiterst sobere vertolking van I’m The One To Blame, gebaseerd op een tekst die haar vader naliet, maar het album bevat meer uiterst ingetogen songs die van alles met je doen.
Blood staat vol met emotionele momenten, die subtiel worden ingekleurd door de muzikanten die Allison Moorer hebben begeleid, maar die worden gedragen door haar prachtige en emotievolle stem, die wederom aan kracht en diepte heeft gewonnen. Ik kan niet zonder kippenvel luisteren en hoor steeds meer moois op het album, dat zich niet beperkt tot country, maar ook invloeden uit de folk en de blues verwerkt.
Het is nog even wachten op de gelijknamige autobiografie, maar ik ga er van uit dat het boek van Allison Moorer haar album gaat voorzien van nog wat meer diepgang en intensiteit. Wanneer je je probeert voor te stellen wat een jonge Allison Moorer heeft meegemaakt, valt het niet mee om naar Blood te luisteren, al hoor je ook een sterke vrouw die alle ellende in haar jeugd een plekje heeft gegeven, maar uiteraard niet voorbij kan gaan aan de intense pijn.
Ik ben zoals gezegd een groot liefhebber van het bijzondere oeuvre van Allison Moorer, maar Blood maakt zo mogelijk nog meer indruk dan de geweldige voorganger. De Amerikaanse singer-songwriter schreef voor dit zeer persoonlijke album een serie geweldige songs en ze vertolkt ze met heel veel gevoel, wat weer prachtig wordt geaccentueerd door de fraaie en over het algemeen subtiele instrumentatie op het album en de trefzekere productie van Kenny Greenberg, met wie Allison al vaker samenwerkte. Op Blood geeft Allison Moorer haar donkere jeugd een plekje en ze doet dit op indrukwekkende wijze. Bijzonder indrukwekkende wijze. Erwin Zijleman