ZZ Top verrijkte de Southern rock van de band halverwege de jaren 80 met flink wat elektronica, wat een bijzonder geluid opleverde. Sturgill Simpson gaat op zijn nieuwe album nog een paar stappen verder. Ook hij begint bij Southern rock en elektronica, maar voegt ook nog flink wat invloeden uit de funk toe en kiest bovendien voor een veel stevigere elektronische injectie. Het levert een ongrijpbare mix van rock, funk en sci-fi op, die mijlenver is verwijderd van de retro-country die Sturgill Simpson op zijn zo goed ontvangen vorige albums maakte. Het is absoluut even wennen, maar wanneer je gevoelig bent voor de charmes van dit album, verleidt Sound & Fury meedogenloos.
Een van de smaakmakers van de afgelopen jaren was wat mij betreft Sturgill Simpson. De muzikant die werd geboren in Jackson, Kentucky, maar inmiddels al geruime tijd in Nashville, Tennessee, woont, leverde met Metamodern Sounds In Country Music uit 2014 en A Sailor's Guide To Earth uit 2016 twee geweldige countryalbums af en liet met de productie van Purgatory van Tyler Childers horen dat hij ook als producer prima uit de voeten kan.
Vorige week verscheen een nieuw album van Sturgill Simpson en ik was op voorhand benieuwd of de Amerikaanse muzikant de lijn van Metamodern Sounds In Country Music en A Sailor's Guide To Earth uit 2016 zou doortrekken en de hoge kwaliteit van deze albums zou kunnen benaderen. Je hoeft niet lang naar Sound & Fury te luisteren om te kunnen concluderen dat het antwoord op de eerste vraag negatief is. Sound & Fury lijkt in niets op zijn twee voorgangers en heeft de invloeden uit de countrymuziek volledig afgezworen.
Het nieuwe album van Sturgill Simpson, dat is gestoken in een hoes die je al niet verwacht van een countrymuzikant, opent met gitaarwerk dat herinnert aan de Southern Rock van weleer, maar dan voorzien van een flinke bak elektronica. Het is de muziek waarmee ZZ Top ooit doorbrak naar een groot publiek, maar waar de Texaanse band de elektronica redelijk in de hand had en koos voor lekker in het gehoor liggende songs, heeft Sturgill Simpson een album gemaakt dat alle kanten op kan schieten en flink durft te experimenteren.
Wanneer de gitaren ronken hoor je nog wel iets van rootsmuziek in de songs van de muzikant uit Nashville, maar op het grootste deel van Sound & Fury neemt Sturgill Simpson flink afstand van het genre. De Amerikaanse muzikant verrijkt zijn Southern rock met funky ritmes en pakt bovendien stevig uit met synths, die de muziek een sci-fi karakter geven.
Liefhebbers van de country die Sturgill Simpson op zijn vorige albums maakte kunnen waarschijnlijk maar heel weinig met de nieuwe weg die de Amerikaanse muzikant is ingeslagen, maar na flink wennen vind ik Sound & Fury niet zo slecht. Integendeel zelfs. De mix van Southern rock, funk en elektronica swingt meedogenloos en blijkt behoorlijk meeslepend, net als de hier en daar wat vervormde zang van de Amerikaan.
Zeker wanneer Sturgill Simpson de elektronica en de funk alle ruimte geeft, maakt hij muziek die ik nog niet eerder gehoord heb. Hier en daar lijken zelfs invloeden van Kraftwerk en Giorgio Moroder en invloeden uit de disco op te duiken, maar niet veel later hebben invloeden uit de rock toch weer de overhand.
Sound & Fury is een album dat zich niet laat vergelijken met zijn twee voorgangers en dat moet je dan ook vooral niet doen. Luister vooral onbevangen naar het album en je hoort een muzikant die nadrukkelijk zijn eigen ding doet en hierbij zijn grenzen flink verlegt. Ik ben inmiddels wel gewend aan het nieuwe geluid van Sturgill Simpson en durf Sound & Fury zo langzamerhand wel een prachtplaat te noemen. En het is er een die maar blijft verrassen. Erwin Zijleman