Ik was alweer ruim vijf jaar geleden zeer gecharmeerd van het debuut van de Amerikaanse singer-songwriter Jessica Pratt. Dit debuut was geworteld in de Amerikaanse folk uit vervlogen tijden en combineerde een sobere instrumentatie met een bijzondere stem. Die instrumentatie klinkt op Quiet Signs net wat voller, maar nog steeds ingetogen. Het past prachtig bij de bijzondere stem van Jessica Pratt. Het is een stem waar ik iedere keer weer aan moet wennen, maar het is ook eens stem die ook dit album weer naar een hoger plan tilt. Folk domineert ook op deze plaat, maar door jazzy of zelfs bossa nova accenten klinkt Quiet Signs warmer en lomer. Heerlijk.
Op dit debuut maakte Jessica Pratt indruk met ingetogen muziek met vooral invloeden uit de folk. Het was muziek die het moest doen met een uiterst sobere en geheel akoestische instrumentatie, die perfect paste bij de unieke stem van de singer-songwriter uit California.
Het in 2015 verschenen On Your Own Love Again ontdekte ik pas veel later, waarschijnlijk omdat de plaat niet direct was te beluisteren op de streaming media platforms.
On Your Own Love Again lag in het verlengde van het debuut van Jessica Pratt en riep net als dit debuut herinneringen op aan Amerikaanse folk uit de jaren 60 in het algemeen en aan de muziek van folkies als Karen Dalton, Joni Mitchell, Vashti Bunyan en Linda Perhacs in het bijzonder.
Het zijn allemaal zangeressen van wie de stem in eerste instantie barrières opwerpt, maar het zijn ook stemmen die na enige gewenning onder de huid kruipen. Dat is bij Jessica Pratt niet anders. De Amerikaanse muzikante beschikt over een hele bijzondere stem, die in eerste instantie vooral verbazing oproept, maar zich hierna verrassend makkelijk opdringt.
De tegenwoordig in Los Angeles woonachtige singer-songwriter nam haar eerste twee platen thuis op met betrekkelijk eenvoudige middelen, maar koos voor haar derde plaat voor de afwisseling eens voor een echte studio. Quiet Sings maakte ze samen met haar nieuwe liefde Matt McDermott, die de plaat voorziet van fraaie en soms klassiek aandoende pianoklanken en atmosferische synths. Producer Al Carlson, die ik volgens mij nog niet eerder ben tegengekomen, heeft het geluid van Jessica Pratt verder verrijkt met onder andere orgel en fluit.
Quiet Signs klinkt door de vollere instrumentatie en mooiere productie net wat mooier en avontuurlijker dan zijn voorgangers, maar de verschillen met de eerste twee platen moeten niet worden overdreven. Ook op Quiet Signs is de instrumentatie nog altijd behoorlijk sober en ook de derde plaat van Jessica Pratt is geworteld in de Amerikaanse folk uit de jaren 60.
De authentiek klinkende folk krijgt hier en daar wel gezelschap van jazzy accenten en verder zijn de akoestische gitaren op een bijzondere manier opgenomen. Quiet Signs klinkt door deze warm klinkende akoestische gitaren heerlijk loom en zonnig en doet af en toe zelfs wel wat denken op de akoestische gitaren die je hoort in de Braziliaanse bossa nova.
Het zorgt er uiteindelijk voor dat Jessica Pratt op Quiet Signs nog net wat meer indruk maakt dan op haar eerste twee platen. Als er al iets te klagen valt, is het over het feit dat de negen songs op de plaat er na iets meer dan 27 minuten alweer op zitten. Ook dat is niet zo heel erg, want Jessica Pratt heeft haar songs ditmaal voorzien van zoveel mooie accenten en verrassende wendingen, dat je haar nieuwe plaat best twee keer achter elkaar kunt, of zelfs moet beluisteren. Erwin Zijleman
De muziek van Jessica Pratt is ook verkrijgbaar via haar bandcamp pagina: https://jessicapratt.bandcamp.com/album/quiet-signs.