Ik was zeer gecharmeerd van de vorige twee platen van het Belgische duo Eriksson Delcroix, waarop onder andere de country, folk en bluegrass werden geëerd en de band ook nog eens flirtte met Spaghetti westerns. Eriksson Delcroix heeft het kamp dit keer opgeslagen aan de oevers van de Mississippi in het roemruchte Riverside Hotel in Clarksdale. Invloeden uit de blues, cajun en swamprock domineren dit keer. Het levert een broeierige plaat op die wat dieper graaft dan zijn voorgangers, maar die na enige gewenning een bezwerend effect heeft. Eriksson Delcroix heeft de koers weer eens verlegd, maar het resultaat is wederom van een bijzonder hoog niveau.
Bjorn Eriksson (Maxon Blewitt, Zita Swoon) en Nathalie Delcroix (Laïs) namen je de afgelopen jaren mee naar oorsprong van de folk in de Appalachen, naar de wortels van de bluegrass in Kentucky, naar de basis van de country uit Nashville en naar de Americana uit de woestijn van Arizona. Het leverde twee geweldige platen op (de samenwerking met Sun Sun Sun Orchestra niet meegerekend) en ook plaat nummer drie mag er weer zijn.
Bjorn Eriksson en Nathalie Delcroix zijn ditmaal neergestreken in Clarksdale, Mississippi, en hebben hun intrek genomen in het legendarische Riverside Hotel (dat veel kleiner is dan ik had verwacht).
Clarksdale, Mississippi, wordt wel gezien als de bakermat van de zuidelijke blues in de Verenigde Staten en het is dan ook niet zo gek dat Mississippi blues een belangrijke rol speelt op de nieuwe plaat van Eriksson Delcroix. Het Belgische tweetal beperkt zich echter niet tot de blues en verwerkt op The Riverside Hotel nog veel meer invloeden uit het diepe zuiden van de Verenigde Staten.
Het levert een broeierige plaat op, die de sfeer ademt van de Mississippi delta. Invloeden uit de blues worden op fraaie wijze gecombineerd met invloeden uit onder andere de cajun uit de zuidelijke staten, de rhythm & blues uit het nabijgelegen New Orleans en de swamprock uit Louisiana en Mississippi.
Wanneer Eriksson Delcroix gas terugneemt kun je de plakkerige zweetdruppels bijna voelen, maar het Belgische tweetal voert het tempo af en toe ook flink op. Dat doet zo nu en dan zelfs wat aan de muziek van My Baby denken, al blijft Eriksson Delcroix ver verwijderd van invloeden uit de dance en de wereldmuziek en zijn ook invloeden uit de psychedelica schaarser dan bij de Nederlandse band.
Ik was persoonlijk zeer gecharmeerd van het geluid dat het Belgische tweetal liet horen op haar eerste twee platen. De country duetten waarin Nathalie Delcroix en Bjorn Eriksson onder andere Gram Parsons en Emmylou Harris naar de kroon staken waren wonderschoon en ook de flirts met Spaghetti westerns op de vorige plaat waren zeer geslaagd. Beide ingrediënten mis ik op The Riverside Hotel, maar we krijgen er veel voor terug.
The Riverside Hotel is een laid-back plaat, maar het is een spannende laid-back plaat met mooie fluisterstemmen, fraai gitaarwerk en een bezwerende en vaak licht experimentele instrumentatie. Het knappe van de platen van Eriksson Delcroix is dat ze je vrijwel onmiddellijk meenemen naar andere oorden. Het ene moment zit je in een druilerig Nederland of België, het volgende moment zit je aan de oevers van de Mississippi in een hotelkamer die in het verleden door menig blueslegende is bewoond.
Het is misschien even wennen, en wat meer wennen dan de vorige twee platen van Eriksson Delcroix, maar al snel is The Riverside Hotel je net zo dierbaar als de vorige platen van dit unieke tweetal en ben je weer een fascinerende muzikale roodtrip rijker. Erwin Zijleman