26 februari 2019

Mark Hollis (1955-2019)



Het bericht dook gisterenavond al op in de sociale media, maar vandaag werd het officieel bevestigd. Mark Hollis, vooral bekend als zanger van de Britse band Talk Talk, is gisteren overleden, slechts 64 jaar oud. 

Mark Hollis vormde in het jaar van de doorbraak van de punk, 1977, de band The Reaction, maar werd bekend met het in 1981 geformeerde Talk Talk. De band debuteerde in 1982 met The Party’s Over, dat goed werd ontvangen door liefhebbers van New Wave en synthpop, maar nog niet heel veel opzien baarde. 

De tweede plaat van de band deed dat wel. Het in 1984 verschenen It’s My Life bevatte in de vorm van Such A Shame, It’s My Life en Dum Dum Girl niet alleen drie grote hits, maar was bovendien een plaat die liet horen dat de muziek van Talk Talk dieper groef dan die van de meeste van haar tijdgenoten. 

Het geluid van Talk Talk werd geperfectioneerd op het in 1986 verschenen The Colour Of Spring, dat met Living In Another World en Life’s What You Make It twee prima singles bevatte, maar dat, nog meer dan It’s My Life, een plaat was die het verdiende om als album te worden beluisterd. 

The Colour Of Spring behoort voor mij tot de beste platen van de jaren 80 en ik sta hier zeker niet alleen in. In het geluid van Talk Talk speelde Mark Hollis een belangrijke rol. Hollis was niet alleen de belangrijkste songwriter van de band, maar gaf de band met zijn bijzondere stem bovendien een uit duizenden herkenbaar eigen geluid, dat ook live geweldig uit de verf kwam. 

Na The Colour Of Spring raakte Talk Talk vervreemd van het bestaan als grote band in de 80s scene. Het in 1988 verschenen Spirit Of Eden was mijlenver verwijderd van het geluid waarmee Talk Talk de jaren ervoor zo succesvol was. De synths waren vervangen door organische klanken, de aanstekelijke popsongs door sfeervolle stukken die buiten de kaders van de popmuziek kleurden. 

Het leverde een van de meest bijzondere platen van de jaren 80 op en een voorbeeld voor bands om de bakens eens compleet te verzetten (Kid A is de Spirit Of Eden van Radiohead, Yankee Hotel Foxtrot de Spirit Of Eden van Wilco), maar met het succes was het gedaan. 

Spirit Of Eden werd in 1991 gevolgd door het nog experimentelere Laughing Stock. Wederom een hele mooie en bijzondere plaat, maar ook een plaat die helaas nauwelijks werd opgemerkt. Zeven jaar later keerde Mark Hollis nog één keer terug met een titelloze soloplaat die het geluid van Laughing Stock nog wat verder perfectioneerde. Het bleek een zwanenzang die uiteindelijk maar heel weinig platenkasten wist te halen, maar muziekliefhebbers die de plaat wel omarmden, koesteren de plaat tot op de dag van vandaag. 

De afgelopen 21 jaar was het vrijwel stil rond Mark Hollis, tot het bericht van zijn onverwachte en te vroege dood. Het oeuvre dat Mark Hollis nalaat is niet heel groot, maar wel van een bijzondere schoonheid. Het is bovendien een zeer invloedrijk oeuvre. Zowel de unieke popliedjes als de experimentele muziek van de latere albums vinden tot op de dag van vandaag navolging. De popliedjes doen het uitstekend in de onverwachte lentezon van februari, de stemmige stukken komen het best tot zijn recht tijdens de donkere en koude avond. Ik zou er nu mee beginnen. Erwin Zijleman