Wat raakte ik alweer drieënhalf jaar geleden verslingerd aan American Dreamer, het debuut van de Amerikaanse muzikant Frankie Lee. Opvolger Stillwater is misschien nog wel mooier. Het nieuwe album van Frankie Lee valt op door een gloedvol en bijzonder fraai geluid, door songs die je na één keer horen niet meer wilt vergeten en wordt vervolgens naar grote hoogten getild door de prachtige stem van de Amerikaanse muzikant. Stillwater is een album om hopeloos verliefd op te worden en het is ook nog eens een zwaar verslavend album, dat bij iedere nieuwe beluistering weer net wat mooier en indrukwekkender is.
Na twaalf ambachten (waaronder een baan als timmerman voor het bedrijf van de zoon van Townes van Zandt) en dertien ongelukken, keerde Frankie Lee in 2015 terug naar zijn thuisstaat Minnesota, waar het geweldige American Dreamer werd opgenomen.
Ik beschreef het album destijds als een rootsy cocktail die bestaat uit twee delen Bob Dylan, een deel Bruce Springsteen, een deel Ryan Adams en een deel Frankie Lee. Op het deze week verschenen Stillwater wordt een vergelijkbare cocktail geserveerd, maar dit keer domineert het aandeel van Frankie Lee.
Ook Stillwater is opgenomen in Minnesota, waar Frankie Lee dit keer zijn ouderlijk huis ombouwde tot studio. Net als American Dreamer heeft ook Stillwater niet veel tijd nodig om te overtuigen. De bijna vijfenhalve minuut durende openingstrack Speakeasy is direct van een bijzondere schoonheid. Na een paar akoestische gitaarakkoorden vallen de pedal steel en de geweldige stem van Frankie Lee in en was ik verkocht.
Frankie Lee is een uitstekend zanger en beschikt over een karakteristiek stemgeluid vol gevoel. Ook in muzikaal opzicht weet de Amerikaanse muzikant zich verrassend makkelijk te onderscheiden. In de openingstrack laat hij een prachtig ruimtelijk geluid horen, waarin steeds fraaie accenten opduiken. In eerste instantie is dit de pedal steel, maar later eisen ook gitaren, piano en aan het eind een fluit de aandacht op. Het zorgt voor een warm bad en het is een warm bad waarin de mooie stem van Frankie Lee uitstekend gedijt.
Stillwater dringt zich door de mooie stem van de Amerikaan en het sfeervolle en gloedvolle geluid op het album makkelijk op, maar Frankie Lee is ook nog eens een zeer getalenteerd songwriter. De songs op Stillwater klinken volstrekt tijdloos, maar het zijn ook songs die je vanaf de eerste keer horen dierbaar zijn.
Frankie Lee citeert op Stillwater uit de archieven van met name de countryrock en de folk en dat gaat hem uitstekend af. In de meer folky tracks schuift de Amerikaanse muzikant voorzichtig op richting Bob Dylan, maar in de meer country getinte tracks horen we weer een ander geluid, wat van Stillwater een veelzijdig album maakt, ook omdat de instrumentatie steeds weer net wat andere accenten legt en zich steeds weer als een warme deken om je heen slaat.
American Dreamer drong zich aan het eind van 2015 uiteindelijk zo op dat de plaat mijn persoonlijke jaarlijstje haalde en ik weet nu al dat Stillwater niet zal misstaan in het jaarlijstje over 2019. Frankie Lee heeft een rootsalbum vol gevoel, met prachtige songs en met een bijzonder aangenaam geluid gemaakt, dat hier nog heel vaak uit de speakers gaat komen. Zomaar een van de mooiste rootsalbums van de eerste helft van 2019 en misschien wel de mooiste. Erwin Zijleman
De muziek van Frankie Lee is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://frankieleemusic.bandcamp.com/releases.