Joy Williams werd samen met John Paul White wereldberoemd met The Civil Wars, maar na twee geweldige albums was de koek helaas op. Joy Williams zocht haar heil vervolgens in elektronische popmuziek, wat een totaal mislukt soloalbum opleverde. Ze revancheert zich op indrukwekkende wijze met het uitstekende Front Porch, dat laat horen dat de singer-songwriter uit Nashville binnen de Amerikaanse rootsmuziek nog altijd met de besten mee kan. Front Porch is voorzien van een ingetogen maar zeer smaakvol geluid, dat volledig in dienst staat van de prachtige stem van Joy Williams, die er ook zonder The Civil Wars wel gaat komen.
De stemmen van de twee bleken zo mooi bij elkaar te kleuren dat niet samenwerken geen optie was. The Civil Wars waren geboren en zouden drie jaar later de wereld verbazen met het geweldige Barton Hollow. Het debuutalbum van The Civil Wars harkte een flink aantal prijzen binnen, waaronder een aantal Grammy’s en overtuigde een brede groep liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek.
Ook het titelloze tweede album van het duo, dat in 2013 verscheen, kon rekenen op goede recensies en goede verkoopcijfers, maar waar het met de muzikale chemie tussen Joy Williams en John Paul White nog wel goed zat, konden de twee op persoonlijk vlak niet langer door één deur, waardoor helaas het doek viel voor het duo.
Bovenstaande tekst plaatste ik een week of wat geleden nog in de recensie van het nieuwe soloalbum van John Paul White en in dat geval vanuit zijn perspectief, maar deze week is het Joy Williams die met nieuw materiaal op de proppen komt.
Haar aan het begin van 2016 met veel bombarie gepresenteerde soloalbum Venus is zeker achteraf bezien een enorme zeperd. Joy Williams werd op dit album gekoppeld aan een aantal hippe producers die Joy Williams de kant van de elektronische pop op duwden. Venus was gelukkig weinig succesvol, waardoor Joy Williams zich kon ontworstelen aan haar platenmaatschappij, om nu Front Porch uit te brengen.
Op Front Porch keert Joy Williams terug naar de Amerikaanse rootsmuziek in het algemeen en de folk- en countrymuziek in het bijzonder en dat is een zeer wijs besluit. Na het pompeuze Venus is Front Porch een plaat zonder opsmuk. De singer-songwriter uit Nashville werkte dit keer samen met producer Kenneth Pattengale, die vooral bekend is als lid van The Milk Carton Kids.
Deze Kenneth Pattengale heeft Front Porch voorzien van een warm klinkend, maar betrekkelijk sober geluid, waardoor alle aandacht uitgaat naar de stem van Joy Williams. De Amerikaanse singer-songwriter is het zingen uiteraard niet verleerd en waar ze zich op Venus niet erg thuis leek te voelen tussen alle elektronica voelt ze zich als een vis in het water in het grotendeels akoestische en zeer smaakvolle geluid op haar nieuwe album. Het is een geluid waarin overigens met name het snarenwerk flink wat indruk maakt.
Joy Williams heeft samen met een aantal getalenteerde Nashville songwriters, onder wie Caitlyn Smith, Natalie Hemby en Thad Cockrell, een aantal prima songs geschreven en vertolkt deze vervolgens met veel gevoel en emotie. Front Porch lijkt in niets op zijn voorganger en dat is een verademing. Waar Joy Williams op haar mislukte vorige album de plank volledig mis sloeg, is nu iedere track raak.
Er leek lange tijd geen leven na The Civil Wars, maar na het prima soloalbum van John Paul White is er nu het minstens even goede en wat mij betreft zelfs nog betere album van Joy Williams. Joy Williams leek even verloren voor de Amerikaanse rootsmuziek, maar laat met Front Porch horen dat ze zich in dit genre kan scharen onder de smaakmakers. Wat mij betreft doet ze dit ook met het fraaie Front Porch. Erwin Zijleman