Uit een ver verleden weet ik nog dat de verwachtingen rond ‘supergroepen’ meestal torenhoog waren, maar dat het uiteindelijke album altijd wat tegenviel. Het gold ook een beetje voor het debuut van Filthy Friends, maar het tweede album van de band is ijzersterk. De drie topgitaristen van de band vechten prachtige duels uit, waarna de gedreven zang van Corin Tucker het tweede album van Filthy Friends nog een extra schop onder de kont geeft. Waar de songs me vorige keer niet pakten, is op Emerald Valley iedere track raak, zeker wanneer Corin Tucker aan het eind nog even stevig gas geeft en de laatste twijfelaars over de streep trekt.
De gelegenheidsband werd gecomplementeerd door Kurt Bloch (The Fastbacks), Scott McCaughey (The Minus 5) en Bill Rieflin (King Crimson); stuk voor stuk ook geen kleine jongens. Desondanks viel het debuut van Filthy Friends me wat tegen, al was het zeker geen slecht album.
Opvolger Emerald Valley bevalt me beter. Op het tweede album van Filthy Friends heeft Bill Rieflin plaats gemaakt voor Linda Pitmon, die eerder drumde in Steve Wynn’s band The Miracle 3, maar Corin Tucker, Peter Buck en Scott McCaughey nemen nog altijd het voortouw.
Met drie uitstekende gitaristen aan boord, verwacht je flink wat spetterend gitaarwerk en Emerald Valley stelt wat dat betreft niet teleur. Van Corin Tucker verwacht je bovendien gedreven vocalen en teksten waarin de grote thema’s niet worden geschuwd en ook wat dit betreft voldoet het tweede album van Filthy Friends volledig aan de verwachtingen.
Emerald Valley staat vol met politieke pamfletten die aandacht vragen voor het klimaat, ongelijkheid en de positie van kansarmen in de samenleving. Corin Tucker spuwt haar teksten gedreven uit, wat het tweede album van Filthy Friends voorziet van energie en dynamiek. Het is de energie en dynamiek die we kennen van Sleater-Kinney, al ligt het tempo bij de gelegenheidsband van Corin Tucker en Peter Buck een stuk lager en klinkt de zang wat minder fel.
Het debuut van Filthy Friends overtuigde me twee jaar geleden in muzikaal opzicht, maar de songs bleven op een of andere manier niet hangen. Op Emerald Valley heeft de band dit beter voor elkaar. Songs waarin de drie gitaristen stevige gitaar duels uitvechten overtuigen makkelijk, maar ook wanneer de band wat dieper graaft en het tempo wat terugschroeft dringt het tweede album van Filthy Friends zich makkelijk op.
De muziek van Filthy Friends heeft natuurlijk wat van de bands waaruit de verschillende muzikanten zijn gerekruteerd. Zo herinneren de gitaarlijnen van Peter Buck onmiddellijk aan R.E.M., terwijl Corin Tucker de band steeds weer wat de kant van haar roemruchte band op trekt. Op een of andere manier doet de muziek van de gelegenheidsband me misschien nog wel het meest denken aan ons eigen Bettie Serveert, dat in Nederland het patent heeft op dit soort puntige en vlijmscherpe popsongs.
Vergeleken met het vorige album hoor ik ook wat meer invloeden uit de rockmuziek uit de jaren 70, waarbij flink wat hardrock, maar incidenteel ook een vleugje progrock opduikt. Het combineert allemaal prachtig met de hedendaagse rockmuziek die Filthy Friends maakt. Uit het verre verleden weet ik nog dat ‘supergroepen’ bijna altijd teleurstelden, maar het tweede album van Filthy Friends vermaakt en betovert 10 songs en bijna 35 minuten lang met speels gemak. Erwin Zijleman
Ook op bandcamp is de muziek van Filthy Friends te vinden: https://filthyfriends.bandcamp.com/album/emerald-valley.