Morrissey stelt de afgelopen jaren vooral teleur en komt na een aantal matige albums met een serie covers op de proppen. Dat klonk op voorhand niet erg hoopvol, maar California Son is voor het overgrote deel een aangenaam album, waarop Morrissey een aantal van zijn muzikale helden eert. De Brit heeft het album laten voorzien van een overvolle productie die hier en daar balanceert op het randje van kunst en kitsch, maar op een of andere manier passen de zoete klanken wel bij de songs die Morrissey heeft uitgekozen en bij zijn uit duizenden herkenbare vocalen. Geen Morrissey klassieker, maar wat mij betreft beter dan zijn laatste paar albums.
Het solowerk van Morrissey was vanaf het begin minder consistent en constant. Onbetwiste klassiekers als Viva Hate en Vauxhall And I werden afgewisseld met veel mindere album en na 1997 werd het helemaal stil rond de Britse cultheld.
De comeback met You Are The Quarry was in 2004 glorieus, maar sindsdien stelt Morrissey mij vooral teleur en brokkelt het opgebouwde krediet langzaam af, wat nog eens wordt versterkt door onhandige of zelfs dubieuze uitspraken. Persoonlijk vind ik World Peace Is None Of Your Business uit 2014 nog het beste album dat Morrissey sinds You Are The Quarry heeft gemaakt, maar de Brit was er zelf zo ontevreden over dat het inmiddels nergens meer te vinden is.
California Son is de opvolger van het in 2017 verschenen en best aardige Low In High School en moet het vertrouwen in Morrissey weer een boost geven. Ik had er op voorhand niet al te veel vertrouwen in, want California Son is een album met louter covers. Bij eerste beluistering klonk het allemaal ook nog eens flink overgeproduceerd, maar langzaam maar zeker ben ik toch gecharmeerd geraakt van het nieuwe album van de muzikant uit Manchester.
Morrissey is altijd al een liefhebber geweest van het vertolken van songs van anderen en gooit er op het podium met enige regelmaat bijzondere covers doorheen. Ook California Son bevat een aantal bijzondere covers, waarbij werk van uit Californië opererende singer-songwriters uit de jaren 60 en 70 centraal staat.
Morrissey gaat op zijn nieuwe album aan de haal met songs van Jobriath, Joni Mitchell, Bob Dylan, Buffy Sainte Marie, Phil Ochs, Roy Orbison, Laura Nyro, Dionne Warwick, Gary Puckett, Carly Simon, Tim Hardin en Melanie en doet dat hoorbaar met veel liefde. Hier en daar schuift een gastmuzikant aan, maar in vocaal opzicht trekt Morrissey de kar.
California Son is voorzien van een behoorlijk vol geproduceerd, of zelfs overgeproduceerd geluid, dat vaak nogal braaf en zoetsappig aan doet. Daar kun je van alles van vinden, maar wat mij betreft past het prima bij de songs die Morrissey op zijn nieuwe album vertolkt. Het zijn vertolkingen die niet allemaal geslaagd zijn, want de Brit klinkt hier en daar wel erg over the top, maar over het algemeen genomen bevalt California Son me wel.
De volle, warme en zonnige klanken maken er een feelgood album van, wat nog eens wordt versterkt door de zang van Morrissey die zich laat gelden als volleerd crooner. De Britse muzikant greep op vrijwel alle albums na You Are The Quarry vaak voor uit de bocht vliegende gitaren, maar ik heb een voorkeur voor het wat zoetere geluid van You Are The Quarry en California Son.
Het levert een album op dat zich uiteindelijk niet zal scharen onder de klassiekers uit het oeuvre van Morrissey, maar het bevalt me beter dan zijn laatste paar albums, waardoor California Son het krediet dat Morrissey sinds de jaren 80 heeft opgebouwd toch weer een beetje opvijzelt. Erwin Zijleman