The Days Of Wine And Roses is een album dat flink wat muziekliefhebbers mee zouden nemen bij verbanning naar een onbewoond eiland, maar het is ook een album waar The Dream Syndicate altijd flink tegenaan heeft gehikt. Twee jaar na het prima comeback album How Did I Find Myself Here? is het tijd om het verleden te laten rusten en te laten horen dat The Dream Syndicate er ook in 2019 nog toe doet. Dat is uitstekend gelukt op album dat American Underground vermengt met psychedelica, gruizige indie-rock en volstrekt tijdloze gitaarsongs. These Days bracht mijn oude liefde voor de band onmiddellijk terug en dat is geen enkel ander album van de band na 1982 gelukt. Prachtplaat.
Het gold voor de directe opvolgers van het debuut van de band rond Steve Wynn en het gold ook voor het in 2017 verschenen comeback album How Did I Find Myself Here?, dat deze BLOG niet eens haalde.
Het gekke is dat ik uiteindelijk wel ben gaan houden van het comeback album van de legendarische Amerikaanse gitaarband en hierdoor best nieuwsgierig was naar het deze week verschenen These Times.
The Dream Syndicate behoorde met haar inmiddels tot een klassieker uitgegroeide debuut tot de pioniers en vaandeldragers van het genre dat afwisselend Paisley Underground en American Underground wordt genoemd. Echo’s van het genre klonken door op het vorige album van The Dream Syndicate en zijn ook te horen op These Times.
De band die naast voorman Steve Wynn tegenwoordig bestaat uit gitarist Jason Victor, toetsenist Chris Cacavas, bassist Mark Walton en drummer Dennis Duck, heeft ook dit keer niet geprobeerd om een nieuwe The Days Of Wine And Roses te maken. Dat is aan de ene kant jammer, maar het is aan de andere kant ook de reden dat ik uiteindelijk meer van How Did I Find Myself Here? ben gaan houden dan van alle albums die The Dream Syndicate in de eerste fase van haar bestaan maakte na haar legendarische debuut.
Ook These Times bevat zoals gezegd flarden uit de archieven van de Paisley of American Underground, maar The Dream Syndicate klinkt op haar nieuwe album ook psychedelischer en gruiziger dan in het verre verleden. Het is de reden dat het nieuwe album van de band vooral in de hokjes neo-psychedelica en indie-rock wordt geduwd, al had American Underground van mij ook best gemogen.
These Days vind ik nog een stuk overtuigender dan zijn voorganger. The Dream Syndicate klinkt steviger en zweveriger dan in het verre verleden van de band, maar heeft het gevoel voor tijdloze popliedjes weer teruggevonden, terwijl topproducer John Agnello het album heeft voorzien van een prachtig geluid. De gitaarwolken op These Days zijn bij vlagen onvoorstelbaar mooi, terwijl de incidentele koortjes bijna onweerstaanbaar zijn. Steve Wynn is verder verrassend goed bij stem en voorziet de muziek van zijn band op geheel eigen wijze van een eigen signatuur.
These Days doet het heerlijk in het lentezonnetje dat achter het glas aangenaam brandt, maar laat ook veel dingen horen die passen bij een grote band als The Dream Syndicate. Het volle geluid op These Days vult op prachtige wijze de ruimte en strooit driftig met memorabele melodieën en songs die na één keer horen memorabel zijn.
Na een paar keer horen bevalt These Days me al beter dan alles dat de band sinds The Days Of Wine And Roses heeft gemaakt en met dat album ga ik het niet vergelijken. Wat overblijft is een verdomd goede rockplaat, die een hecht en geinspireerd spelende band laat horen, die net wat betere songs schrijft dan de meeste van zijn soortgenoten. Topalbum dit. Erwin Zijleman
De muziek van The Dream Syndicate is ook verkrijgbaar via bandcamp: https://thedreamsyndicate.bandcamp.com.