Rufus Wainwright - All Days Are Nights: Songs For Lulu
De afgelopen jaren was de muziek van Rufus Wainwright me vaak toch net wat te pompeus en theatraal. Waar Wainwright op zijn titelloze debuut uit 1998 en Poses uit 2001 nog koos voor hier en daar rijk georkestreerde singer-songwriter muziek, sloeg de balans de afgelopen jaren steeds meer door richting bombastische en barokke pop. Wainwright zou weer eens een ingetogen plaat met alleen piano moeten maken heb ik vaak gedacht, maar de kans hierop leek de afgelopen jaren alleen maar kleiner te worden. Na zich twee jaar lang als Judy Garland te hebben verkleed, komt Rufus Wainwright nu toch op de proppen met de gedroomde ingetogen plaat, al klinkt deze wel anders dan menigeen zal hebben verwacht. All Days Are Nights: Songs For Lulu is een uiterst persoonlijke plaat waarop Rufus Wainwright het verdriet over de ziekte en uiteindelijk de dood van zijn moeder (Kate McGarrigle) verwerkt. Vanwege de thematiek is All Days Are Nights: Songs For Lulu een sombere en indringende plaat. De eenvoud van de instrumentatie (de piano staat centraal) en Wainwright’s emotievolle en soms bijna wanhopige vocalen versterken het effect dat All Days Are Nights: Songs For Lulu sorteert. Het bombast van zijn vorige platen is dit keer grotendeels verschenen, maar ook op All Days Are Nights: Songs For Lulu pakt Rufus Wainwright de zaken bij voorkeur groots aan, bijvoorbeeld door met drie sonnetten van Shakespeare op de proppen te komen. Ook in de meeste van de andere tracks etaleert Wainwright dat hij een klassiek geschoold pianist is, die ook zonder rijke orkestraties kan zorgen voor enig bombast. De tracks waarin het pianospel van Rufus Wainwright domineert en zijn vocalen een ondergeschikte rol lijken te spelen, zijn wat mij betreft de minder geslaagde momenten op deze plaat. All Days Are Nights: Songs For Lulu ontroert het meest wanneer de piano zorgt voor de basis en het de vocalen van Rufus Wainwright zijn die moeten zorgen voor het raken van de luisteraar. Iets waar Wainwright vervolgens glansrijk in slaagt. All Days Are Nights: Songs For Lulu bevat meerdere van deze momenten. Het zijn momenten waarop Rufus Wainwright ondanks de andere muzikale setting en de verdrietige thematiek terugkeert naar de dagen van zijn eerste twee platen. Omdat All Days Are Nights: Songs For Lulu ook zijn mindere momenten heeft, evenaart Rufus Wainwright het niveau van zijn eerste platen wat mij betreft niet, maar de uitschieters op deze plaat zijn wel dermate fraai dat ik van een krent uit de pop durf te spreken. Wanneer Rufus Wainwright de volgende keer de neiging de concertpianist uit te hangen kan onderdrukken en de emotie van All Days Are Nights: Songs For Lulu weet vast te houden, hangt een plaat in de lucht die de boeken in kan als een klassieker. Tot het zover is voldoet All Days Are Nights: Songs For Lulu uitstekend als de beste Rufus Wainwright plaat in jaren. Erwin Zijleman
De afgelopen jaren was de muziek van Rufus Wainwright me vaak toch net wat te pompeus en theatraal. Waar Wainwright op zijn titelloze debuut uit 1998 en Poses uit 2001 nog koos voor hier en daar rijk georkestreerde singer-songwriter muziek, sloeg de balans de afgelopen jaren steeds meer door richting bombastische en barokke pop. Wainwright zou weer eens een ingetogen plaat met alleen piano moeten maken heb ik vaak gedacht, maar de kans hierop leek de afgelopen jaren alleen maar kleiner te worden. Na zich twee jaar lang als Judy Garland te hebben verkleed, komt Rufus Wainwright nu toch op de proppen met de gedroomde ingetogen plaat, al klinkt deze wel anders dan menigeen zal hebben verwacht. All Days Are Nights: Songs For Lulu is een uiterst persoonlijke plaat waarop Rufus Wainwright het verdriet over de ziekte en uiteindelijk de dood van zijn moeder (Kate McGarrigle) verwerkt. Vanwege de thematiek is All Days Are Nights: Songs For Lulu een sombere en indringende plaat. De eenvoud van de instrumentatie (de piano staat centraal) en Wainwright’s emotievolle en soms bijna wanhopige vocalen versterken het effect dat All Days Are Nights: Songs For Lulu sorteert. Het bombast van zijn vorige platen is dit keer grotendeels verschenen, maar ook op All Days Are Nights: Songs For Lulu pakt Rufus Wainwright de zaken bij voorkeur groots aan, bijvoorbeeld door met drie sonnetten van Shakespeare op de proppen te komen. Ook in de meeste van de andere tracks etaleert Wainwright dat hij een klassiek geschoold pianist is, die ook zonder rijke orkestraties kan zorgen voor enig bombast. De tracks waarin het pianospel van Rufus Wainwright domineert en zijn vocalen een ondergeschikte rol lijken te spelen, zijn wat mij betreft de minder geslaagde momenten op deze plaat. All Days Are Nights: Songs For Lulu ontroert het meest wanneer de piano zorgt voor de basis en het de vocalen van Rufus Wainwright zijn die moeten zorgen voor het raken van de luisteraar. Iets waar Wainwright vervolgens glansrijk in slaagt. All Days Are Nights: Songs For Lulu bevat meerdere van deze momenten. Het zijn momenten waarop Rufus Wainwright ondanks de andere muzikale setting en de verdrietige thematiek terugkeert naar de dagen van zijn eerste twee platen. Omdat All Days Are Nights: Songs For Lulu ook zijn mindere momenten heeft, evenaart Rufus Wainwright het niveau van zijn eerste platen wat mij betreft niet, maar de uitschieters op deze plaat zijn wel dermate fraai dat ik van een krent uit de pop durf te spreken. Wanneer Rufus Wainwright de volgende keer de neiging de concertpianist uit te hangen kan onderdrukken en de emotie van All Days Are Nights: Songs For Lulu weet vast te houden, hangt een plaat in de lucht die de boeken in kan als een klassieker. Tot het zover is voldoet All Days Are Nights: Songs For Lulu uitstekend als de beste Rufus Wainwright plaat in jaren. Erwin Zijleman