The Apples In Stereo - Travellers In Space And Time
De psychedelische popmuziek van de Amerikaanse band The Apples In Stereo gaat inmiddels zo’n 15 jaar mee. Lange tijd achtte ik de band uit Denver, Colorado, in staat om uit te groeien tot een hele grote band, maar op één of andere manier ontstegen The Apples In Stereo nooit de status van een cultband. De afgelopen jaren zijn The Apples In Stereo aanmerkelijk minder productief dan in hun beginjaren, maar een slechte plaat hebben ze tot dusver nog niet afgeleverd. Drie jaar na het uitstekende New Magnetic Wonder, dat volgde op een pauze van bijna vijf jaar, ligt er eindelijk weer een nieuwe Apples In Stereo plaat in de winkel: Travellers In Space And Time. Het is een plaat die nogal anders klinkt dan we van de band gewend zijn. In vrijwel iedere recensie die tot dusver over de plaat is geschreven wordt gerefereerd aan het geluid van Electric Light Orchestra en dan met name aan het geluid dat stamt uit de tijd dat de band rond Jeff Lynne opzichtig flirtte met disco; invloeden die misschien nog wel het meest nadrukkelijk aanwezig waren op de Xanadu soundtrack (waarop ene Olivia Newton-John tekende voor de vocalen). Het zijn niet de invloeden die je verwacht van The Apples In Stereo en waarschijnlijk ook niet de invloeden waar de fans van de band op zitten te wachten. Travellers In Space And Time is in eerste instantie dan ook flink wennen, maar de snel getrokken conclusie dat The Apples In Stereo hun eerste slechte plaat hebben gemaakt moet al snel genuanceerd of zelfs overboord gezet worden. Onder de wat kitscherige 70s disco laag zit immers ook dit keer muziek verstopt die alles heeft dat de muziek van The Apples In Stereo zo leuk maakt. Ook Travellers In Space And Time strooit driftig met perfecte psychedelische popsongs die aan de ene kant anders klinken dan het oudere werk van de band, maar aan de andere kant prima passen in het rijke oeuvre van de band. In eerste instantie was het disco jasje dat zo dominant aanwezig is op Travellers In Space And Time me wat teveel van het goede, maar wanneer de smaakpapillen eenmaal hebben kunnen wennen aan de overdosis zoetigheid valt alles toch weer op zijn plaats. The Apples In Stereo maken inmiddels 15 jaar platen die horen bij een hele grote band en flikken het ook dit keer weer. Een plaat maken die associaties oproept met Olivia Newton-John’s Xanadu, maar die uiteindelijk toch respect afdwingt. Het is niet veel bands gegeven, maar The Apples In Stereo doen het gewoon. Het levert een heerlijke zomerplaat op die tot diep in de winter mee kan. Erwin Zijleman
De psychedelische popmuziek van de Amerikaanse band The Apples In Stereo gaat inmiddels zo’n 15 jaar mee. Lange tijd achtte ik de band uit Denver, Colorado, in staat om uit te groeien tot een hele grote band, maar op één of andere manier ontstegen The Apples In Stereo nooit de status van een cultband. De afgelopen jaren zijn The Apples In Stereo aanmerkelijk minder productief dan in hun beginjaren, maar een slechte plaat hebben ze tot dusver nog niet afgeleverd. Drie jaar na het uitstekende New Magnetic Wonder, dat volgde op een pauze van bijna vijf jaar, ligt er eindelijk weer een nieuwe Apples In Stereo plaat in de winkel: Travellers In Space And Time. Het is een plaat die nogal anders klinkt dan we van de band gewend zijn. In vrijwel iedere recensie die tot dusver over de plaat is geschreven wordt gerefereerd aan het geluid van Electric Light Orchestra en dan met name aan het geluid dat stamt uit de tijd dat de band rond Jeff Lynne opzichtig flirtte met disco; invloeden die misschien nog wel het meest nadrukkelijk aanwezig waren op de Xanadu soundtrack (waarop ene Olivia Newton-John tekende voor de vocalen). Het zijn niet de invloeden die je verwacht van The Apples In Stereo en waarschijnlijk ook niet de invloeden waar de fans van de band op zitten te wachten. Travellers In Space And Time is in eerste instantie dan ook flink wennen, maar de snel getrokken conclusie dat The Apples In Stereo hun eerste slechte plaat hebben gemaakt moet al snel genuanceerd of zelfs overboord gezet worden. Onder de wat kitscherige 70s disco laag zit immers ook dit keer muziek verstopt die alles heeft dat de muziek van The Apples In Stereo zo leuk maakt. Ook Travellers In Space And Time strooit driftig met perfecte psychedelische popsongs die aan de ene kant anders klinken dan het oudere werk van de band, maar aan de andere kant prima passen in het rijke oeuvre van de band. In eerste instantie was het disco jasje dat zo dominant aanwezig is op Travellers In Space And Time me wat teveel van het goede, maar wanneer de smaakpapillen eenmaal hebben kunnen wennen aan de overdosis zoetigheid valt alles toch weer op zijn plaats. The Apples In Stereo maken inmiddels 15 jaar platen die horen bij een hele grote band en flikken het ook dit keer weer. Een plaat maken die associaties oproept met Olivia Newton-John’s Xanadu, maar die uiteindelijk toch respect afdwingt. Het is niet veel bands gegeven, maar The Apples In Stereo doen het gewoon. Het levert een heerlijke zomerplaat op die tot diep in de winter mee kan. Erwin Zijleman