The Bullfight - Stranger Than The Night
De uit Rotterdam afkomstige band The Bullfight debuteerde zo’n drieënhalf jaar geleden met het uitstekende One Was A Snake. Het bleek een verbijsterend goede plaat die op verrassend veel markten thuis was. The Bullfight kon op haar debuut betoveren als de gemiddelde soundtrack bij een David Lynch film, kon onder je huid kruipen zoals Nick Cave dit kan, verbazen zoals Tom Waits dit zo vaak doet en kon verwarmen zoals Tindersticks dit zo goed kan, maar ook voor rauwe gitaren en aanstekelijke rocksongs kon je bij de Rotterdammers uitstekend terecht. One Was A Snake had gezien de kwaliteit van de plaat zowel nationaal als internationaal moeten opduiken in de jaarlijstjes, maar meer dan wat bijzonder positieve aandacht in de vaderlandse muziekpers zat er helaas niet in. Met Stranger Than The Night keert The Bullfight na drieënhalf jaar eindelijk terug met een plaat die de belofte van het debuut meer dan waar maakt. The Bullfight heeft ruim de tijd genomen voor haar tweede plaat en dat blijkt een verstandig besluit. Stranger Than The Night ligt in muzikaal opzicht en qua sfeer in het verlengde van het zo verrassend sterke debuut, maar The Bullfight heeft rond vrijwel alle aspecten van haar muziek een groeispurt gemaakt. Ook bij beluistering van Stranger Than The Night zullen alle hierboven genoemde namen opduiken als referentiekader, maar The Bullfight heeft, nog meer dan op het debuut, ook een duidelijk eigen geluid. Het is een donker, soms wat beklemmend geluid, waarin intens gitaar - en drumwerk wordt afgewisseld met stemmige strijkers. The Bullfight maakt op Stranger Than The Night bezwerende muziek die behoorlijk wat impact heeft. Waar op One Was A Snake het niveau nog wel eens wisselde, opent Stranger Than The Night meteen ijzersterk en houdt The Bullfight dit hoge niveau vast tot de laatste noten wegebben. Stranger Than The Night is een plaat waarop eigenlijk alles klopt, maar die toch spontaan en rauw klinkt. Het is muziek van een niveau dat de grote voorbeelden van de band al een tijdje niet meer weten te halen en The Bullfight voegt aan de muziek van deze voorbeelden bovendien het een en ander toe. Het is misschien jammer dat Stranger Than The Night verschijnt in een week waarin de lente zich voor het eerst goed laat zien, maar aan de andere kant vormt de muziek van The Bullfight een fraai tegenwicht tegen alle zonnestralen, waardoor zowel de lentedagen als de nog koude en donkere avonden alleen maar mooier worden. Stranger Than The Night van The Bullfight is een plaat die wel weer zal worden ontvangen met kreten als “on-Nederlands goed” en “een plaat met internationale allure”. Het zijn kreten waar ik zelf ook niet vies van ben, maar dit keer ga ik nog een stapje verder: The Bullfight heeft met Stranger Than The Night een wereldplaat gemaakt die iedereen moet horen; te beginnen in Nederland. Erwin Zijleman
De uit Rotterdam afkomstige band The Bullfight debuteerde zo’n drieënhalf jaar geleden met het uitstekende One Was A Snake. Het bleek een verbijsterend goede plaat die op verrassend veel markten thuis was. The Bullfight kon op haar debuut betoveren als de gemiddelde soundtrack bij een David Lynch film, kon onder je huid kruipen zoals Nick Cave dit kan, verbazen zoals Tom Waits dit zo vaak doet en kon verwarmen zoals Tindersticks dit zo goed kan, maar ook voor rauwe gitaren en aanstekelijke rocksongs kon je bij de Rotterdammers uitstekend terecht. One Was A Snake had gezien de kwaliteit van de plaat zowel nationaal als internationaal moeten opduiken in de jaarlijstjes, maar meer dan wat bijzonder positieve aandacht in de vaderlandse muziekpers zat er helaas niet in. Met Stranger Than The Night keert The Bullfight na drieënhalf jaar eindelijk terug met een plaat die de belofte van het debuut meer dan waar maakt. The Bullfight heeft ruim de tijd genomen voor haar tweede plaat en dat blijkt een verstandig besluit. Stranger Than The Night ligt in muzikaal opzicht en qua sfeer in het verlengde van het zo verrassend sterke debuut, maar The Bullfight heeft rond vrijwel alle aspecten van haar muziek een groeispurt gemaakt. Ook bij beluistering van Stranger Than The Night zullen alle hierboven genoemde namen opduiken als referentiekader, maar The Bullfight heeft, nog meer dan op het debuut, ook een duidelijk eigen geluid. Het is een donker, soms wat beklemmend geluid, waarin intens gitaar - en drumwerk wordt afgewisseld met stemmige strijkers. The Bullfight maakt op Stranger Than The Night bezwerende muziek die behoorlijk wat impact heeft. Waar op One Was A Snake het niveau nog wel eens wisselde, opent Stranger Than The Night meteen ijzersterk en houdt The Bullfight dit hoge niveau vast tot de laatste noten wegebben. Stranger Than The Night is een plaat waarop eigenlijk alles klopt, maar die toch spontaan en rauw klinkt. Het is muziek van een niveau dat de grote voorbeelden van de band al een tijdje niet meer weten te halen en The Bullfight voegt aan de muziek van deze voorbeelden bovendien het een en ander toe. Het is misschien jammer dat Stranger Than The Night verschijnt in een week waarin de lente zich voor het eerst goed laat zien, maar aan de andere kant vormt de muziek van The Bullfight een fraai tegenwicht tegen alle zonnestralen, waardoor zowel de lentedagen als de nog koude en donkere avonden alleen maar mooier worden. Stranger Than The Night van The Bullfight is een plaat die wel weer zal worden ontvangen met kreten als “on-Nederlands goed” en “een plaat met internationale allure”. Het zijn kreten waar ik zelf ook niet vies van ben, maar dit keer ga ik nog een stapje verder: The Bullfight heeft met Stranger Than The Night een wereldplaat gemaakt die iedereen moet horen; te beginnen in Nederland. Erwin Zijleman