Fleet Foxes - Helplessness Blues
Het in de zomer van 2008 verschenen debuut van de Amerikaanse band Fleet Foxes werd niet alleen vrijwel unaniem uitgeroepen tot de beste plaat van 2008, maar is volgens velen ook de beste plaat van de afgelopen jaren. Hoe overtref of benader je een debuut dat door vrijwel iedereen de hemel in is geprezen? Het is in het verleden vaak een mission impossible gebleken. Fleet Foxes heeft er bijna drie jaar over na kunnen denken en komt nu op de proppen met Helplessness Blues. De tweede plaat van Fleet Foxes lijkt op het eerste gehoor verder te gaan waar het titelloze debuut drie jaar geleden ophield, maar je hoort al snel subtiele verschillen. Ook op Helplessness Blues maakt Fleet Foxes akoestische folkpop die met één been in het verleden staat. De namen van Crosby, Stills & Nash, The Beach Boys, Fairport Convention, Bob Dylan, Nick Drake, Neil Young, Simon & Garfunkel en America mogen wederom worden genoemd, maar net als op het debuut geeft Fleet Foxes haar muziek op Helplessness Blues een eigentijdse en eigenzinnige twist. De tweede plaat van Fleet Foxes heeft het beste van zijn voorganger weten te behouden. Ook Helplessness Blues valt weer op door prachtige melodieën, geweldige zang van voorman Robin Pecknold, wonderschone harmonieën en betoverend mooie songs die zowel authentiek als eigentijds klinken. Vergeleken met het debuut klinkt het allemaal wel net iets voller. Je kunt horen dat er lang is gewerkt aan deze plaat. De arrangementen steken stuk voor stuk razend knap in elkaar en de instrumentatie (waarvoor een indrukwekkend arsenaal aan (obscure) akoestische instrumenten uit de kast is getrokken) is even mooi en veelzijdig als doeltreffend en betoverend. Helplessness Blues klinkt weliswaar een stuk voller dan zijn zo bewierookte voorganger, maar de overproductie die in dit soort gevallen op de loer ligt krijgt gelukkig nergens een kans. Helplessness Blues overtuigt twaalf tracks lang en wordt eigenlijk alleen maar mooier. Bij beluistering van Helplessness Blues heb je steeds het idee dat je naar een plaat luistert waarop ondanks de vele tierelantijntjes werkelijk alles klopt, maar op hetzelfde moment is het een plaat met bijna onbevangen of zelfs achteloos klinkende popliedjes. Helplessness Blues heeft hierdoor de naïeve onschuld van het debuut van de band behouden, maar tilt de muziek van Fleet Foxes ook naar een hoger plan. De titelloze eerste plaat van Fleet Foxes staat inmiddels al drie jaar in de boeken als een klassiek debuut, maar Helplessness Blues is vooralsnog het meesterwerk van de band uit Seattle. Waar veel bands zich in het verleden stuk beten op een memorabel debuut, weet Fleet Foxes haar geweldige debuut nog eens te overtreffen. Het is een prestatie van formaat die een in alle opzichten fantastische plaat oplevert. Het muziekjaar 2011 is pas 4 maanden oud, maar glimt en blinkt inmiddels als een jaar om niet snel te vergeten. Erwin Zijleman
Het in de zomer van 2008 verschenen debuut van de Amerikaanse band Fleet Foxes werd niet alleen vrijwel unaniem uitgeroepen tot de beste plaat van 2008, maar is volgens velen ook de beste plaat van de afgelopen jaren. Hoe overtref of benader je een debuut dat door vrijwel iedereen de hemel in is geprezen? Het is in het verleden vaak een mission impossible gebleken. Fleet Foxes heeft er bijna drie jaar over na kunnen denken en komt nu op de proppen met Helplessness Blues. De tweede plaat van Fleet Foxes lijkt op het eerste gehoor verder te gaan waar het titelloze debuut drie jaar geleden ophield, maar je hoort al snel subtiele verschillen. Ook op Helplessness Blues maakt Fleet Foxes akoestische folkpop die met één been in het verleden staat. De namen van Crosby, Stills & Nash, The Beach Boys, Fairport Convention, Bob Dylan, Nick Drake, Neil Young, Simon & Garfunkel en America mogen wederom worden genoemd, maar net als op het debuut geeft Fleet Foxes haar muziek op Helplessness Blues een eigentijdse en eigenzinnige twist. De tweede plaat van Fleet Foxes heeft het beste van zijn voorganger weten te behouden. Ook Helplessness Blues valt weer op door prachtige melodieën, geweldige zang van voorman Robin Pecknold, wonderschone harmonieën en betoverend mooie songs die zowel authentiek als eigentijds klinken. Vergeleken met het debuut klinkt het allemaal wel net iets voller. Je kunt horen dat er lang is gewerkt aan deze plaat. De arrangementen steken stuk voor stuk razend knap in elkaar en de instrumentatie (waarvoor een indrukwekkend arsenaal aan (obscure) akoestische instrumenten uit de kast is getrokken) is even mooi en veelzijdig als doeltreffend en betoverend. Helplessness Blues klinkt weliswaar een stuk voller dan zijn zo bewierookte voorganger, maar de overproductie die in dit soort gevallen op de loer ligt krijgt gelukkig nergens een kans. Helplessness Blues overtuigt twaalf tracks lang en wordt eigenlijk alleen maar mooier. Bij beluistering van Helplessness Blues heb je steeds het idee dat je naar een plaat luistert waarop ondanks de vele tierelantijntjes werkelijk alles klopt, maar op hetzelfde moment is het een plaat met bijna onbevangen of zelfs achteloos klinkende popliedjes. Helplessness Blues heeft hierdoor de naïeve onschuld van het debuut van de band behouden, maar tilt de muziek van Fleet Foxes ook naar een hoger plan. De titelloze eerste plaat van Fleet Foxes staat inmiddels al drie jaar in de boeken als een klassiek debuut, maar Helplessness Blues is vooralsnog het meesterwerk van de band uit Seattle. Waar veel bands zich in het verleden stuk beten op een memorabel debuut, weet Fleet Foxes haar geweldige debuut nog eens te overtreffen. Het is een prestatie van formaat die een in alle opzichten fantastische plaat oplevert. Het muziekjaar 2011 is pas 4 maanden oud, maar glimt en blinkt inmiddels als een jaar om niet snel te vergeten. Erwin Zijleman