The Unthanks - Last
In Engeland wordt de muziek van de zusjes Becky en Rachel Unthank al jaren de hemel in geprezen, maar voor de Nederlandse oren is de folk van de familie Unthank toch vaak net wat te traditioneel, te Brits of te traditioneel en te Brits. Hoewel ik zeker niet vies ben van traditionele Britse folk, wist Last van The Unthanks me niet zomaar te verleiden. Het duurde even voor het kwartje was gevallen, maar toen dit eenmaal was gebeurd zat mijn liefde voor deze plaat ook direct diep. The Unthanks beschikken op Last over meerdere genadeloze wapens. Allereerst zijn er de prachtige stemmen van Becky en Rachel. Het zijn stemmen die los van elkaar al behoren tot het beste dat de Britse folk te bieden heeft, maar pas echt los gaan wanneer de zusjes samen zingen. Ook in instrumentaal opzicht is Last een grootse plaat. De zusjes Unthank hebben voor Last de crème de la crème van de Britse folk verzameld en pakken flink uit met een heel arsenaal aan instrumenten, waaronder de nodige strijkers en blazers. In stilistisch opzicht zijn The Unthanks niet zo honkvast als de eerste zinnen van deze recensie suggereren. Traditionele Britse folk vormt weliswaar de basis van vrijwel alle songs op Last, maar in deze songs zijn hier en daar uitstapjes richting jazz, Ierse muziek, pop, avant garde en Amerikaanse folk verstopt, waardoor Last avontuurlijker klinkt dan de gemiddelde plaat in dit genre. Zoals het muzikanten in dit genre betaamt wordt een aantal traditionals uit de kast gehaald, maar The Unthanks gaan met zo makkelijk aan de slag met voor de hand liggende (Jon Redfern) en minder voor de hand liggende (Tom Waits en zelfs King Crimson) vertolkingen van het werk van anderen, wat deze plaat een bijzonder karakter geeft. Ondanks alle zorg die is besteed aan de arrangementen en de grote hoeveelheid instrumenten die is gebruikt is Last een sobere en bij vlagen zelfs kale plaat, met een hoofdrol voor het fraaie pianospel en uiteraard de stemmen van Becky en Rachel Unthank. Dat is een verstandig besluit, want niets is zo mooi als de wijze waarop Becky en Rachel Unthank hun songs vocaal inkleuren. Last is een sombere plaat die eigenlijk niet zo goed past bij de stralende zomerdagen van het moment. De zusjes Unthank hebben een voorkeur voor het bezingen van de donkere kant van het leven en doen dit zo overtuigend dat donkere wolken zich samenpakken boven de speakers. Zeker bij herhaalde beluistering blijkt Last niet alleen een melancholisch meesterwerkje, maar ook een mysterieuze en bedwelmende plaat die maar blijft groeien. The Unthanks geven op Last een voorzichtige eigen draai aan de traditionele Britse folk en doen dit zo knap dat je uiteindelijk wel moet vallen voor de fraaie muziek van de band, zelfs wanneer je de traditionele Britse folk normaal gesproken toch iets teveel van het goede vindt. Last is misschien de ultieme herfstplaat, maar iedereen die hem (voorlopig) laat liggen doet zichzelf enorm te kort. Erwin Zijleman
In Engeland wordt de muziek van de zusjes Becky en Rachel Unthank al jaren de hemel in geprezen, maar voor de Nederlandse oren is de folk van de familie Unthank toch vaak net wat te traditioneel, te Brits of te traditioneel en te Brits. Hoewel ik zeker niet vies ben van traditionele Britse folk, wist Last van The Unthanks me niet zomaar te verleiden. Het duurde even voor het kwartje was gevallen, maar toen dit eenmaal was gebeurd zat mijn liefde voor deze plaat ook direct diep. The Unthanks beschikken op Last over meerdere genadeloze wapens. Allereerst zijn er de prachtige stemmen van Becky en Rachel. Het zijn stemmen die los van elkaar al behoren tot het beste dat de Britse folk te bieden heeft, maar pas echt los gaan wanneer de zusjes samen zingen. Ook in instrumentaal opzicht is Last een grootse plaat. De zusjes Unthank hebben voor Last de crème de la crème van de Britse folk verzameld en pakken flink uit met een heel arsenaal aan instrumenten, waaronder de nodige strijkers en blazers. In stilistisch opzicht zijn The Unthanks niet zo honkvast als de eerste zinnen van deze recensie suggereren. Traditionele Britse folk vormt weliswaar de basis van vrijwel alle songs op Last, maar in deze songs zijn hier en daar uitstapjes richting jazz, Ierse muziek, pop, avant garde en Amerikaanse folk verstopt, waardoor Last avontuurlijker klinkt dan de gemiddelde plaat in dit genre. Zoals het muzikanten in dit genre betaamt wordt een aantal traditionals uit de kast gehaald, maar The Unthanks gaan met zo makkelijk aan de slag met voor de hand liggende (Jon Redfern) en minder voor de hand liggende (Tom Waits en zelfs King Crimson) vertolkingen van het werk van anderen, wat deze plaat een bijzonder karakter geeft. Ondanks alle zorg die is besteed aan de arrangementen en de grote hoeveelheid instrumenten die is gebruikt is Last een sobere en bij vlagen zelfs kale plaat, met een hoofdrol voor het fraaie pianospel en uiteraard de stemmen van Becky en Rachel Unthank. Dat is een verstandig besluit, want niets is zo mooi als de wijze waarop Becky en Rachel Unthank hun songs vocaal inkleuren. Last is een sombere plaat die eigenlijk niet zo goed past bij de stralende zomerdagen van het moment. De zusjes Unthank hebben een voorkeur voor het bezingen van de donkere kant van het leven en doen dit zo overtuigend dat donkere wolken zich samenpakken boven de speakers. Zeker bij herhaalde beluistering blijkt Last niet alleen een melancholisch meesterwerkje, maar ook een mysterieuze en bedwelmende plaat die maar blijft groeien. The Unthanks geven op Last een voorzichtige eigen draai aan de traditionele Britse folk en doen dit zo knap dat je uiteindelijk wel moet vallen voor de fraaie muziek van de band, zelfs wanneer je de traditionele Britse folk normaal gesproken toch iets teveel van het goede vindt. Last is misschien de ultieme herfstplaat, maar iedereen die hem (voorlopig) laat liggen doet zichzelf enorm te kort. Erwin Zijleman