Gavin Friday - Catholic
Aan het begin van de jaren 70 leefden een aantal vrienden in Dublin in een zelfbedachte wereld, Lypton Village. Lypton Village zou uiteindelijk twee legendarische bands opleveren: The Virgin Prunes en U2. U2 werd wereldberoemd, terwijl The Virgin Prunes nooit werden begrepen. Gavin Friday, de zanger en voorman van The Virgin Prunes koos na het uiteenvallen van The Virgin Prunes voor een zelfgekozen isolement, maar maakte in 1989 met Each Man Kills The Thing He Loves een briljante soloplaat. De plaat was behoorlijk succesvol (ik zag Gavin Friday aan het begin van de jaren 90 in een volgepakt Carré), maar dit duurde niet lang. Gavin Friday’s tweede soloplaat (het ook wel wat mindere Adam ‘n’ Eve uit 1992) trok nog redelijk wat aandacht, maar toen in 1996 Shag Tobacco verscheen was iedereen Gavin Friday al weer vergeten. Het is heel lang stil geweest rond Gavin Friday, maar met Catholic is de Ier gelukkig weer helemaal terug. Opener Able laat direct horen dat de comeback plaat van Gavin Friday een memorabele is. In de openingstrack klinkt Friday bijna als U2 ten tijde van The Unforgettable Fire, maar dan met de bijzondere stem van Gavin Friday in plaats van de bravoure van Bono. De vergelijking met het U2-geluid van The Unforgettable Fire zal nog een paar keer opduiken, maar in de tracks die volgen begeeft Gavin Friday zich toch vooral op het terrein dat zo succesvol werd ontgonnen op Each Man Kills The Thing, al is Gavin Friday ook zeker met zijn tijd mee gegaan. Catholic bevat vooral buitengewoon stemmige tracks die worden gedragen door de vrijwel altijd ingetogen vocalen van Gavin Friday. In vocaal opzicht weet Gavin Friday nog altijd het beste van Billy Mackenzie (The Associates), Marc Almond en David Bowie te verenigen in een uit duizenden herkenbaar stemgeluid. De unieke stem van de Ier wordt op Catholic gecombineerd met een bijzonder rijke orkestratie waarin piano, gitaar, drums en strijkers op fraaie wijze worden gecombineerd met breed uitwaaiende elektronica. Catholic zou zo geproduceerd kunnen zijn door Brian Eno en Daniel Lanois (van U2’s, juist ja, The Unforgettable Fire), maar de atmosferische en vaak wat dromerige klanken komen uit de hoge hoed van producer Ken Thomas die eerder werkte met onder andere The Cocteau Twins, Wire en Sigur Ros. Het tempo op Catholic ligt over het algemeen laag, wat een aantal prachtige dromerige tracks oplevert, met het samen met de dochter van Ken Thomas gezongen Land On The Moon als een van de vele hoogtepunten. Wanneer het tempo omhoog gaat en prachtige gitaarlijnen het geluid domineren duikt de vergelijking met U2 weer op, maar ook in deze tracks behoudt Gavin Friday zijn volkomen unieke geluid. Each Man Kills The Thing He Loves is een plaat die ik zou meenemen naar een onbewoond eiland, maar Catholic is zeker niet minder en in een aantal opzichten zelfs beter dan het zo bejubelde debuut van Gavin Friday. Ik had persoonlijk niet verwacht dat Gavin Friday ooit nog een plaat zou maken en had zeker geen rekening gehouden met een plaat van het kaliber van Catholic. De terugkeer van Gavin Friday is hiermee niet alleen één van de grootste verrassingen van 2011, maar levert ook nog eens één van de mooiste platen van 2011 op. Erwin Zijleman
Aan het begin van de jaren 70 leefden een aantal vrienden in Dublin in een zelfbedachte wereld, Lypton Village. Lypton Village zou uiteindelijk twee legendarische bands opleveren: The Virgin Prunes en U2. U2 werd wereldberoemd, terwijl The Virgin Prunes nooit werden begrepen. Gavin Friday, de zanger en voorman van The Virgin Prunes koos na het uiteenvallen van The Virgin Prunes voor een zelfgekozen isolement, maar maakte in 1989 met Each Man Kills The Thing He Loves een briljante soloplaat. De plaat was behoorlijk succesvol (ik zag Gavin Friday aan het begin van de jaren 90 in een volgepakt Carré), maar dit duurde niet lang. Gavin Friday’s tweede soloplaat (het ook wel wat mindere Adam ‘n’ Eve uit 1992) trok nog redelijk wat aandacht, maar toen in 1996 Shag Tobacco verscheen was iedereen Gavin Friday al weer vergeten. Het is heel lang stil geweest rond Gavin Friday, maar met Catholic is de Ier gelukkig weer helemaal terug. Opener Able laat direct horen dat de comeback plaat van Gavin Friday een memorabele is. In de openingstrack klinkt Friday bijna als U2 ten tijde van The Unforgettable Fire, maar dan met de bijzondere stem van Gavin Friday in plaats van de bravoure van Bono. De vergelijking met het U2-geluid van The Unforgettable Fire zal nog een paar keer opduiken, maar in de tracks die volgen begeeft Gavin Friday zich toch vooral op het terrein dat zo succesvol werd ontgonnen op Each Man Kills The Thing, al is Gavin Friday ook zeker met zijn tijd mee gegaan. Catholic bevat vooral buitengewoon stemmige tracks die worden gedragen door de vrijwel altijd ingetogen vocalen van Gavin Friday. In vocaal opzicht weet Gavin Friday nog altijd het beste van Billy Mackenzie (The Associates), Marc Almond en David Bowie te verenigen in een uit duizenden herkenbaar stemgeluid. De unieke stem van de Ier wordt op Catholic gecombineerd met een bijzonder rijke orkestratie waarin piano, gitaar, drums en strijkers op fraaie wijze worden gecombineerd met breed uitwaaiende elektronica. Catholic zou zo geproduceerd kunnen zijn door Brian Eno en Daniel Lanois (van U2’s, juist ja, The Unforgettable Fire), maar de atmosferische en vaak wat dromerige klanken komen uit de hoge hoed van producer Ken Thomas die eerder werkte met onder andere The Cocteau Twins, Wire en Sigur Ros. Het tempo op Catholic ligt over het algemeen laag, wat een aantal prachtige dromerige tracks oplevert, met het samen met de dochter van Ken Thomas gezongen Land On The Moon als een van de vele hoogtepunten. Wanneer het tempo omhoog gaat en prachtige gitaarlijnen het geluid domineren duikt de vergelijking met U2 weer op, maar ook in deze tracks behoudt Gavin Friday zijn volkomen unieke geluid. Each Man Kills The Thing He Loves is een plaat die ik zou meenemen naar een onbewoond eiland, maar Catholic is zeker niet minder en in een aantal opzichten zelfs beter dan het zo bejubelde debuut van Gavin Friday. Ik had persoonlijk niet verwacht dat Gavin Friday ooit nog een plaat zou maken en had zeker geen rekening gehouden met een plaat van het kaliber van Catholic. De terugkeer van Gavin Friday is hiermee niet alleen één van de grootste verrassingen van 2011, maar levert ook nog eens één van de mooiste platen van 2011 op. Erwin Zijleman