Wild Beasts - Smother
Het uit Leeds afkomstige Wild Beasts groeide de afgelopen jaren uit tot de lievelingen van de alternatieve Britse muziekpers. De band debuteerde in 2008 met het ongrijpbare Limbo, Panto, waarop Wild Beasts een veelheid aan invloeden combineerde met de in het oor springende falsetstem van Hayden Thorpe, die klonk als een mix van Antony Hegarty, Jimmy Sommerville, Andy Bell, Billy Mackenzie en Jeff Buckley. Met het in 2009 verschenen Two Dancers haalde Wild Beasts meerdere jaarlijstjes en koos de band voor een net iets toegankelijker geluid, al moet dit in het geval van Wild Beasts met een flinke korrel zout worden genomen. De derde plaat van Wild Beasts, Smother, is naar verluid stevig beïnvloedt door de muziek van Talk Talk en klinkt in ieder geval weer anders dan zijn voorganger, die volgens velen beinvloedt was door het werk van The Smiths. De muziek van Wild Beasts wordt ook op Smother weer grotendeels bepaald door de stem van Hayden Thorpe; een stem die je alleen maar kunt haten of liefhebben; een tussenweg is er eigenlijk niet. In muzikaal opzicht klinkt Smother inderdaad wat atmosferischer en experimenteler dan zijn voorganger. Hier en daar heeft het inderdaad wel wat van Talk Talk, maar de vergelijking met de muziek van The Blue Nile, Antony & The Johnsons of zelfs Elbow is minstens even treffend. Smother is zeker geen makkelijke plaat. Bij eerste beluistering wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik met de muziek van Wild Beasts aan moest, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de zang van Hayden Thorpe en aan het eclectische, bij vlagen wat theatrale en bijna altijd vervreemdende geluid van de band, blijkt het een prachtige plaat. Net als de laatste plaat van Elbow is Smother een plaat die pas begint te groeien als je hem een paar keer gehoord hebt. Inmiddels hoor ik alleen maar prachtig opgebouwde songs en muziek van een bijna ongekende schoonheid, maar het heeft even geduurd voor ik dit punt had bereikt. Wild Beasts had al twee mooie en bijzondere platen op haar naam staan, maar heeft met Smother een spannende en avontuurlijke plaat gemaakt die alle kanten op schiet, maar uiteindelijk toch verrassend consistent blijkt. Op Smother klinkt Wild Beasts als de meest avontuurlijke bands uit de 80s maar staat het ook met één been in het heden en met één been in de toekomst. Smother is een lastig te doorgronden plaat, maar staat ook vol met muziek waarbij je makkelijk wegdroomt, waarbij atmosferische soundscapes net zo belangrijk zijn als inventieve gitaarloopjes. Smother is een vat vol tegenstrijdigheden dat schreeuwt om geduld maar uiteindelijk heel veel te bieden heeft. Bij de vorige platen van Wild Beasts had ik nog mijn reserves, maar het prachtige Smother durf ik best te omarmen als een meesterwerk en naast het bijna onaantastbare Build A Rocket Boys! van Elbow te plaatsen. Meer hoef ik eigenlijk niet te zeggen over deze fascinerende plaat. Erwin Zijleman
Het uit Leeds afkomstige Wild Beasts groeide de afgelopen jaren uit tot de lievelingen van de alternatieve Britse muziekpers. De band debuteerde in 2008 met het ongrijpbare Limbo, Panto, waarop Wild Beasts een veelheid aan invloeden combineerde met de in het oor springende falsetstem van Hayden Thorpe, die klonk als een mix van Antony Hegarty, Jimmy Sommerville, Andy Bell, Billy Mackenzie en Jeff Buckley. Met het in 2009 verschenen Two Dancers haalde Wild Beasts meerdere jaarlijstjes en koos de band voor een net iets toegankelijker geluid, al moet dit in het geval van Wild Beasts met een flinke korrel zout worden genomen. De derde plaat van Wild Beasts, Smother, is naar verluid stevig beïnvloedt door de muziek van Talk Talk en klinkt in ieder geval weer anders dan zijn voorganger, die volgens velen beinvloedt was door het werk van The Smiths. De muziek van Wild Beasts wordt ook op Smother weer grotendeels bepaald door de stem van Hayden Thorpe; een stem die je alleen maar kunt haten of liefhebben; een tussenweg is er eigenlijk niet. In muzikaal opzicht klinkt Smother inderdaad wat atmosferischer en experimenteler dan zijn voorganger. Hier en daar heeft het inderdaad wel wat van Talk Talk, maar de vergelijking met de muziek van The Blue Nile, Antony & The Johnsons of zelfs Elbow is minstens even treffend. Smother is zeker geen makkelijke plaat. Bij eerste beluistering wist ik eigenlijk niet zo goed wat ik met de muziek van Wild Beasts aan moest, maar wanneer je eenmaal gewend bent aan de zang van Hayden Thorpe en aan het eclectische, bij vlagen wat theatrale en bijna altijd vervreemdende geluid van de band, blijkt het een prachtige plaat. Net als de laatste plaat van Elbow is Smother een plaat die pas begint te groeien als je hem een paar keer gehoord hebt. Inmiddels hoor ik alleen maar prachtig opgebouwde songs en muziek van een bijna ongekende schoonheid, maar het heeft even geduurd voor ik dit punt had bereikt. Wild Beasts had al twee mooie en bijzondere platen op haar naam staan, maar heeft met Smother een spannende en avontuurlijke plaat gemaakt die alle kanten op schiet, maar uiteindelijk toch verrassend consistent blijkt. Op Smother klinkt Wild Beasts als de meest avontuurlijke bands uit de 80s maar staat het ook met één been in het heden en met één been in de toekomst. Smother is een lastig te doorgronden plaat, maar staat ook vol met muziek waarbij je makkelijk wegdroomt, waarbij atmosferische soundscapes net zo belangrijk zijn als inventieve gitaarloopjes. Smother is een vat vol tegenstrijdigheden dat schreeuwt om geduld maar uiteindelijk heel veel te bieden heeft. Bij de vorige platen van Wild Beasts had ik nog mijn reserves, maar het prachtige Smother durf ik best te omarmen als een meesterwerk en naast het bijna onaantastbare Build A Rocket Boys! van Elbow te plaatsen. Meer hoef ik eigenlijk niet te zeggen over deze fascinerende plaat. Erwin Zijleman