AlascA - Actors & Liars

Bij Volendam denk ik vooral aan Jan Smit, Nick en Simon, BZN en The Cats. Allemaal exponenten van de zogenaamde paling sound; muziek waar ik het persoonlijk niet warm of koud van krijg, iets wat overigens ook geldt voor de vettige smaak van de naamgever van deze muziekstijl. De paling is inmiddels een bedreigde diersoort en kennelijk heeft dat ook zijn weerslag op de levensvatbaarheid van de palingsound, want de afgelopen weken waait er opeens een hele andere muzikale wind uit Volendam. De Volendamse band AlascA weet tot dusver grote namen aan zich binden. Popprofessor Leo Blokhuis noemde de band al de grote belofte voor 2012 en niemand minder dan Fleet Foxes zanger Robin Pecknold noemde AlascA onlangs het Europese antwoord op Fleet Foxes. Is alle ophef rond AlascA terecht en is er leven na de palingsound? Ja, wat mij betreft wel. Actors & Liars, het debuut van AlascA is een behoorlijk sterke plaat die inderdaad een stuk dichter bij de muziek van Fleet Foxes dan bij die van de tot dusver bekende Volendamse muziekscene ligt. Gelukkig is AlascA echter geen Fleet Foxes kloon, want daar hebben we er al genoeg van. AlascA maakt op haar debuut muziek die zich niet zomaar in een hokje laat duwen. Het ene moment schurkt de band dicht tegen de indiefolk van een band als Fleet Foxes aan, maar AlascA schotelt je net zo makkelijk 70s folk of zelfs folk met invloeden uit de Middeleeuwen voor. Ook het tempo op de plaat varieert flink. In een aantal tracks voert de band het tempo flink op en wordt uitgepakt met een breed instrumentarium, maar hier tegenover staan een aantal uiterst sobere en zich langzaam voortslepende tracks. Hier en daar hoor je wel dat de band nog niet heel ervaren is, maar de knappe productie van de Brit Alan Branch (bekend van zijn werk met onder andere Jeff Beck, Sinead O’Connor en U2) strijkt eventuele vervelende plooien op effectieve wijze strak. Het levert een veelzijdige folkplaat met vooral invloeden uit de 60s, 70s en het heden op, die zich in zowel in muzikaal als vocaal opzicht weet te onderscheiden binnen het enorme aanbod van het moment. Actors & Liars verwarmt met mooie melodieën en fraaie harmonieën, maar weet ook de fantasie te prikkelen door onverwachte wendingen en verrassende uitstapjes. Actors & Liars is geen plaat die direct het achterste van de tong laat zien, maar is een plaat die je moet laten rijpen. Het debuut van AlascA wordt vervolgens alleen maar mooier en veelzijdiger. Is AlascA het Europese antwoord op Fleet Floxes? Nee, wat mij betreft niet, al is het maar vanwege de grote variatie op Actors & Liars. Is AlascA dan wel één van de grote beloften voor 2012? Ja! Erwin Zijleman