Tennis - Young & Old

Het Amerikaanse duo Tennis verraste vorig jaar met het bijzonder aanstekelijke Cape Dory; een plaat met op het eerste gehoor niet echt opzienbarende popliedjes, maar je kreeg ze echt met geen mogelijkheid meer uit je kop. Helaas flopte de plaat, maar een ieder die hem wel in huis heeft gehaald heeft er ongetwijfeld mooie herinneringen aan. Ik wel in ieder geval. Nog geen jaar later ligt opvolger Young & Old in de winkel en zoals de openingstrack It All Feels The Same misschien al suggereert, doet Tennis Cape Dory nog eens dunnetjes over. Young & Old gaat verder waar Cape Dory vorig jaar ophield en trakteert de luisteraar op heerlijk zonnige popliedjes met een vleugje lo-fi, 50s en 60s pop, Motown, surfpop, rock ‘n roll, dreampop en indie-pop. Dat betekent niet dat Tennis zich het afgelopen jaar niet heeft ontwikkeld. Young & Old klinkt een stuk volwassener dan zijn voorganger, bevat betere popliedjes en biedt meer variatie. Omdat de vorige plaat wel erg rammelde is dit keer meer aandacht besteed aan de productie, waarvoor niemand minder dan Black Keys lid Patrick Carney werd ingehuurd. Carney heeft gelukkig niet geprobeerd om de scherpe kantjes van het Tennis geluid te vijlen, maar heeft deze ruwe randjes juist opgepoetst. Young & Old klinkt hierdoor alleen maar aanstekelijker dan zijn voorganger, maar heeft gelukkig ook nog steeds een heerlijk eigenwijs geluid. Wat me vooral opvalt is dat zangeres Alaina Moore sinds de release van het debuut veel beter is gaan zingen. Waar ik haar stem aan het einde van Cape Dory steeds wel een beetje zat was, smaakt Young & Old eigenlijk alleen maar naar veel meer; een gevoel dat bij herhaalde beluistering overigens alleen maar sterker wordt. Omdat Young & Old wat minder rammelt dan zijn voorganger, schuift Tennis in muzikaal opzicht wat op van Best Coast en de Dum Dum Girls naar The Cardigans of zelfs Belle & Sebastian, al gaat dat niet op voor alle tracks op de plaat en blijft de muziek van Tennis net wat gruiziger. Ook Young & Old is weer een plaat met popliedjes die op het eerste gehoor niet heel opzienbarend zijn en in het verleden eerder en misschien zelfs wel beter zijn gemaakt, maar net als op Cape Dory gaat het om popliedjes die zich na een keer horen vastnestelen in het brein en echt niet meer van loslaten willen weten. Tien perfecte popliedjes van 3 minuten zorgen net als vorig jaar voor een zonnig en zorgeloos half uur. Het is voor mij wederom een half uurtje om te koesteren. En daarna ga ik lekker tennissen. Erwin Zijleman