The Twilight Sad - No One Can Ever Know

Voor mijn gevoel hebben we al heel lang niets meer gehoord van The Twilight Sad; de Schotse band die al weer vijf jaar geleden een verpletterende indruk maakte met haar debuut Fourteen Autumns & Fifteen Winters. Het valt op zich mee, want het in de herfst van 2009 verschenen Forget the Night Ahead is nog geen tweeënhalf jaar oud. Met No One Can Ever Know keert The Twilight Sad terug aan het front met wederom een aardedonkere plaat die de lente nog even verjaagt. Ondanks de inmiddels bekende donkere ondertoon, klinkt No One Can Ever Know totaal anders dan zijn drie voorgangers, die overigens ook al verschillend klonken en een overgang van folk-rock naar shoegaze lieten horen. Op de door Andrew Weatherall (vooral bekend van zijn werk met Beth Orton en uiteraard zijn bijdrage aan Primal Scream’s Screamadelica) geproduceerde plaat heeft het geluid van The Twilight Sad een flinke elektronische injectie gekregen. Ouderwetse analoge synths bepalen het nieuwe geluid van de band, dat sterk beinvloedt lijkt door 70s postpunk. De gitaren en invloeden uit de Shoegaze zijn wat naar de achtergrond gedrongen, maar het is te makkelijk om te stellen dat de leden van The Twilight Sad hun My Bloody Valentine t-shirt hebben verruild voor een van Joy Division of Gang Of Four. No One Can Ever Know is stevig beinvloedt door het geluid van de twee genoemde postpunk iconen, maar ook invloeden uit de new wave, industrial, Krautrock en postpunk revival hebben hun weg gevonden in de muziek van de Schotten, zodat No One Can Ever Know uiteindelijk klinkt als een mix van Joy Division, Gang Of Four, PIL, Cabaret Voltaire, Nine Inch Nails, Depeche Mode, New Order, The Cure, Radiohead, Arab Strap, Suicide, Editors, Liars, The Rapture en My Bloody Valentine; dit alles overgoten met het voor bands uit Glasgow zo kenmerkende eigenzinnige sausje. Synths hebben weliswaar aan terrein gewonnen op de vierde plaat van The Twilight Sad, maar dit betekent gelukkig niet dat de gitaren uit het geluid van de band zijn verdwenen. Onder het dikke pak elektronica zijn nog altijd prachtige gitaarlijnen en wolken verstopt en net zoals op de vorige platen zijn ook de donkere stem van zanger James Graham en zijn Schotse tongval weer sfeerbepalend. No One Can Ever Know klinkt misschien net iets anders dan zijn voorgangers, maar in grote lijnen is er niets veranderd: The Twilight Sad maakt nog altijd aardedonkere maar bloedmooie muziek. Dat de band na vier fantastische platen nog altijd in de marge opereert is dan ook een grof schandaal. Luister naar No One Can Ever Know en je bent verkocht. Erwin Zijleman