Forgotten Birds - Sahara
Heel veel weet ik niet over Forgotten Birds. Ik weet dat het een duo uit Hamburg is en dat dit duo bestaat uit Jan Gazarra en Judy Willms. Ik weet verder dat Sahara het debuut van het tweetal is en dat dit debuut verschijnt op het eigenzinnige Karaoke Kalk label. Veel meer hoef ik eigenlijk ook niet te weten over Forgotten Birds, want de muziek op Sahara spreekt voor zichzelf. Forgotten Birds maakt op haar debuut heerlijk stemmige muziek die met enige fantasie in het hokje Americana past, al hoor ik, met name door de bijzondere en dromerige instrumentatie en door de man-vrouw vocalen ook af en toe wel wat van Prefab Sprout in haar jongere jaren en is ook de verstilde muziek van Low bij vlagen goed vergelijkingsmateriaal . De songs op Sahara vallen op door de mooie en meestal ook wel wat eigenzinnige instrumentatie, door mooi bij elkaar kleurende stemmen en door sfeervolle popliedjes die zich meestal langzaam voortslepen. Zeker wanneer langzame en dromerige gitaarlijnen het geluid van Forgotten Birds bepalen hoor ik raakvlakken met bands uit het hokje slowcore, maar over het algemeen is de muziek van Forgotten Birds te kleurrijk om echt in dit hokje te passen. Wanneer de gitaren weer van wat meer galm worden voorzien, lijkt Forgotten Birds de Sahara te verruilen voor de woestijn rond Arizona, maar ook dit is geen eindbestemming. Laat ik het er maar op houden dat Forgotten Birds zich niet heel makkelijk in een hokje laat duwen en een aantal zeer uiteenlopende invloeden (Mazzy Star en Kings Of Convenience (wie kent ze nog?) heb ik nog niet genoemd) op knappe wijze met elkaar weet te verbinden. Forgotten Birds maakt makkelijk in het gehoor liggende muziek, maar het is muziek met een dubbele bodem. Bijna stiekem steekt de muziek van Forgotten Birds immers veel knapper in elkaar dan je op het eerste gehoor zult vermoeden en met name het gitaarwerk op de plaat blijkt al snel heel bijzonder. Forgotten Birds maakt op Sahara stemmig muziek die het goed doet in het huidige jaargetijde, maar Sahara is zeker geen sombere plaat. In alle popliedjes van Forgotten Birds kan de zon ieder moment doorbreken en in de meeste tracks op de plaat gebeurt dit ook. Sahara is niet alleen een warme en stemmige plaat, maar ook een plaat vol toverkracht. Vaak is het lastig om te voorspellen welke richting een song op gaat, maar het is in vrijwel alle gevallen een wonderschone en bijzondere richting. Sahara is helaas een nauwelijks opgemerkte plaat. Het is een plaat die ongetwijfeld zou zijn bejubeld op Pitchfork of PopMatters, maar hoe komt een Amerikaanse muzieksite op het spoor van een Duitse band, ook nog eens afkomstig uit een stad die er in de popmuziek al lange tijd niet meer toe doet. Mijn invloed is vergeleken met deze muzieksites minimaal, maar ik geef Sahara van Forgotten Birds graag een zetje in de rug. Sahara is niet alleen een hele bijzondere plaat, maar het is ook een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid. Prachtig op deze donkere dagen, maar ik verheug me nu ook al op de lente met Forgotten Birds. Erwin Zijleman
Heel veel weet ik niet over Forgotten Birds. Ik weet dat het een duo uit Hamburg is en dat dit duo bestaat uit Jan Gazarra en Judy Willms. Ik weet verder dat Sahara het debuut van het tweetal is en dat dit debuut verschijnt op het eigenzinnige Karaoke Kalk label. Veel meer hoef ik eigenlijk ook niet te weten over Forgotten Birds, want de muziek op Sahara spreekt voor zichzelf. Forgotten Birds maakt op haar debuut heerlijk stemmige muziek die met enige fantasie in het hokje Americana past, al hoor ik, met name door de bijzondere en dromerige instrumentatie en door de man-vrouw vocalen ook af en toe wel wat van Prefab Sprout in haar jongere jaren en is ook de verstilde muziek van Low bij vlagen goed vergelijkingsmateriaal . De songs op Sahara vallen op door de mooie en meestal ook wel wat eigenzinnige instrumentatie, door mooi bij elkaar kleurende stemmen en door sfeervolle popliedjes die zich meestal langzaam voortslepen. Zeker wanneer langzame en dromerige gitaarlijnen het geluid van Forgotten Birds bepalen hoor ik raakvlakken met bands uit het hokje slowcore, maar over het algemeen is de muziek van Forgotten Birds te kleurrijk om echt in dit hokje te passen. Wanneer de gitaren weer van wat meer galm worden voorzien, lijkt Forgotten Birds de Sahara te verruilen voor de woestijn rond Arizona, maar ook dit is geen eindbestemming. Laat ik het er maar op houden dat Forgotten Birds zich niet heel makkelijk in een hokje laat duwen en een aantal zeer uiteenlopende invloeden (Mazzy Star en Kings Of Convenience (wie kent ze nog?) heb ik nog niet genoemd) op knappe wijze met elkaar weet te verbinden. Forgotten Birds maakt makkelijk in het gehoor liggende muziek, maar het is muziek met een dubbele bodem. Bijna stiekem steekt de muziek van Forgotten Birds immers veel knapper in elkaar dan je op het eerste gehoor zult vermoeden en met name het gitaarwerk op de plaat blijkt al snel heel bijzonder. Forgotten Birds maakt op Sahara stemmig muziek die het goed doet in het huidige jaargetijde, maar Sahara is zeker geen sombere plaat. In alle popliedjes van Forgotten Birds kan de zon ieder moment doorbreken en in de meeste tracks op de plaat gebeurt dit ook. Sahara is niet alleen een warme en stemmige plaat, maar ook een plaat vol toverkracht. Vaak is het lastig om te voorspellen welke richting een song op gaat, maar het is in vrijwel alle gevallen een wonderschone en bijzondere richting. Sahara is helaas een nauwelijks opgemerkte plaat. Het is een plaat die ongetwijfeld zou zijn bejubeld op Pitchfork of PopMatters, maar hoe komt een Amerikaanse muzieksite op het spoor van een Duitse band, ook nog eens afkomstig uit een stad die er in de popmuziek al lange tijd niet meer toe doet. Mijn invloed is vergeleken met deze muzieksites minimaal, maar ik geef Sahara van Forgotten Birds graag een zetje in de rug. Sahara is niet alleen een hele bijzondere plaat, maar het is ook een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid. Prachtig op deze donkere dagen, maar ik verheug me nu ook al op de lente met Forgotten Birds. Erwin Zijleman