My Baby - My Baby Loves Voodoo!
FANTASTISCH, BEZWEREND, BETOVEREND, IMPONEREND, WERELDPLAAT, JAARLIJSTJESPLAAT, MEESTERWERK. Zo kan ik nog wel even doorgaan, want ik ben compleet verslingerd aan deze plaat. Het debuut van de Amsterdamse band My Baby lag al een tijdje weg te kwijnen op de stapel met de nieuwe releases van de afgelopen weken, maar toen de plaat dan eindelijk uit de speakers kwam stond mijn wereld op zijn kop. My Baby Loves Voodoo! van My Baby is een plaat met een on-Nederlands broeierige mix van funk, soul, gospel, rock en blues. Het is een mix die doet denken aan de hoogtijdagen van Sly & The Family Stone, Funkadelic, Mother’s Finest en zeker ook Prince in zijn beste jaren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat topbassist Larry Graham (die met alle funk grootheden speelde) diep onder de indruk was toen hij de band hoorde en My Baby vervolgens op sleeptouw nam. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in My Baby Loves Voodoo!, dat met afstand de beste plaat is die de afgelopen jaren in dit genre is verschenen. My Baby imponeert in muzikaal opzicht met heerlijke zware funky ritmes, aanstekelijk gitaarwerk met zo af en toe een psychedelisch randje en heerlijk stuwende orgel en keyboardpartijen. Alleen van de muziek op My Baby Loves Voodoo! zou ik al heel vrolijk worden, maar de band beschikt in de persoon van Cato van Dijck ook nog eens over een zangeres die in haar grote teen meer soul heeft dan al die hittepetitten die momenteel als soulzangeres worden aangemerkt in hun hele lijf. Het levert een plaat op die van de eerste tot de laatste noot volstrekt onweerstaanbaar is. Laat het debuut van My Baby uit de speakers komen en het is feest, maar de Amsterdamse band maakt ook muziek die de fantasie prikkelt en steeds weer net wat andere dingen laat horen. My Baby imponeert makkelijk met aanstekelijke funky klanken, maar als de band halverwege de plaat kiest voor een ingetogen soulballad, staat het kippenvel centimeters dik op je huid. My Baby maakt op haar debuut muziek die normaal gesproken alleen in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten wordt gemaakt, maar funk met een vleugje voodoo past kennelijk net zo goed bij de Mississippi als bij het IJ. Ik ben inmiddels al een tijdje diep onder de indruk van deze plaat, maar My Baby Loves Voodoo! groeit gewoon door. De ene keer dankzij de geweldige uithalen van Cato van Dijck, de andere keer door de stuwende basloopjes, het funky drumwerk of het inventieve gitaarwerk op de plaat. My Baby Loves Voodoo! van My Baby is een plaat die Prince maar beter niet kan horen. Hij kan immers alleen maar strontsaggerijnig worden van een plaat die hij al jaren wil maken, maar nu wordt afgeleverd door een stel Amsterdammers. WERELDPLAAT, maar dat wist je al aan het begin van deze recensie. Erwin Zijleman
FANTASTISCH, BEZWEREND, BETOVEREND, IMPONEREND, WERELDPLAAT, JAARLIJSTJESPLAAT, MEESTERWERK. Zo kan ik nog wel even doorgaan, want ik ben compleet verslingerd aan deze plaat. Het debuut van de Amsterdamse band My Baby lag al een tijdje weg te kwijnen op de stapel met de nieuwe releases van de afgelopen weken, maar toen de plaat dan eindelijk uit de speakers kwam stond mijn wereld op zijn kop. My Baby Loves Voodoo! van My Baby is een plaat met een on-Nederlands broeierige mix van funk, soul, gospel, rock en blues. Het is een mix die doet denken aan de hoogtijdagen van Sly & The Family Stone, Funkadelic, Mother’s Finest en zeker ook Prince in zijn beste jaren. Het is dan ook niet verwonderlijk dat topbassist Larry Graham (die met alle funk grootheden speelde) diep onder de indruk was toen hij de band hoorde en My Baby vervolgens op sleeptouw nam. Dat heeft uiteindelijk geresulteerd in My Baby Loves Voodoo!, dat met afstand de beste plaat is die de afgelopen jaren in dit genre is verschenen. My Baby imponeert in muzikaal opzicht met heerlijke zware funky ritmes, aanstekelijk gitaarwerk met zo af en toe een psychedelisch randje en heerlijk stuwende orgel en keyboardpartijen. Alleen van de muziek op My Baby Loves Voodoo! zou ik al heel vrolijk worden, maar de band beschikt in de persoon van Cato van Dijck ook nog eens over een zangeres die in haar grote teen meer soul heeft dan al die hittepetitten die momenteel als soulzangeres worden aangemerkt in hun hele lijf. Het levert een plaat op die van de eerste tot de laatste noot volstrekt onweerstaanbaar is. Laat het debuut van My Baby uit de speakers komen en het is feest, maar de Amsterdamse band maakt ook muziek die de fantasie prikkelt en steeds weer net wat andere dingen laat horen. My Baby imponeert makkelijk met aanstekelijke funky klanken, maar als de band halverwege de plaat kiest voor een ingetogen soulballad, staat het kippenvel centimeters dik op je huid. My Baby maakt op haar debuut muziek die normaal gesproken alleen in het diepe Zuiden van de Verenigde Staten wordt gemaakt, maar funk met een vleugje voodoo past kennelijk net zo goed bij de Mississippi als bij het IJ. Ik ben inmiddels al een tijdje diep onder de indruk van deze plaat, maar My Baby Loves Voodoo! groeit gewoon door. De ene keer dankzij de geweldige uithalen van Cato van Dijck, de andere keer door de stuwende basloopjes, het funky drumwerk of het inventieve gitaarwerk op de plaat. My Baby Loves Voodoo! van My Baby is een plaat die Prince maar beter niet kan horen. Hij kan immers alleen maar strontsaggerijnig worden van een plaat die hij al jaren wil maken, maar nu wordt afgeleverd door een stel Amsterdammers. WERELDPLAAT, maar dat wist je al aan het begin van deze recensie. Erwin Zijleman