Sumie - Sumie

Er zijn niet veel muzikanten die het aandurven om in de eerste week van december hun debuut uit te brengen. De aandacht in de pers zal waarschijnlijk minimaal zijn, want de pers is bezig met haar jaarlijstjes, waarvoor je ook direct kansloos bent. Verder zal je als debuterend muzikant moeten opboksen tegen stapels prachtig verpakte verzamelaars en heruitgaven, die momenteel, mede door de aankomende feestdagen, gretig aftrek vinden en dat zal vaak een ongelijke strijd zijn. Het debuut van Sumie zal daarom waarschijnlijk wel wat ondersneeuwen de komende maand en dat is jammer. Heel jammer zelfs. Sandra Sumie Nagano heeft een Zweedse moeder en een Japanse vader en is geboren en getogen in het Zweedse Göteborg, dat ze na vele omzwervingen weer als haar thuisbasis heeft gekozen. Op haar debuut maakt ze met minimale middelen prachtige akoestische popmuziek. Het is ondanks de minimale middelen muziek met maximale impact. In de meeste tracks op het titelloze debuut van Sumie moeten we het doen met haar akoestische gitaar en haar mooie en warme stem. Dat is een beproefde combinatie, maar het is ook een combinatie die bijna vereist dat alles klopt. Op het debuut van Sumie klopt alles. De akoestische gitaar en de stem van Sumie sluiten perfect op elkaar aan, haar stem weet je te raken en in haar songs gebeurt ondanks het beperkte wapenarsenaal van alles. Het debuut van Sumie is een plaat die dwingt tot luisteren en je vervolgens vrij makkelijk weet te betoveren. Sumie laat zich op haar plaat bijstaan door pianist Dustin O’Halloran en muzikant/componist Nils Frahm, maar in de meeste tracks hoor je alleen Sumie, soms met wat eigen achtergrondvocalen, maar meestal zo puur als de eindeloze natuur van Zweden. En als er dan uiteindelijk toch nog wat extra instrumentatie opduikt draagt het alleen maar bij aan de kracht van de bijzondere muziek van de Zweedse singer-songwriter. Net zoals zoveel andere muzikanten uit Scandinavië heeft Sumie een voorkeur voor popsongs met een wat melancholieke ondertoon, maar zwaarmoedig wordt het nergens. Het debuut van Sumie is door de enorme puurheid en intimiteit geen plaat die je op de achtergrond moet laten voortkabbelen, al klinkt het ook dan best lekker. Het is echter vooral een plaat waarmee je jezelf op moet sluiten. Met maximale aandacht klinken de op het eerste gehoor misschien nog eenvoudige popliedjes van Sumie nog wat intenser en ook complexer. In een tijd waarin het merendeel van de zangeressen denkt dat het nodig is om alles voluit te zingen, is het fluisterzachte debuut van Sumie een oase van rust. Een verademing als je het mij vraagt. Sumie zal dit jaar door de ongelukkige releasedatum maar weinig jaarlijstjes halen vrees ik, maar in die van mij krijgt ze een ereplaats, vlak naast de schitterende plaat van Laura Marling, waarmee het debuut van Sumie absoluut raakvlakken heeft. Het debuut van Sumie is immers niet alleen een knappe en gedurfde plaat, maar ook een plaat van een bijna onwerkelijke schoonheid en intimiteit. Een plaat derhalve om hopeloos verliefd op te worden. Erwin Zijleman