The Horrors - Primary Colours
De Britse band The Horrors werd twee jaar geleden binnengehaald als een regelrechte sensatie. Strange House, het debuut van de band, was dan ook een ijzersterke en fascinerende plaat met muziek die vooral beïnvloedt leek door illustere namen als The Birthday Party, The Cramps, The Stranglers, The Gun Club en Joe Meek, de jeugdheld van de band. Op haar debuut vermengde The Horrors op energieke en avontuurlijke wijze invloeden uit de punk, garagerock, psychobilly, post-punk en indie-rock, maar ook allerlei andere invloeden ging de band niet uit de weg. Onlangs verscheen de tweede cd van de band, Primary Colours. Een plaat die inmiddels met gemengde gevoelens is ontvangen. Primary Colours is dan ook een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Vergeleken met Strange House gaan The Horrors op Primary Colours betrekkelijk conventioneel te werk. Weg zijn de stekelige accenten, weg zijn de overstuurde vocalen. Primary Colours is hierdoor een stuk toegankelijker dan zijn voorganger, wat nog eens wordt verstrekt door de grotere rol voor synths, de atmosferische productie van Portishead's Geoff Barrow en de toegenomen invloed van invloeden uit met name de post-punk. The Birthday Party, The Gun Club en The Cramps hebben plaats moeten maken voor Joy Division en Echo & The Bunnymen, waarmee The Horrors in de voetsporen treden van bands als Interpol, Editors en recent nog White Lies. Het is echter veel te makkelijk om The Horrors te zien als de zoveelste band die een poging doet om munt te slaan uit de inmiddels al een aantal jaren aanhoudende post-punk revival. The Horrors mogen op Primary Colours een stuk toegankelijker klinken dan op hun debuut; een makkelijke of voorspelbare plaat is het zeker niet. Naast de genoemde invloeden uit de post-punk, zijn immers ook invloeden uit de shoegaze, psychedelica en de Krautrock nadrukkelijk aanwezig op de nieuwe plaat van The Horrors. Primary Colours klinkt hierdoor bij vlagen als de ideale mix van Joy Division, My Bloody Valentine, The Jesus & Mary Chain en Neu!, maar ook het eigenzinnige geluid van het debuut van de band is niet helemaal verdwenen. Persoonlijk vind ik Primary Colours een fantastische plaat. Je kunt van alles zeggen over de koerswijziging van de The Horrors, maar ik laat liever de muziek spreken. Primary Colours is wat mij betreft een plaat die van de eerste tot de laatste seconde imponeert. De plaat is misschien toegankelijker dan het debuut van de band, maar het is nog altijd een plaat die vol verrassing zit. De critici twijfelen ondertussen tussen één van de grootste tegenvallers van het jaar of één van de sensaties van 2009. Ik sluit me vooralsnog aan bij de laatste groep. Erwin Zijleman
De Britse band The Horrors werd twee jaar geleden binnengehaald als een regelrechte sensatie. Strange House, het debuut van de band, was dan ook een ijzersterke en fascinerende plaat met muziek die vooral beïnvloedt leek door illustere namen als The Birthday Party, The Cramps, The Stranglers, The Gun Club en Joe Meek, de jeugdheld van de band. Op haar debuut vermengde The Horrors op energieke en avontuurlijke wijze invloeden uit de punk, garagerock, psychobilly, post-punk en indie-rock, maar ook allerlei andere invloeden ging de band niet uit de weg. Onlangs verscheen de tweede cd van de band, Primary Colours. Een plaat die inmiddels met gemengde gevoelens is ontvangen. Primary Colours is dan ook een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Vergeleken met Strange House gaan The Horrors op Primary Colours betrekkelijk conventioneel te werk. Weg zijn de stekelige accenten, weg zijn de overstuurde vocalen. Primary Colours is hierdoor een stuk toegankelijker dan zijn voorganger, wat nog eens wordt verstrekt door de grotere rol voor synths, de atmosferische productie van Portishead's Geoff Barrow en de toegenomen invloed van invloeden uit met name de post-punk. The Birthday Party, The Gun Club en The Cramps hebben plaats moeten maken voor Joy Division en Echo & The Bunnymen, waarmee The Horrors in de voetsporen treden van bands als Interpol, Editors en recent nog White Lies. Het is echter veel te makkelijk om The Horrors te zien als de zoveelste band die een poging doet om munt te slaan uit de inmiddels al een aantal jaren aanhoudende post-punk revival. The Horrors mogen op Primary Colours een stuk toegankelijker klinken dan op hun debuut; een makkelijke of voorspelbare plaat is het zeker niet. Naast de genoemde invloeden uit de post-punk, zijn immers ook invloeden uit de shoegaze, psychedelica en de Krautrock nadrukkelijk aanwezig op de nieuwe plaat van The Horrors. Primary Colours klinkt hierdoor bij vlagen als de ideale mix van Joy Division, My Bloody Valentine, The Jesus & Mary Chain en Neu!, maar ook het eigenzinnige geluid van het debuut van de band is niet helemaal verdwenen. Persoonlijk vind ik Primary Colours een fantastische plaat. Je kunt van alles zeggen over de koerswijziging van de The Horrors, maar ik laat liever de muziek spreken. Primary Colours is wat mij betreft een plaat die van de eerste tot de laatste seconde imponeert. De plaat is misschien toegankelijker dan het debuut van de band, maar het is nog altijd een plaat die vol verrassing zit. De critici twijfelen ondertussen tussen één van de grootste tegenvallers van het jaar of één van de sensaties van 2009. Ik sluit me vooralsnog aan bij de laatste groep. Erwin Zijleman