Pink Mountaintops - Outside Love
De persberichten die verschijnen ter ere van nieuwe cd’s spreken me maar zelden aan, maar het persbericht bij Outside Love van Pink Mountaintops bevat een aantal aardige quotes. Wat te denken van “Outside Love is ten songs of love and hate that read like a Danielle Steele romance novel but that would probably make for bad television” of “The ten songs on Outside Love are about or influenced by weddings in Montreal, winter, Pink Floyd's The Final Cut, Christmas albums, that one Exile song and that one Echo and the Bunnymen song, the Bermuda Triangle, being depressed in the sunshine, people who haven't made out yet but will in the future, The Everly Brothers, clowns in the ceilings, and bedrooms where skinheads used to live”. Quotes die mij in ieder geval nieuwsgierig maakten naar de nieuwe cd van de band die tot dusver niet veel meer leek dan een zijuitstapje van Black Mountain voorman Stephen McBean. Een hobby die wat uit de hand begint te lopen, want met Outside Love heeft Pink Mountaintops een plaat afgeleverd die het werk van Black Mountain in kwalitatief opzicht naar de kroon steekt. In muzikaal opzicht zijn Black Mountain en Pink Mountaintops alleen maar verder uit elkaar gegroeid. Op Outside Love ligt de nadruk wat meer op invloeden uit de folk en wordt vaker gekozen voor wat lieflijkere popsongs met structuur in plaats van maar doormalende psychedelische jams, al zijn invloeden uit de psychedelica nog altijd nadrukkelijk aanwezig in het werk van Pink Mountaintops en kiest de band nooit voor de makkelijkste weg. Bijgestaan door flink wat muzikale vrienden (waaronder (voormalig) leden van Whiskeytown, de band van Bonnie ‘Prince’ Billy, Destroyer, Godspeed You Black Emperor!, SunnO)) en natuurlijk Black Mountain, hebben de Pink Mountaintops een plaat afgeleverd die hier en daar aan het werk van The Polyphonic Spree doet denken, al is de muziek van Pink Mountaintops gelukkig niet voorzien van het hallelujasfeertje dat bij The Polyphonic Spree net wat te vaak de kop op steekt. Ook de vergelijking met het werk van Pink Floyd dringt zich hier en daar op, met name wanneer de “songs of love and hate” op Outside Love een wat grimmiger karakter krijgen, maar ook de vergelijking met de genialiteit en/of de gekte van Brian Wilson en zeker ook Phil Spector snijdt hout. Waar de songs van Pink Mountaintops in het verleden wel erg rammelden, is het lo-fi karakter van de band op Outside Love grotendeels verdwenen, al heeft het werk van de band gelukkig zijn soms bijna naïeve charme behouden. Het levert een prachtige en bedwelmende plaat op die de wereld een beetje mooier maakt dan hij in werkelijkheid is en de belofte van het veelbelovende persbericht in alle opzichten meer dan waar maakt. Erwin Zijleman
De persberichten die verschijnen ter ere van nieuwe cd’s spreken me maar zelden aan, maar het persbericht bij Outside Love van Pink Mountaintops bevat een aantal aardige quotes. Wat te denken van “Outside Love is ten songs of love and hate that read like a Danielle Steele romance novel but that would probably make for bad television” of “The ten songs on Outside Love are about or influenced by weddings in Montreal, winter, Pink Floyd's The Final Cut, Christmas albums, that one Exile song and that one Echo and the Bunnymen song, the Bermuda Triangle, being depressed in the sunshine, people who haven't made out yet but will in the future, The Everly Brothers, clowns in the ceilings, and bedrooms where skinheads used to live”. Quotes die mij in ieder geval nieuwsgierig maakten naar de nieuwe cd van de band die tot dusver niet veel meer leek dan een zijuitstapje van Black Mountain voorman Stephen McBean. Een hobby die wat uit de hand begint te lopen, want met Outside Love heeft Pink Mountaintops een plaat afgeleverd die het werk van Black Mountain in kwalitatief opzicht naar de kroon steekt. In muzikaal opzicht zijn Black Mountain en Pink Mountaintops alleen maar verder uit elkaar gegroeid. Op Outside Love ligt de nadruk wat meer op invloeden uit de folk en wordt vaker gekozen voor wat lieflijkere popsongs met structuur in plaats van maar doormalende psychedelische jams, al zijn invloeden uit de psychedelica nog altijd nadrukkelijk aanwezig in het werk van Pink Mountaintops en kiest de band nooit voor de makkelijkste weg. Bijgestaan door flink wat muzikale vrienden (waaronder (voormalig) leden van Whiskeytown, de band van Bonnie ‘Prince’ Billy, Destroyer, Godspeed You Black Emperor!, SunnO)) en natuurlijk Black Mountain, hebben de Pink Mountaintops een plaat afgeleverd die hier en daar aan het werk van The Polyphonic Spree doet denken, al is de muziek van Pink Mountaintops gelukkig niet voorzien van het hallelujasfeertje dat bij The Polyphonic Spree net wat te vaak de kop op steekt. Ook de vergelijking met het werk van Pink Floyd dringt zich hier en daar op, met name wanneer de “songs of love and hate” op Outside Love een wat grimmiger karakter krijgen, maar ook de vergelijking met de genialiteit en/of de gekte van Brian Wilson en zeker ook Phil Spector snijdt hout. Waar de songs van Pink Mountaintops in het verleden wel erg rammelden, is het lo-fi karakter van de band op Outside Love grotendeels verdwenen, al heeft het werk van de band gelukkig zijn soms bijna naïeve charme behouden. Het levert een prachtige en bedwelmende plaat op die de wereld een beetje mooier maakt dan hij in werkelijkheid is en de belofte van het veelbelovende persbericht in alle opzichten meer dan waar maakt. Erwin Zijleman