Jeffrey Lewis & The Junkyard - 'Em Are I
De uit New York afkomstige muzikant Jeffrey Lewis krijgt over het algemeen het etiket “anti-folk” opgeplakt. Een etiket waar je in Nederland geen potten mee breekt, maar dat met name in Engeland op veel sympathie kan rekenen. ‘Em Are I van Jeffrey Lewis en zijn band The Junkyard heeft in Engeland dan ook behoorlijk wat aandacht gekregen, wat meer dan eens resulteerde in zeer lovende recensies, maar in Nederland is de plaat vrijwel geruisloos verschenen en inmiddels al weer bijna vergeten. Dat is jammer, want ‘Em Are I is echt een leuke plaat. Waar Jeffrey Lewis zich op zijn vorige plaat (het uit 2007 stammende 12 Crass Songs) nog beperkte tot bijzondere vertolkingen van songs van de Britse punkband Crass, horen we op ‘Em Are I weer eigen werk. De muziek van Jeffrey Lewis & The Junkyard sluit hier en daar aan bij die van de eveneens uit New York afkomstige anti-folk iconen The Moldy Peaches, al is de muziek van Jeffrey Lewis gelukkig wel een stuk serieuzer. Jeffrey Lewis en zijn band blijken bovendien een stuk veelzijdiger. Een aantal songs op ‘Em Are I liggen dicht bij het werk van Daniel Johnston, terwijl in andere songs nadrukkelijk invloeden van Jonathan Richman of de in Engeland zeer populaire Hamell On Trial opduiken. Maar ook invloeden uit de woestijn van Arizona, donkere kroegen uit Texas of van de stranden van California worden op knappe wijze verwerkt in songs die invloeden uit de folk hoog in het vaandel hebben staan, maar zich niet hiertoe laten beperken. De muziek van Jeffrey Lewis was in het verleden vaak stekelig en tegendraads, maar inmiddels schuwt hij ook popliedjes waarvoor The Beatles zich niet hadden geschaamd en Ben Folds zich nog steeds niet voor zou schamen niet. ‘Em Are I blijkt al snel een plaat met messcherpe popliedjes die zijn voorzien van minstens even scherpe teksten. Popliedjes die vrolijk klinken, maar ondertussen het nodige leed over je uitstorten. Popliedjes ook die net zo makkelijk invloeden uit de folk en de country als uit de pop, rock, punk of honky-tonk verwerken. ‘Em Are I is een plaat die zich niet direct opdringt en de eerste keer dat je hem hoort misschien niet eens in positieve zin opvalt, maar het is ook een plaat die vanaf de eerste keer dat je hem hoort alleen maar beter kan worden. Met de anti-folk zal het in Nederland waarschijnlijk nooit wat worden, maar ‘Em Are I van Jeffrey Lewis & The Junkyard is een kwalitatief hoogstaande popplaat die we ook in Nederland niet mogen missen. Erwin Zijleman
De uit New York afkomstige muzikant Jeffrey Lewis krijgt over het algemeen het etiket “anti-folk” opgeplakt. Een etiket waar je in Nederland geen potten mee breekt, maar dat met name in Engeland op veel sympathie kan rekenen. ‘Em Are I van Jeffrey Lewis en zijn band The Junkyard heeft in Engeland dan ook behoorlijk wat aandacht gekregen, wat meer dan eens resulteerde in zeer lovende recensies, maar in Nederland is de plaat vrijwel geruisloos verschenen en inmiddels al weer bijna vergeten. Dat is jammer, want ‘Em Are I is echt een leuke plaat. Waar Jeffrey Lewis zich op zijn vorige plaat (het uit 2007 stammende 12 Crass Songs) nog beperkte tot bijzondere vertolkingen van songs van de Britse punkband Crass, horen we op ‘Em Are I weer eigen werk. De muziek van Jeffrey Lewis & The Junkyard sluit hier en daar aan bij die van de eveneens uit New York afkomstige anti-folk iconen The Moldy Peaches, al is de muziek van Jeffrey Lewis gelukkig wel een stuk serieuzer. Jeffrey Lewis en zijn band blijken bovendien een stuk veelzijdiger. Een aantal songs op ‘Em Are I liggen dicht bij het werk van Daniel Johnston, terwijl in andere songs nadrukkelijk invloeden van Jonathan Richman of de in Engeland zeer populaire Hamell On Trial opduiken. Maar ook invloeden uit de woestijn van Arizona, donkere kroegen uit Texas of van de stranden van California worden op knappe wijze verwerkt in songs die invloeden uit de folk hoog in het vaandel hebben staan, maar zich niet hiertoe laten beperken. De muziek van Jeffrey Lewis was in het verleden vaak stekelig en tegendraads, maar inmiddels schuwt hij ook popliedjes waarvoor The Beatles zich niet hadden geschaamd en Ben Folds zich nog steeds niet voor zou schamen niet. ‘Em Are I blijkt al snel een plaat met messcherpe popliedjes die zijn voorzien van minstens even scherpe teksten. Popliedjes die vrolijk klinken, maar ondertussen het nodige leed over je uitstorten. Popliedjes ook die net zo makkelijk invloeden uit de folk en de country als uit de pop, rock, punk of honky-tonk verwerken. ‘Em Are I is een plaat die zich niet direct opdringt en de eerste keer dat je hem hoort misschien niet eens in positieve zin opvalt, maar het is ook een plaat die vanaf de eerste keer dat je hem hoort alleen maar beter kan worden. Met de anti-folk zal het in Nederland waarschijnlijk nooit wat worden, maar ‘Em Are I van Jeffrey Lewis & The Junkyard is een kwalitatief hoogstaande popplaat die we ook in Nederland niet mogen missen. Erwin Zijleman