Kate Voegele - A Fine Mess
De Amerikaanse singer-songwriter Kate Voegele was twee jaar geleden de eerste artiest die werd getekend door het MySpace label. Sindsdien ging het haar met name in de Verenigde Staten voor de wind. Voegele’s debuut Don’t Look Away verkocht heel aardig en bovendien dook de Amerikaanse in eigen land op in een populaire tv-serie over een jonge vrouwelijke singer-songwriter. Kate Voegele’s tweede plaat, A Fine Mess, krijgt momenteel dan ook heel veel aandacht in de Amerikaanse pers, maar is in Nederland vrijwel geruisloos verschenen. Heel vreemd is dit niet, want Kate Voegele maakt op A Fine Mess muziek die duidelijk is gemaakt voor de Amerikaanse markt. A Fine Mess is een uitermate verzorgde plaat zonder scherpe kantjes die wel wat doet denken aan de platen van Vanessa Carlton en Michelle Branch. Een plaat die het uitstekend zal doen op de Amerikaanse radio, maar die door het Europese publiek waarschijnlijk te glad zal worden gevonden. In eerste instantie hoorde ik ook niet zo heel veel in de muziek van Kate Voegele, maar omdat het allemaal wel erg aangenaam klonk, heb ik het toch nog een paar keer geprobeerd. Langzaam maar zeker begon ik te ontdekken dat Kate Voegele veel meer te bieden heeft dan de meeste van haar Amerikaanse soort- en leeftijdgenoten. Kate Voegele bewijst op A Fine Mess dat ze aanstekelijke songs kan schrijven en bovendien beschikt ze over een warm, aantrekkelijk en veelzijdig stemgeluid. De productie van deze plaat, waarvoor de van Fiona Apple bekende Mike Elizondo tekende, is zoals gezegd uitermate verzorgd, maar blijkt bij aandachtige beluistering veel avontuurlijker dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. En zo is A Fine Mess van Kate Voegele een plaat die eigenlijk alleen maar beter wordt. Het blijft natuurlijk gepolijste en zonder uitzondering bijzonder radiovriendelijke popmuziek, maar voor iedereen die hier, net als ik, zo af en toe een zwak voor heeft, valt er op deze hele aangename plaat veel te genieten. Een onverwachte krent uit de pop. Erwin Zijleman
De Amerikaanse singer-songwriter Kate Voegele was twee jaar geleden de eerste artiest die werd getekend door het MySpace label. Sindsdien ging het haar met name in de Verenigde Staten voor de wind. Voegele’s debuut Don’t Look Away verkocht heel aardig en bovendien dook de Amerikaanse in eigen land op in een populaire tv-serie over een jonge vrouwelijke singer-songwriter. Kate Voegele’s tweede plaat, A Fine Mess, krijgt momenteel dan ook heel veel aandacht in de Amerikaanse pers, maar is in Nederland vrijwel geruisloos verschenen. Heel vreemd is dit niet, want Kate Voegele maakt op A Fine Mess muziek die duidelijk is gemaakt voor de Amerikaanse markt. A Fine Mess is een uitermate verzorgde plaat zonder scherpe kantjes die wel wat doet denken aan de platen van Vanessa Carlton en Michelle Branch. Een plaat die het uitstekend zal doen op de Amerikaanse radio, maar die door het Europese publiek waarschijnlijk te glad zal worden gevonden. In eerste instantie hoorde ik ook niet zo heel veel in de muziek van Kate Voegele, maar omdat het allemaal wel erg aangenaam klonk, heb ik het toch nog een paar keer geprobeerd. Langzaam maar zeker begon ik te ontdekken dat Kate Voegele veel meer te bieden heeft dan de meeste van haar Amerikaanse soort- en leeftijdgenoten. Kate Voegele bewijst op A Fine Mess dat ze aanstekelijke songs kan schrijven en bovendien beschikt ze over een warm, aantrekkelijk en veelzijdig stemgeluid. De productie van deze plaat, waarvoor de van Fiona Apple bekende Mike Elizondo tekende, is zoals gezegd uitermate verzorgd, maar blijkt bij aandachtige beluistering veel avontuurlijker dan je op het eerste gehoor zult vermoeden. En zo is A Fine Mess van Kate Voegele een plaat die eigenlijk alleen maar beter wordt. Het blijft natuurlijk gepolijste en zonder uitzondering bijzonder radiovriendelijke popmuziek, maar voor iedereen die hier, net als ik, zo af en toe een zwak voor heeft, valt er op deze hele aangename plaat veel te genieten. Een onverwachte krent uit de pop. Erwin Zijleman