Jarvis Cocker - Further Complications
Jarvis Cocker stond in 1978 aan de basis van de uit Sheffield afkomstige band Pulp. Een band die zo’n 16 jaar lang nauwelijks aandacht wist te trekken, maar vervolgens met His 'n' Hers (1994), Different Class (1995) en This Hardcore (1998) drie platen afleverde, die moeten worden gerekend tot het beste dat de Britse popmuziek gedurende de jaren 90 te bieden had. Pulp viel na de release van het eveneens uitstekende We Love Life (2001) uit elkaar en sindsdien moeten we het doen met het solowerk van Jarvis Cocker. Dat is tot dusver zeker geen straf, want het drie jaar geleden verschenen Jarvis was een opvallend sterke plaat. Een deels rijk georkestreerde en deels nogal sobere plaat waarop Jarvis Cocker aan de ene kant voortborduurde op het werk van Pulp, maar zich aan de andere kant ook manifesteerde als een crooner van formaat. Jarvis was al een prima plaat, maar de nu verschenen opvolger Further Complications is nog veel beter. Further Complications is in eerste instantie vooral een verrassende plaat. Verrassing die begint bij de keuze van de producer, want voor Further Complications nam niemand minder dan Steve Albini (Nirvana, Pixies) plaats achter de knoppen. Ook in muzikaal opzicht is Further Complications een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Waar Jarvis Cocker op zijn debuut nog koos voor ingetogen ballads en fraaie arrangementen met strijkers, is Further Complications een opvallend rauwe plaat. Jarvis Cocker kiest op Further Complications nadrukkelijk voor gitaar georiënteerde rockmuziek; een genre dat je wel aan Steve Albini kunt over laten. Further Complications klinkt op het eerste gehoor misschien wat rechttoe rechtaan, maar al snel blijkt dat Jarvis Cocker zijn fijne neus voor even briljante als eigenzinnige popliedjes nog altijd niet verloren is. Further Complications is een plaat die zich wat mij betreft kan meten met het betere werk van Pulp. Aan de ene kant is het misschien jammer dat Jarvis Cocker niet wat nadrukkelijker voortborduurt op het werk van deze legendarische band, maar aan de andere kant siert het hem dat hij een plaat als Further Complications heeft durven maken. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet direct onder de indruk was van deze plaat, maar inmiddels vind ik Further Complications een plaat die de status van Jarvis Cocker, als één van de meest aansprekende Britse muzikanten van de afgelopen twee decennia, absoluut recht doet. Erwin Zijleman
Jarvis Cocker stond in 1978 aan de basis van de uit Sheffield afkomstige band Pulp. Een band die zo’n 16 jaar lang nauwelijks aandacht wist te trekken, maar vervolgens met His 'n' Hers (1994), Different Class (1995) en This Hardcore (1998) drie platen afleverde, die moeten worden gerekend tot het beste dat de Britse popmuziek gedurende de jaren 90 te bieden had. Pulp viel na de release van het eveneens uitstekende We Love Life (2001) uit elkaar en sindsdien moeten we het doen met het solowerk van Jarvis Cocker. Dat is tot dusver zeker geen straf, want het drie jaar geleden verschenen Jarvis was een opvallend sterke plaat. Een deels rijk georkestreerde en deels nogal sobere plaat waarop Jarvis Cocker aan de ene kant voortborduurde op het werk van Pulp, maar zich aan de andere kant ook manifesteerde als een crooner van formaat. Jarvis was al een prima plaat, maar de nu verschenen opvolger Further Complications is nog veel beter. Further Complications is in eerste instantie vooral een verrassende plaat. Verrassing die begint bij de keuze van de producer, want voor Further Complications nam niemand minder dan Steve Albini (Nirvana, Pixies) plaats achter de knoppen. Ook in muzikaal opzicht is Further Complications een totaal andere plaat dan zijn voorganger. Waar Jarvis Cocker op zijn debuut nog koos voor ingetogen ballads en fraaie arrangementen met strijkers, is Further Complications een opvallend rauwe plaat. Jarvis Cocker kiest op Further Complications nadrukkelijk voor gitaar georiënteerde rockmuziek; een genre dat je wel aan Steve Albini kunt over laten. Further Complications klinkt op het eerste gehoor misschien wat rechttoe rechtaan, maar al snel blijkt dat Jarvis Cocker zijn fijne neus voor even briljante als eigenzinnige popliedjes nog altijd niet verloren is. Further Complications is een plaat die zich wat mij betreft kan meten met het betere werk van Pulp. Aan de ene kant is het misschien jammer dat Jarvis Cocker niet wat nadrukkelijker voortborduurt op het werk van deze legendarische band, maar aan de andere kant siert het hem dat hij een plaat als Further Complications heeft durven maken. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik niet direct onder de indruk was van deze plaat, maar inmiddels vind ik Further Complications een plaat die de status van Jarvis Cocker, als één van de meest aansprekende Britse muzikanten van de afgelopen twee decennia, absoluut recht doet. Erwin Zijleman