04 mei 2009

Sophia - There Are No Goodbyes

Een nieuwe plaat van Sophia is wat mij betreft altijd iets om naar uit te kijken. Een mening die helaas niet door iedereen wordt gedeeld, want de platen van de band rond de Amerikaan Robin Proper-Sheppard (die ooit de cultband The God Machine aanvoerde) kregen tot dusver absoluut niet de aandacht die ze eigenlijk verdienden. There Are No Goodbyes is de opvolger van het uit 2006 stammende Technology Won't Save Us; een plaat waarop Sophia de ingetogen en soms bijna verstilde songs die de band op haar eerste platen liet horen, afwisselde met net wat steviger werk. Een lijn die wordt doorgetrokken op There Are No Goodbyes, want ook op deze plaat horen we, met name aan het begin, een aantal up tempo songs die zijn voorzien van opvallend stevig gitaarwerk en een sfeer die mij nog het meest doet denken aan die op Adore, het miskende meesterwerk van The Smashing Pumpkins. Aan de andere kant is er gelukkig ook volop ruimte voor het meer ingetogen werk, waarin Robin Proper-Sheppard zijn buitengewoon sombere teksten (hij noemt There Are No Goodbyes zelf de somberste plaat die hij tot dusver heeft gemaakt) voorziet van vooral akoestische gitaren en de strijkers van The Sophia Quartet. Waar de wat stevigere songs wat mij betreft vooral lekker in het gehoor liggen, zijn het de ingetogen songs die uiteindelijk de meeste indruk maken. Songs van een bijna onwerkelijke schoonheid waarin Robin Proper-Sheppard wederom zijn ziel en zaligheid legt. Muziek met veel impact die je uiteindelijk achter laat in een wat melancholische bui. Het maakt ook van There Are No Goodbyes weer een prachtige en indringende plaat die zich kan meten met alles wat er momenteel verschijnt. Snelle beslissers worden overigens rijkelijk beloond, want de eerste versie van There Are No Goodbyes komt met een extra cd met hierop werkelijk prachtig live materiaal dat eerder dit jaar op Valentijnsdag (!) in Wenen werd opgenomen. Op deze schijf horen we Sophia vooral ingetogen aan het werk en is er een belangrijke rol voor de strijkers van The Sophia Quartet. Twee prachtplaten voor de prijs van één dus, wat in deze tijden van economische crisis een aardige meevaller is. Tijden van crisis waarbij de sombere muziek van Sophia ook nog eens prachtig kleurt. Erwin Zijleman