Nicole Atkins is in de Verenigde Staten inmiddels al drie platen goed voor bijzonder positieve recensies, maar in Nederland moeten we tot dusver helaas niet zoveel hebben van de donker gekleurde popmuziek van de singer-songwriter uit Neptune City, New Jersey. Dat kan ik aan de ene kant wel begrijpen, want Nicole Atkins maakt op het eerste gehoor popmuziek met een hoofdletter P. Het is popmuziek die soms wel wat doet denken aan die van Lana Del Rey; vooral als Nicole Atkins kiest voor een donker geluid met een nostalgische feel. Aan de andere kant begrijp ik er helemaal niets van dat de muziek van Nicole Atkins hier tot dusver nauwelijks gewaardeerd wordt, want haar muziek zit ook vol met accenten uit de Amerikaanse rootsmuziek en raakt minstens net zo vaak aan de muziek van Neko Case als aan die van Lana Del Rey (waarmee natuurlijk ook helemaal niets mis is).
Hier blijft het niet bij, want iedereen die de muziek van Nicole Atkins kent, weet dat ze nogal uiteenlopende invloeden verwerkt in haar muziek. Zo werd haar debuut Neptune City een jaar of zeven geleden omschreven als een kruising tussen Roy Orbison en Siouxsie Sioux, geproduceerd door Phil Spector en riep het drie jaar geleden verschenen Mondo Amore zowel associaties op met de rockmuziek van Heart als met de duetten van Nancy Sinatra en Lee Hazlewood.
Ook haar derde plaat, het in de Verenigde Staten al in februari uitgebrachte maar nu pas hier verschenen Slow Phaser, is een plaat die aanzet tot associëren. Slow Phaser klinkt weer wat anders dan het sombere en als een breakup album gepresenteerde Mondo Amore en ligt weer wat dichter bij het debuut van Nicole Atkins.
Slow Phaser werd, net als haar debuut Neptune City, geproduceerd door de Zweedse producer Tore Johansson, die zijn gevoel voor perfecte popmuziek en bijzonder klinkende popmuziek heeft ingebracht. Nicole Atkins voegt hier haar liefde voor een aantal decennia Amerikaanse popmuziek en een werkelijk prachtige stem aan toe. Het maakt van Slow Phaser een even toegankelijke als ongrijpbare plaat.
Nicole Atkins maakt zoals aan het begin van deze recensie al gezegd popmuziek met een hoofdletter P, maar ze maakt zich er nooit makkelijk van af. Slow Phaser vermaakt met aangenaam klinkende popliedjes en mooie warmbloedige vocalen, maar de plaat verbaast ook door een steeds weer anders klinkende instrumentatie en het verwerken van zoveel invloeden dat het in een hokje duwen van deze plaat bijna onmogelijk is. Hierbij is niets te gek voor Nicole Atkins. Het ene moment hoor je duidelijke rootsinvloeden, het volgende moment invloeden uit de electropop, maar ook invloeden uit de progrock (!) en de disco (!!) zijn hoorbaar en zo kan ik nog wel wat onverwachte genres noemen.
Iedereen die geen chocolade kan maken van deze recensie, adviseer ik dan ook nadrukkelijk om zelf te gaan luisteren. Op basis van het bovenstaande zou ik misschien ook niet overtuigd zijn, maar ik ben al tijden hopeloos verliefd op deze bijzondere plaat en deze liefde wordt alleen maar sterker. Wat mij betreft is het dus de hoogste tijd om Nicole Atkins ook in Nederland te omarmen als het unieke talent dat ze inmiddels al een jaar of zeven is. Erwin Zijleman
