Live-platen zijn er in vele soorten en maten. De meeste live-platen zijn, als je het mij vraagt, volstrekt overbodig, maar er zijn er ook die niet al teveel onder doen voor het studiowerk van een muzikant of band en een waardevolle aanvulling vormen op dit studiowerk. Tenslotte zijn er de hele goede live-platen en de live-platen die zijn uitgegroeid tot de klassiekers uit de geschiedenis van de popmuziek. Als ik uit het laatste rijtje, dat hooguit 25 platen bevat, de beste moet kiezen, kom ik uit op Made In Japan van Deep Purple. Deep Purple behoort tot het kleine rijtje bands waarvan ik eigenlijk alleen de live-platen kan waarderen en van de flinke stapel Deep Purple live-platen is Made In Japan met afstand de beste.
Made In Japan verscheen oorspronkelijk in 1972 en heeft nu, met enige vertraging, zijn ‘40th Anniversary Edition’ gekregen. Op 15, 16 en 17 augustus 1972 stond Deep Purple twee avonden in Osaka en één avond in Tokyo op het podium. De band was populairder dan ooit tevoren en stond op het podium in de sterkst mogelijke samenstelling, dus met Ritchie Blackmore, Ian Gillan, Roger Glover, Jon Lord en Ian Paice.
De live-registratie bevat slechts zeven tracks, maar heeft een speelduur van ruim 75 minuten, waardoor de plaat oorspronkelijk op twee LP’s verscheen. Op Made In Japan verkeert Deep Purple in topvorm en natuurlijk krijg je alles wat je van een hardrockband uit de jaren 70 mocht verwachten, inclusief door merg en been gaande gitaarsolo’s, zang uit de tenen en uiteraard een heuse drumsolo. Vergeleken met haar soortgenoten had Deep Purple bovendien het weergaloze orgelspel van John Lord als bonus.
Made in Japan bevat Deep Purple klassiekers als Highway Star, Smoke On The Water, Lazy en uiteraard Child In Time. Voor de uitgevoerde tracks wordt 7 tot 20 minuten uitgetrokken, maar vervelen doe je je geen moment. Waar ik de studioplaten van Deep Purple altijd wat vlak vond, spat de energie van Made In Japan af. Gitarist Ritchie Blackmore verkeert in grootse vorm en levert de ene na de andere briljante gitaarsolo af, het orgelspel van John Lord is ondersteunend maar van groot belang, terwijl Ian Gillan zingt alsof zijn leven er van af hangt. De ritmesectie zorgt tenslotte voor de loodzware basis die al dat instrumentale en vocale geweld nodig heeft. Het is ruim 40 jaar oud, maar wat is het nog goed en wat zou het mooi zijn als dit soort muziek nog steeds gemaakt zou worden (gelukkig hebben we DeWolff).
Made In Japan ging uiteindelijk miljoenen keren over de toonbank (en terecht) en bevestigde de live-reputatie van Deep Purple. De nu verschenen luxe editie van Made In Japan klinkt werkelijk geweldig (zeker vergeleken met de door mij grijsgedraaide LP’s) en klinkt bovendien nog net zo essentieel als ruim 40 jaar geleden.
Uiteraard kun je de Deluxe Edition van Made In Japan zo luxe maken als je zelf wilt. Aan de onderkant is er de enkele cd versie (met de originele mix uit 1972 en dat is de beste) en de versie met één niet al te bijzondere bonus-disc (met wel erg veel versies van Black Night), maar wel een fraai boekwerk, maar voor de echte fans is er ook een 6-cd of zelfs een 9-LP versie met opnames van alle avonden in Japan. Persoonlijk vind ik de versie op een enkele cd overigens prima, al is het maar vanwege de mooi herinneringen die ik aan het origineel heb.
Made In Japan was in mijn ogen al een van de beste live-platen aller tijden, zo niet de beste, en deze nieuwe editie heeft me alleen maar in deze overtuiging gesterkt. Toe aan een avondje onvervalste 70s hardrock van het allerhoogste niveau? Made In Japan. Deep Purple. Punt. Erwin Zijleman
